The Wild Legacy of America's Most Eccentric Roadside Attraction / obscura dag 2017

De laatste grote aankoop die William "Wild Bill" Ziegler maakte, was een pratende boom met een rotzooi. Hij plaatste het in de deuropening van zijn winkel, onder een muurschildering van een clown met een oplichtende rode neus, tegenover een beeldje van Charlie Chaplin, een harnas en een verzameling antieke beeldhouwwerken en vazen. Bill zat achter de toonbank met de microfoon van de boom en liet hem praten met klanten. Als ze de boom negeerden, was hij teleurgesteld. Iedereen die langs een pratende boom kan gaan, zal het moeilijk hebben om de nostalgie van Wild Bill volledig te waarderen in Middletown, Connecticut.

Uit het geboorterecht was Wild Bill een sideshow-man en hij hield van alles waardoor mensen konden stoppen en kijken en zich afvragen. De winkel is bezaaid met vintage posters en bobbleheads, nestelende poppen en wimpels, knopen en kralen. Verborgen tussen deze edelstenen zijn nog grotere schatten - een gemummificeerde kat, de fiets van Pee-wee Herman, een gigantische sok-aap, een walvisrib, een portret van P.T. Barnum kostte $ 5.000, een gemechaniseerde clown genaamd Laughing Louie en de Trap Man, een sculptuur gemaakt van oude jachtvallen. Achterin is er een oude Heidelberg-pers en rijen planken gestapeld met posters die de winkel in het groot verkoopt. Over de gebarsten parkeerplaats is zijn boek- en platenwinkel, gemaakt van een oude carnavals "donkere rit", waarbij een auto op een spoor renners door een donkere, kronkelende gang tussen verlichte scènes bracht, zodat de ervaring van browsen meer lijkt verdwalen in een doolhof. Er is ook een funhouse, nog steeds onvolledig, en een boerderij en velden die dienen als een concertlocatie. Er zijn ook gigantische sculpturen en VW-busjes ingericht op schilderfeesten, een gigantische jack-in-a-box ingebouwd in een silo. Oh, en er zijn ook de loodsen en de zijprojecten ...

"Er zijn veel bewegende delen", zegt Heather Page, de dochter van Bill, die de winkel al jarenlang beheert. Haar titel, als ze er een heeft, is "eigenaar, nu?" In april, om 70, stierf Wild Bill zonder waarschuwing. Nu moet zijn familie bedenken hoe hij alles op zijn plek kan houden.

Voordat hij Wild Bill was, was hij oom Bill, van Buggy Whips van Uncle Bill, die gespecialiseerde paardrijdmachines vervaardigde als souvenirs voor toeristen in Texas. Hij werkte in intelligence tijdens de Vietnam-oorlog, maar toen hij zich realiseerde dat codekrakers zoals hij, die werden uitgezonden in laagvliegende verkenningsvliegtuigen, een laag overlevingspercentage hadden, besloot hij "een van de klutzier zwarte marketeers te worden die je kon vinden , "Zegt Cindy Ziegler, zijn voormalige vrouw. Van zijn station in Turkije naar huis gestuurd, heeft hij zijn militaire carrière beëindigd en een bachelordiploma behaald in Texas. Hij leefde off-base, hij had militaire vrienden, vrienden uit Texas en vrienden van de universiteit, en elk weekend had hij een feestje. "De smaak zou aanzienlijk veranderen afhankelijk van welke groepen opdoken", zegt Cindy. "Ik zou altijd willen zien wat er in godsnaam aan de hand was." Zij en Bill huwden in 1971, na slechts twee weken te hebben gedateerd. Hij had haar verteld over het bachelor-blok dat hij in Connecticut zou krijgen, en ze vertelde hem dat de enige manier waarop ze die bachelor-pad zou zien, zijn vrouw was.

Ok, zei hij. Ze vertelde hem dat hij haar vader moest bellen. Ok, zei hij. Ze waren de volgende zaterdag getrouwd na een verloving van zes dagen en ze bleven veertig jaar getrouwd.

In Connecticut, waar Bill opgroeide, openden ze een serie winkels (oom Bill's Apple Core was ooit te zien in een boek met grappige tekens voor zijn 'Apple Core in Rear'-plakkaat), waar ze honkbalkaarten, stripboeken, volwassen nieuwigheden verkochten ingelijste posters, heliumballonnen, trollenpoppen en andere stukjes kitsch. Eén winkel had een mini-arcade. In 1999 vestigde Nostalgia van Wild Bill zich in zijn permanente huis en begon zijn evolutie in een amusementspark-achtige berm-attractie / eigenaardigheidswinkel / beeldenpark.

