Toen gebeurde de "Tide Pod Challenge". Op dit moment is het een fascinatie in de media, het gaat om tieners die zichzelf filmen terwijl ze op de peulen bijten, meestal met een uitdrukking van afschuw over de scherpe smaak. (Youtube en Facebook hebben veel van de video's verwijderd.) Helaas worden Tide Pods meestal per ongeluk gegeten. Sinds 2012 zijn twee jonge kinderen overleden na het consumeren van wasgoedpakketten. Dus hebben zes volwassenen, die elk leden aan dementie.
Maar wat eigenlijk de wens inspireert om een Tide Pod te eten?
John S. Allen heeft een paar ideeën. Allen is een neuroantropoloog die gespecialiseerd is in menselijk gedrag en de evolutie van de hersenen. In 2012 publiceerde hij The Omnivorous Mind: Our Evolving Relationship with Food. In het boek beschrijft hij hoe menselijke neurologie en geschiedenis van invloed zijn op het voedsel dat we zoeken en vermijden. Allen kende namelijk de trend van de Tide Pod: zijn tienerzoon liet hem memes zien, waaronder die met Tide Pods die artistiek op platen en in pannen waren gerangschikt, alsof ze klaar waren om te eten..
bot app de tanden pic.twitter.com/e2HWGCKRqu
- sabrina (@flopkon) 30 december 2017
Tide Pods, zegt Allen, lijken verschillende aansprekende kwaliteiten te hebben. De eerste zijn de levendige kleuren van Tide Pod, waarvan de levendigheid doet denken aan rijpe vruchten. Dat gezegd hebbende, sommige kleuren zijn niet-voedselachtig, waarschijnlijk expres. Allen kiest de kleur blauw uit, die op veel pods voorkomt. "Gerijpt fruit is niet blauw; gekookt vlees is niet blauw ", zegt hij. Blauw is soms een waarschuwing: schimmel kan immers blauw zijn.
Maar het is niet ongewoon om snoep kleurrijk en zelfs blauw te maken om kinderen aan te trekken. Die associatie gaat nooit echt weg, zelfs niet voor volwassenen, zegt Allen. Voor veel mensen impliceren de kleuren van Tide Pods niet "Gevaar, niet eten", maar suggereren in plaats daarvan een groot suikergoed van Gusher, die vaak fel gekleurd zijn. Kleuren zijn erg belangrijk om jonge kinderen te helpen de wereld te begrijpen, inclusief wat wel en geen voedsel is.
"Het laat zien hoe doordringend die dingen zijn die we leren [terwijl we jong zijn]", zegt Allen. Hij vergelijkt kinderen die leren wat ze moeten eten om een eerste taal te leren. "Als kinderen deze aantrekkelijk vinden om te eten, en ze zijn jonger dan vijf, laat het zien dat hun model van wat voedsel is zich al aan het vormen is," legt hij uit.
Mensen hebben al eeuwenlang interessante kleuren aan hun eten toegevoegd, en niet alleen voor kinderen. Er is een lange traditie van het gebruik van zowel veilige als onveilige kleurstoffen om te versieren wat we eten. Maar volgens De Atlantische Oceaan, de gouden eeuw van fel gekleurd voedsel begon in de 19e eeuw, meestal om massamarktproducten aantrekkelijk te maken, en om hen een "gestandaardiseerd, herkenbaar uiterlijk" te geven.
Amerikanen hebben altijd hard in fel gekleurd voedsel geleund. Andere culturen hebben dat niet: levendige cakes uit de Verenigde Staten wekken interesse en soms afkeer in Japan. Toen ik in Taiwan werkte, waren mijn collega's geïntrigeerd en verbaasd over mijn roodoranje DayQuil-capsules. (Eén persoon merkte op dat ze mooi waren.) Allen zegt dat hij geïnteresseerd zou zijn om te weten of culturen met minder helder gekleurd voedsel een vergelijkbaar probleem hebben met lekker uitziend wasmiddel.
Tide Pods klaar voor de was (niet de eettafel). Austin Kirk / (CC BY 2.0)Allen denkt dat andere aspecten van de pods misschien belangrijker zijn dan de kleur. Hun textuur en vorm kunnen bijvoorbeeld ook water maken, omdat uw gemiddelde Tide Pod de zachtheid heeft van iets eetbaars. "Het heeft die tussenliggende textuur van veel voedsel, zelfs van vlees," zegt Allen. Die squishiness, voegt hij eraan toe, is een minder belemmering om er een in je mond te knallen. "Het is niet zo moeilijk als een steen, waar je meteen zou zeggen:" Ik kan dit niet opeten "", zegt hij.
Bovendien maakt het kleine formaat van Tide Pods ze intrigerend voor kinderen. Kinderen krijgen vaak voedsel dat in kleinere stukjes is gesneden. Zelfs als volwassenen, hapklare, voedselachtige items vonk rente "diep van binnen van ons allemaal," Allen zegt. Ook zou de molligheid van Tide Pods een remise zijn. Rondheid, of het nu gaat om borden, blikjes of snoep, versterkt eigenlijk onze perceptie van de zoetheid van een voedingsmiddel. Dat is tenminste waar in het Westen. Dit subliminale effect is waarschijnlijk cultureel, misschien als gevolg van hoe snoepjes worden geserveerd en gevormd.
Het grootste deel van de aantrekkingskracht van Tide Pods is dus waarschijnlijk specifiek voor het Westen. "In onze cultuur doen [Tide Pods] denken aan wat we eten en hebben we gegeten", zegt Allen. Hints als de kleur of geur van een voedsel kunnen jeugdheupen en verlangen opwekken.
Allen voegt toe dat de omnivore aard van de mensheid betekent dat we af en toe instincten negeren die ons vertellen dat een levensmiddel gevaarlijk is. Voortdurend op zoek naar nieuwe voedingsmiddelen om te eten - in plaats van vast te houden aan vaste voedselbronnen - is evolutionair voordelig gebleken. "We eten alles, vrijwel," zegt hij. Als een potentieel voedsel niet eetbaar is, proberen mensen het te modificeren met gereedschap of vuur. Een voorbeeld dat Allen geeft, is koffie. Bitterheid, vooral voor kinderen, riekt naar toxiciteit. Toch overwinnen jongeren, door van anderen te leren, gewoonlijk hun aanvankelijke verdenking van de bittere smaak van koffie.
Tide Pods zijn echter niet aanpasbaar in iets eetbaars. Inslikken Tide Pod-gel, volgens Rapporten van de consument, zal resulteren in intens braken en diarree. Het bijtende mengsel van ethanol, waterstofperoxide en zeep kan gaten in zacht weefsel verbranden en de toxiciteit kan dodelijk zijn. Voor diegenen die hun Tide Pod willen aanschaffen zonder de dreigende dood te riskeren, raden we aan in plaats daarvan de niet-toxische doughnut- of pizza-bite-versies te gaan zoeken.
Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.