"Rare vormen, de kleur van de rotsen en de aarde, hier en daar verplaatst, en van de toppen van bomen kwam luide hallo en catcalls van andere vormeloze objecten," journalist Elene Foster schreef in de kwestie van de 28 april 1918 van de New York Tribune. "Ik strompelde over een bult gras, die gilde toen ik er op stapte en voor me opstond."
Deze vrouwen met een kap waren frequente parkbezoekers. (Foto: NARA / 165-WW-599G-19)
De vrouwen vermomd in speciaal (en tamelijk griezelig) gedroogd gras of 'rotskleren' waren student-militaire camouflagekunstenaars, of camoufleurs, van de Women's Reserve Camouflage Corps, een vergeten divisie van de National League for Women's Service.
Vrouwelijke kunstenaars in de Verenigde Staten vervoegden de rangen van deze zeer gespecialiseerde militaire groep in New York om te helpen met de oorlogsinspanning tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ze gebruikten hun creativiteit en knutselvaardigheden om ontwerpen en patronen te ontwikkelen die het landschap imiteerden om soldaten van toegevoegde waarde te voorzien. bescherming.
Parken werden gebruikt als laboratoria om verschillende camouflagepakken te testen, en stadsstraten verdubbelden als studio's voor hen om duizelingwekkende, afleidende ontwerpen op oorlogsschepen te schilderen.
Reservoir Camouflage Corps schetsen het landschap als basis voor hun camouflagewerk bij het Van Cortlandt Park. (Foto: NARA / 165-WW-599G-23)
De foto's die zijn blootgelegd door het Nationaal Archief en de archiefadministratie laten zien hoe de vrouwen zich achter boomstammen bogen of zich tegen rotsen opsloten en plotseling uit het zicht verdwenen.
"De foto's zijn echt enkele van de meest ongewone die ik heb tegengekomen tijdens mijn tijd hier," zegt Richard Green, een archivaris die vijf jaar in het nationale archief heeft gewerkt.
Hij vond de 42 eigenaardige foto's van de vrouwen in Van Cortlandt Park tijdens het werken aan het film- en fotodigitalisatieproject van de Wereldoorlog I. "Er zou een foto van het meisje zijn en ze zou gewoon vallen en verdwijnen."
Nu zie je haar. (Foto: NARA / 165-WW-599G-21)
Nu doe je dat niet. (Foto: NARA / 165-WW-599G-29)
Hoewel de foto's tegenwoordig enigszins komisch lijken, vertellen ze over de historische betekenis van deze vrouwelijke camoufleurs, zegt Green.
Vrouwen speelden een cruciale rol tijdens de oorlogsinspanningen, werkend in fabrieken, ziekenhuizen, machinegeweerbataljons en vele andere militaire organisaties. Tegelijkertijd werd camouflage een steeds belangrijkere militaire tactiek tijdens de Eerste Wereldoorlog.
De Franse schilder en militaire telefoniste Lucien-Victor Guirand de Scévola zou de eerste zijn die het schilderen van artillerie aardetinten suggereert om soldaten te verbergen voor de vijand. In november 1914 richtten de Fransen een camouflagedienst op en begonnen ze verschillende technieken te ontwikkelen en kunstenaars, beeldhouwers, architecten, vormmakers en cartoonisten aan te werven voor de groep.
Het evolueerde snel van lokvogels en dummy's naar een verfijnde kunstvorm van rijkelijk vermomde daken en geschilderde oorlogsschepen..
Women's Camouflage Corps studeert camouflage bij Van Cortland Part, New York. (Foto: NARA / 165-WW-599G-21)
Omdat mannen camouflage-eenheden moesten verlaten om aan het front te vechten, werd het werk aan vrouwen overgelaten. In de voetsporen van Engeland en Frankrijk, begonnen de Verenigde Staten een groep van 40 vrouwelijke kunstenaars op te leiden op 1 april 1918 in New York, en vormden de eerste klasse van het camouflagecorps voor damesreservaten.