Achter de winkel staat de beeldhouwstudio van Joe McCarthy nog steeds vol met de claustrofobie van de winter, toen de winkel altijd gesloten was en de ideeën van Bill zwierven. Reusachtige zijschermen van de overleden kunstenaar Ford Beckman hangen aan het plafond. Aan de zijkant wacht een deel van een VW-kever om een echt zesvoetig insect te worden. Er zijn rijen kleine schedels in stroken beton geperst en een buffelkop die Bill wilde scheren omdat hij begon te rotten. "We zullen het een albino buffel noemen," had hij gezegd. Op een werkbank wordt een stapel verroeste sleutels verzameld, omdat Bill Joe eens naar de winkel riep en vroeg: "Kun je een vogel van deze sleutels maken?"

Joe begon ongeveer zeven jaar geleden bij Wild Bills Nostalgia te werken, toen hij de oprichting van het funhouse, waar een vriend van hem aan werkte, documenteerde. Joe en Bill konden met elkaar opschieten en kwamen met een paar grotere ideeën. "Zoals de Yugo's," zegt Joe.

De Yugo's zijn een sculptuur waarin drie vintage Yugo-auto's op drie circusballen balanceren, zoals acrobaten. Het was oorspronkelijk genoemd Ik zou gaan waar Yugo Stanley Marsh 3 omdat het "a Cadillac Ranch Er is iets aan de hand. "(Stanley Marsh 3 en het San Columbiaanse kunstcollectief Ant Farm zijn verantwoordelijk voor het iconische beeld van Texas, met 10 auto's die half in de aarde zijn begraven.) Joe wist niet precies waar de auto's vandaan kwamen. Bill had er een en de twee anderen kwamen opdagen omdat mensen dingen gewoon hier brengen. Volgens Heather wilde Wild Bill oorspronkelijk een Yugo-piramide maken. Maar toen Joe zijn visie dreef, keurde Bill meteen het idee goed - en de $ 10.000 die het zou kosten om uit te voeren. Nadat Joe had gewaarschuwd dat het niet zou verkopen, bood Bill aan hem te betalen voor de tijd die nodig was om het te maken.

Het lijkt vreemd om het woord 'beschermheer' te gebruiken, maar dat was wat Bill met Joe was, naast 'baas / koper / verkoper', die hem betaalde voor zijn sculptuur, hem een zeefaneerbedrijf op het terrein liet beginnen, en gevraagd, in ruil voor T-shirts, creativiteit en bereidheid om te helpen met wat dan ook. Joe bouwde een installatie van drie verdiepingen, die hij liet zien op de Governors Island Art Fair in 2014, op het terrein van Wild Bill, en samen begonnen ze aan wat Wild Bill BoatHenge kwam noemen, een onvolledige installatie die vanuit het veld achter de camera schiet platenwinkel. In de volste uitvoering, zullen de boten worden omringd door aarde gebeeldhouwd in golven en beplant met blauwe wilde bloemen.

Alle unieke sculpturen bij Wild Bill's, en er zijn er veel, komen voort uit zijn relaties met artiesten zoals Joe. The Trap Man and the Bear, een wezen van gedraaide metalen en botten, bijvoorbeeld, zijn gemaakt door de kunstenaar Chris Hausbeck uit vallen die ooit toebehoorden aan Bill's vader en grootvader, die Bill leerde hoe te jagen en vissen. Het is van deze kant van zijn familie dat Bill zijn conservatisme heeft geërfd. Hij was een toegewijde supporter van Donald Trump, die mensen verraste, omdat de meeste mannen in het noordoosten met lange baarden en haar en tie-dye-gekleurde muurschilderingen op hun muren geen fans van de president zijn. Het is ook van die kant van zijn familie dat Bill zijn circus-erfenis heeft geërfd: zijn grootvader en naamgenoot William Ziegler was een knuppel twirler en clown in de Ringling Bros. en Barnum & Bailey Circus. "Het waren die-hard republikeinen en clowns," zegt Heather.

