Sandercock heeft zelf de achtergrond van een videogamecarakter. Als Australiër studeerde ze werktuigbouwkunde, computerwetenschappen en toegepaste wiskunde. Jarenlang werkte ze voor de Australian Defence Force aan kunstmatige intelligentie en experimentele vliegtuigen. "Ik had nooit gedacht dat games een geldige carrièremogelijkheid waren", zegt ze, hoewel ze opgroeide geïnspireerd door avonturengames. Terugkijkend besefte ze dat ze al geruime tijd gestaag ontwerpen had ontworpen. Ze herinnert zich het besef dat ze negen jaar geleden had: "Oh! Ik ben een spelontwerper. Dat is eigenlijk wat ik goed doe. "
Het boek biedt blauwdrukken voor verschillende spellen ... en recepten.Na dat besef werkte ze in de video-game-industrie aan high-production games zoals L.A. Noire. Als programmeur en ontwerper werkte ze ook in haar eigen tijd aan ambitieuze, solo-videogameprojecten. Ongeveer vijf jaar geleden maakte ze haar eerste eetbare bordspel (hoewel ze het naar haar mening alleen goed vond). "Ik heb altijd van bakken gehouden en ik heb altijd van games gehouden," zegt ze. Twee jaar geleden, nadat ze zich geïnspireerd had door een onafhankelijk videofestival, besloot ze het eetbare spelconcept volledig te verkennen. Het resultaat is Het kookboek voor eetbare spellen, een handleiding voor games die ze van plan is te financieren op Kickstarter vanaf juni.
Het kookboek bevat instructies voor het bakken en samenstellen van 12 eetbare tafelspellen. Het goofy-spel De Orde van de Ovenwant begint met stukjes chocoladekoekje - elk gegarneerd met verschillende soorten snoepjes - op een dambord dambord. Spelers hebben fondant avatars, of 'schildknapen', en moeten rituelen uitvoeren om ridders te worden. De game kan coöperatief of competitief zijn: squires werken samen om ervoor te zorgen dat iedereen zijn favoriete snoep krijgt, of ze blokkeren tegenstanders van het krijgen van hun favorieten. Maar de chocoladetabletten hebben een prijs: om te eten, moet je een "ritueel" uitvoeren, zoals pirouetten of hinniken zoals een paard. De enige manier om te verliezen is om te veel koekjes te krijgen om nog meer te eten.
Een achtergrond in kunstmatige intelligentie is erg handig bij het maken van games.Hoewel dat klinkt als een suikerachtige overbelasting, zijn het niet alleen cookies op het menu. Een ander spel wordt toepasselijk genoemd, Veggieland. Het is voorzien van dobbelstenen en een chutes-and-ladders element, en Sandercock zegt dat de enige manier om te winnen is om al je groenten te eten (in de vorm van speelstukken, natuurlijk). Terwijl Veggieland is vooral gericht op kinderen, Sandercock zegt dat het uitwisselen van groentestukjes en het spelen van Cheeseland of Chocolateland het 'direct een spel voor volwassenen' maakt.
Sandercock maakt haar spellen temidden van een bordspel renaissance. Klassiekers zoals Kaartje om te rijden en Settlers of Catan zijn populairder dan ooit. Kickstarter is rijk aan game-ideeën. Nieuwere games, zoals Pandemic Legacy, kan maanden worden gespeeld, en complexiteit en lange gameplay-tijden lijken de schijn van prestige te zijn. Volgens Sandercock zijn haar spellen anders. "Ik wil geen games maken die drie uur nodig hebben om te leren", zegt ze. "Maar ik maak een spel dat drie uur kost om te bakken."
Een mysterie uit de Tweede Wereldoorlog oplossen ... met crème trekjes.Veel games gaan over oorlog en Sandercock slaagt er zelfs in om dat eetbaar te maken. In De Patisserie-code, een bakker die deel uitmaakt van het Franse verzet heeft spelers een gecodeerd bericht achtergelaten. De sleutel tot het breken van de code zit in de verscheidenheid van smaken van romige bladerdeeg. Op het hoogtepunt van het spel laat de laatste test een speler met een blauwe tong achter als een teken van succes.
Zelfs mensen zonder bakvaardigheden kunnen de spellen van Sandercock spelen. Voor De Orde van de Ovenwant, een papieren spelbord kan uit het boek worden gerukt: geen peperkoekschaakbord nodig. Gekochte koekjes en ijsvorming zijn mogelijk en Sandercock geeft suggesties voor alternatieve speelstukken voor spelers met voedselallergieën. Anders bereiden spelers zich voor op hun game-avonden met baksel-en-room bladerdeeg-sessies.
De stukken maken voor Veggieland.Het punt van eetbare spellen is hun "vernietigbaarheid", zegt Sandercock. "In traditionele bordspellen wil je geen van je stukken vernietigen." Als een schaakstuk of kaart uit het spel is, gaat het opzij. Maar in de spellen van Sandercock worden stukken die uit het spel zijn gehaald voor altijd gegeten en weggegooid. Het vernietigen ervan is een plezier. Het is een andere benadering van gamen, wat een onderbenut gevoel toevoegt. "Smaak, textuur en de sociale constructie van samen eten met vrienden", zegt Sandercock, kan onderdeel worden van het spel.
Bovendien wil Sandercock eten een inherent onderdeel van haar spellen maken. Schaken met eetbare stukken zou het spel niet echt veranderen, maar de meeste Sandercock-spellen werken niet als de stukjes geen eten zijn. Ze probeert contact te maken met traditionele bordspelgamers die misschien geïntrigeerd zijn door het experimentele aspect van haar games. Maar ze heeft het gevoel dat eetbare games een nieuw publiek kunnen trekken: mensen die nog niet veel tafelspellen hebben gespeeld, maar graag een compleet koekjesbord willen opeten. Je kunt dat niet doen Monopoly.
Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.