De eerste groep kwam uit verschillende delen van de staat New York en uit Philadelphia, bijna allemaal werkende kunstenaars. Om deel uit te maken van de exclusieve militaire eenheid moesten vrouwen een opleiding volgen in schilderen, beeldhouwkunst, fotografie of houtsnijwerk en in perfecte fysieke conditie zijn. Alle vrouwen in het camouflagecorps namen het reguliere leger lichamelijk onderzoek. Hoewel er geen leeftijdsgrens was, waren de meeste vrouwen begin 30-er jaren, het oudste lid van de eerste klas was 45. Na het betalen van een vergoeding van $ 43 ($ 25 voor het uniform, $ 18 voor lesgeld) waren de vrouwen klaar om de kunst te leren en wetenschap van camouflage.
"Camouflage is het soort werk dat een sterke aantrekkingskracht uitoefent op de vrouw met fantasie die tegelijkertijd slim is in het doen van dingen met haar handen," schreef Foster.
Een camoufleur bevindt zich alleen op de bovenkant van rotsen. (Foto: NARA / 165-WW-599G-39)
De volledige bovenste verdieping van 257 Madison Avenue diende als het hoofdkantoor. Luitenant H. Ledyard Towle van de 71st Infantry, die de divisie leidde, voerde dezelfde training uit die hij gaf aan de mannen van het New York Camouflage Corps. Om de beste bescherming voor soldaten te creëren, geloofde Towle dat de vrouwen de ins-en-outs van moderne oorlogsvoering moesten leren, inclusief legerformaties en manoeuvres..
De intensieve cursus van drie maanden bestond uit drie indoorlezingen en twee open "velddagen" per week, waar de vrouwen de omgeving zouden onderzoeken en hun ontwerpen zouden testen. De succesvolle camouflagetechnieken zouden naar het Amerikaanse leger worden gestuurd.
Klimmen van bomen en houden van valse takken. (Foto: NARA / 165-WW-599G-30)
Camoufleurs zouden geen "rockpakken" aantrekken die de drager op een afstand van 10 voet zouden kunnen beschermen tegen detectie, schreef Green in een blog over de foto's. "Observatiekostuums" waren gekleurd, zodat de persoon kon opgaan in de lucht, sneeuw of ijs.
Parkpolitie was zich ervan bewust dat het camouflagecorps voor dames van het Cortlandt-park aan het experimenteren was, maar sommigen gaven toe dat ze het vaak niet konden zien. Een politieman liet Foster weten dat hij wist dat ze tussen de rotsen waren, 'maar je kunt ze niet zien tot ze bewegen.'
Een levende rots. (Foto: NARA / 165-WW-599G-13)
Ze moesten ook leren hoe ze spoorlijnen, depots, vliegtuighangars, bevoorradingsbases en loopgraven moesten verbergen. Een Britse zoöloog merkte dat grijze schepen gemakkelijk te zien waren en stelde voor om abstracte, veelkleurige patronen te schilderen om de vijand te verwarren. Dus beheerste de groep een unieke vorm van camouflage voor oorlogsschepen genaamd "verblindende camouflage".
De Amerikaanse marine begon met verblindende camouflage in maart 1918 en schilderde 1.250 schepen met vreemde patronen. Van de 96 schepen gezonken door Duitse U-boten na maart 1918, waren slechts 18 van hen gecamoufleerd, schreef Green.
Vrouwen passen verblindende camouflage toe op een schip in Union Square, New York City. (Foto: NARA / 165-WW-599G-9)
Een duizelingwekkend slagschip in het midden van Union Square. (Foto: NARA / 165-WW-599G-8)
Alle 42 foto's van de Women's Reserve Camouflage Corps worden nog steeds toegevoegd aan de catalogus van het Nationaal Archief, maar Green zegt dat ze binnenkort beschikbaar zullen zijn voor ieders plezier. Hoewel de vrouwen misschien een heel stuk van hun tijd hebben doorgebracht in het bos dat gehuld was in mantelpakjes, wilden ze dat hun werk serieus werd genomen.
'Ga alsjeblieft niet weg met het idee dat we alleen maar kostuums moeten maken en ons erin moeten kleden,' zei de camoufleur die gekleed was als een stukje gras tegen Foster. "We gaan elk soort camouflagewerk doen dat ze ons zullen toestaan, van het schilderen van een slagschip tot het maken van een nep-boom."
Probeer te zien of je de artiesten van de Women's Reserve Camouflage Corps op deze foto's kunt vinden:
Naadloos mengen met de rotsblokken. (Foto: NARA / 165-WW-599G-22)
Kun je de camoufleur vinden? (Foto: NARA / 165-WW-599G-18)
(Foto: NARA / 165-WW-599G-21)