Als je weet dat je ernaar moet zoeken, is Bill's affiniteit voor het circus en het bijgebrachte verleden van zijn familie overal op het terrein. Net binnen in de winkel, rechts, is een schilderij van Bill's grootvader, balancerend een vlammend stokje uit zijn mond terwijl hij er één in elke hand vasthoudt, en een geschilderde promotionele spread met een bebaarde dame, een zeemeermin uit Fiji, een aapjongen, een mummie man, en meer: personages die mash-ups zijn van klassieke sideshow-figuren en mensen die bij de winkel horen. (TJ the Monkey Boy, bijvoorbeeld, is gebaseerd op een vriend die bomen kapt.) De onstoffelijke hoofden op een van Joe's gigantische sculpturen - een demonachtig skeletachtig wezen dat over de hoofden hurkt, een VW-kever en verspreide stenen - gemodelleerd naar een oud stuk carnavalsversiering dat in de winkel zit. Een houten wiel van het toeval dat in de buurt hangt is vergelijkbaar met drie die de vader van Bill maakte en die ergens op het terrein zijn. Dat portret van P.T. Barnum heeft een prijs van $ 5.000, deels om potentiële kopers te ontmoedigen. De kunst van Ford Beckman, wiens zijden schermen hangen in het atelier van Joe, bevatte vaak clowns. In feite zijn er overal clowns, waaronder een levensgroot Ronald McDonald. Ze zien er niet allemaal vriendelijk uit.

Bill's smaak, die Joe beschrijft als "wilder, wilder, sneller, sneller," heeft een showman's gestalt. Hij liet zich leiden door een gevoel van vreugde en onheil. Neem de zeemeermin op een surfplank boven de toonbank van de winkel - hij heeft zijn shirt eenmaal zo gerangschikt dat als kinderen rechtop stonden, ze haar borsten konden zien. Hij was ook bereid om met een idee te rennen. "Niet per se een goed idee", zegt Heather. "Alles wat een idee was. Het was: kan dit? Laten we eens kijken. En hij ging mee. "

In haar relatie met haar vader was Heather vaak de stem van de rede. Toen Wild Bill voor het eerst de sprekende boom noemde, zei hij tegen haar: "Ik had de mogelijkheid om een sprekende boom te kopen, en ik vind het echt cool." Haar reactie: dat doen we niet. Hij begon te grinniken. Hij had het al gekocht! Het zou morgen komen! "Hij wist dat ik een aantal van de dingen die leuker waren ging veto."

Heather werkt al sinds haar twee jaar in de winkels van haar familie, hoewel 'werk' op die leeftijd misschien had kunnen betekenen dat een handjevol objecten in een klein doosje moest worden gestopt om het recht op speelgoed te verdienen. Als kleuter hielp ze klanten om geschenken voor hun kinderen te kiezen; ze had een instinct voor wat een 15-jarige jongen zou willen. Bill 'ontsloeg' haar twee broers voor wangedrag en beval hen om de volgende dag vroeg terug te komen naar de winkel, maar hij 'schoot' maar één keer met Heather toen ze 15 of 16 was. Ze kreeg een baan bij Blockbuster. "Hij was er kapot van", zegt ze. "Mijn moeder moest hem uitleggen dat de meeste mensen die ontslagen zijn de volgende dag niet terugkomen."

Ze is uiteindelijk wel teruggekomen en heeft haar hele leven met haar vader aan en af gewerkt. Nadat hij stierf, vroeg de dochter van Heather haar: "Bent u nu Wild Bill, mammie?"

Ze weet dat ze dat niet is, maar ze deelt enkele van zijn kwaliteiten, waaronder zijn affiniteit met mensen. "Ik hoop voor mezelf dat mensen nog steeds binnenkomen, hoewel ik geen Wild Bill ben, dat ze er enthousiast over zullen zijn om met me te komen praten en dat deel van de zaak draaiende houden", zegt ze..

Het is nog maar een paar weken geleden dat Wild Bill stierf en iedereen verwerkt de wijziging nog steeds. Een paar dagen eerder, op een zondag, was hier een gedenkteken en misschien kwamen er duizend mensen om verhalen te delen. Bands die Wild Bill zo graag had gespeeld in de velden. Sommige van zijn plannen en projecten moesten echter worden opgeschort, terwijl juridische en logistieke vragen worden beantwoord. "Het algemene gevoel is: laten we deze plek draaiende houden", zegt Joe. "Maar de logistiek is, weet je ... niemand zou het kunnen doen zoals Bill dat zou kunnen."

Een ouder echtpaar, een man en een vrouw, komen naar de winkel en de man vraagt naar de platencollectie. De vrouw vertelt Heather dat ze zich deze plek nog herinnert voordat Wild Bill was ingetrokken. (Het behoorde toe aan de Knights of Columbus en daarvoor was het een nachtclub waar Heathers grootvader ooit de mondharmonica speelde.) "Ik heb gehoord dat je van plan was bij het sluiten van de winkel, "zegt ze.

"Nee, we sluiten het niet af," zegt Heather tegen haar. En dan, stiller: "Nog niet. Hopelijk helemaal niet. "