Water en muziek hebben samen een lange geschiedenis, teruggaand naar het hydraulische orgel. De oude Grieken creëerden dit waterorgel op een manier die leek op moderne pijporgels, maar in plaats van geblazen lucht, dreef de val van water geluid door het riet dat door de organist werd geopend. Hoewel geen van deze orgels kan overleven, ontcijferden archeologen hun ontwerp door een aardewerkmodel dat in Carthage werd ontdekt en zeldzame teksten. In 1916 combineerde Francis William Galpin deze materialen tot een werkend prototype van het oude hydraulisorgel, dat in het bezit is van het Museum voor Schone Kunsten in Boston..
Later in 1986 kwamen de kunstenaars Peter Richards en George Gonzales op het idee om de kracht van water voor muziek direct in de oceaan te benutten. In de Baai van San Francisco bouwden ze het Golforgel, dat tot op de dag van vandaag lage fluiten laat horen uit een mengsel van 20 PVC- en betonnen buizen die op een steiger zijn ondergebracht. Afhankelijk van het kabbelend getij kan de muziek onregelmatig of sporadisch zijn.
Het orgel uit San Francisco is sindsdien vergezeld door het Zeeorgel uit 2005 in Zadar, Kroatië. Ontworpen door Nikola Bašić, stoten 35 buizen lange tonen uit afhankelijk van het ritme van de golven. Het orgel is ingebouwd in trappen die direct naar de zee leiden, een soort van draaien van het hydraulische orgel op zijn kant en het publiek uitnodigen om over de perforaties te lopen. Nabij een "Sun Salution" lichtinstallatie ingebed in de grond biedt een digitale lichtshow als antwoord. Er is ook het 2002 High Tide Organ in Blackpool, Engeland. De 49-voet toren van metaal, ontworpen door Liam Curtin met John Gooding aan de Nieuwe Promenade, lijkt op een hedendaagse sculptuur, maar als het tij opkomt wordt de lucht omhoog geduwd 18 pijpen voor een watergestuurd lied.
Buiten deze zee-organen hebben andere innovators geëxperimenteerd met waterakoestiek. Hydrofoons, die bijvoorbeeld als piano's worden gespeeld, behalve dat je water uit tuiten stopt of loslaat, zijn geïnstalleerd in plaatsen zoals het Ontario Science Center in Canada. Deze 'toetsenbordfontein' heeft zelfreinigende waterstralen die zijn verbonden met een pijporgel, dat door meerdere mensen tegelijk kan worden gespeeld. Er is ook een draagbare hydraulophone die je kunt meenemen naar de stroming om de golven en getijden te manipuleren in composities van andere wereld.
Terwijl oceanen de meeste aandacht van de muziek lijken te krijgen, dreef de FLOW tidemill in 2012 op de rivier de Tyne in Noord-Engeland. De ongelooflijke structuur combineerde energieopwekking met drie elektronische instrumenten, die met het molen-waterrad werden bestuurd door de richting van de golven, wind en getijden. Deze en andere mens-natuur samenwerkingen laten zien hoe we kunnen omgaan met het tempo van onze waterwegen om hun levendigheid beter onder de aandacht van het publiek te brengen en op die manier hun duurzaamheid te stimuleren..