Wat het inhield om de meest beruchte kamer op de Hanford nucleaire site te slopen / radioactieve

Eerder deze maand merkten arbeiders op de Hanford Site in Washington, de meest radioactief besmette plaats in de Verenigde Staten, op dat een deel van de ondergrondse tunnel bij de faciliteit was ingestort, waardoor een groot gat ontstond dat ongeveer 20 voet breed was. De ontdekking leidde tot een kleine crisis voor de arbeiders, die belast zijn met opruimen en sloop bij Hanford. Bij een afzonderlijk incident bleek achteraf een werknemer radioactief materiaal op hun kleding te hebben, wat aanleiding gaf tot een onderzoek naar verdere besmetting van het incident.

Dit soort problemen is typerend voor de Hanford-site in het koude oorlogstijdperk, ooit de bron van het grootste deel van het plutonium van Amerika. Tegenwoordig is Hanford een milieu mijnenveld dat nog steeds unieke problemen creëert voor de mensen die proberen het op te ruimen.

"We leren dingen on the fly, en soms moeten we stoppen om er eens naar te kijken en dienovereenkomstig bij te stellen", zegt Mark Heeter, een public affairs-specialist bij het Richland Operations Office van het Amerikaanse Department of Energy. Er is gewoon geen handleiding over hoe je de site veilig kunt slopen, dus het project moet vaak stoppen en opnieuw beoordelen wanneer bijvoorbeeld een tunnel vol met radioactief afval plotseling opengaat. "We zijn aan het einde van deze 20-jarige inspanning om dit complex van gebouwen te laten verwijderen", zegt Heeter.

De Hanford-site werd voor het eerst opgericht in 1943, als onderdeel van het Manhattan-project. De enorme site, die ongeveer 580 vierkante mijl land beslaat, werd geselecteerd vanwege de afgelegen locatie en de nabijheid van de Columbia River, die zou kunnen worden gebruikt voor stroomvoorziening en koeling. Hanford zou uiteindelijk tweederde van het plutonium produceren dat wordt gebruikt in de nucleaire voorraad van Amerika, inclusief het materiaal dat wordt gebruikt in de Trinity-kernwapenproeven, en in Fat Man viel de bom op Nagasaki aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de Koude Oorlog bleef de site groeien en voegde een aantal kernreactoren en plutoniumverwerkingsfaciliteiten toe. Tegen de tijd dat delen van de uitdijende fabriek in de jaren zestig van de vorige eeuw werden ontmanteld, bestond het uit duizenden gebouwen.

In het hart van de site en de gecompliceerde sloop ervan bevindt zich de Plutonium-afwerkingsfabriek, waar splijtstof werd gewonnen, geraffineerd en klaargemaakt voor gebruik. Dit centrale complex van vier hoofdgebouwen, plus tientallen kleinere ondersteunende structuren, was ook de locatie van een van de meest beruchte incidenten in Hanford's geschiedenis.

In augustus 1976 werkte een technicus, Harold R. McCluskey, met een bijproduct van plutonium dat bekend staat als americium, toen er een chemische reactie optrad, waarbij hij de handschoenenkast waarin hij werkte explodeerde en McCluskey aan het snijden was met scherven van glas, metaal en radioactief materiaal. Artsen zouden uiteindelijk vaststellen dat McCluskey was blootgesteld aan ongeveer 500 keer de veilige niveaus van straling, een mate van blootstelling die geen enkel mens ooit eerder had overleefd. Hij werd snel in isolatie geplaatst, schoongemaakt en behandeld. Op wonderbaarlijke wijze verdween de straling in het lichaam van McCluskey uiteindelijk tot veilige niveaus, maar tot aan zijn dood in 1987 stond hij bekend als de 'Atoomman' en moest hij mensen vaak ervan overtuigen dat het veilig was om in zijn buurt te zijn.

Na de explosie werd de Americium Recovery Facility gesloten en omgedoopt tot de 'McCluskey Room'. Als een van de meest iconische en gevaarlijke ruimtes op de Hanford Site, is het een geweldige case study voor de uitdagingen die inherent zijn aan sloop- en opruimingsinspanningen in heel de faciliteit.

"Het was sterk vervuild en plutonium is een vluchtig materiaal", zegt Heeter. "De grootste bedreiging die het met zich meebrengt, is door luchtverontreiniging." Dat betekent dat voor het betreden van de McCluskey Room elke persoon nodig was om te worden uitgerust in volledige stralingspakken. Volgens Heeter moesten de werknemers eerst alle vervuilde apparatuur uit de fabriek verwijderen, inclusief grote metalen handschoenenkastjes zoals die op McCluskey waren geëxplodeerd. Daarna moesten ze een speciaal soort fixeermiddel spuiten dat het radioactieve materiaal aan de oppervlakken bond. Pas nadat al deze voorzorgsmaatregelen aanwezig waren, kon de eigenlijke sloop beginnen.

Dankzij deze constante behoefte om dingen zo veilig mogelijk te maken voor werknemers, is werken op de Hanford-site allesbehalve snel. Ondanks de sluiting sinds 1976, werd de McCluskey Room pas in maart 2017 volledig gesloopt. "Innovatie en betrokkenheid van de werknemers was de sleutel tot de deactivering, decontaminatie, ontmanteling en sloop van de McCluskey-ruimte", zegt Heeter.

En zoals de recente instorting van de tunnel laat zien, zijn er nog jaren werk voor de boeg. Er zijn talloze problemen die de pogingen tot opruimen blijven pesten. De belangrijkste onder hen zijn de 56 miljoen liter uiterst giftig nucleair afval dat wordt bewaard in ondergrondse opslagtanks op de locatie. Deze verouderende en corroderende tanks zijn bij meerdere gelegenheden op lekkage gesprongen en verontreinigen de bodem en het grondwater in het gebied. Het huidige plan is om een centrum voor afvalverwijdering te creëren waar vloeibaar radioactief materiaal kan worden verglaasd tot een vaste stof en begraven in een permanent graf. Maar deze faciliteit moet nog worden gebouwd.

Toch zijn er tekenen van vooruitgang. Zoals Heeter zegt, is in de ruimste zin de opruimingsinspanning verdeeld in drie hoofdsecties. Het buitengebied, de River Corridor genaamd, is al schoon verklaard. Dan is er het centrale plateau, een gebied van 75 vierkante mijl gebouwd op een hoger punt waar het grootste deel van het plutonium werd vervaardigd. Eindelijk is er het binnengebied. Dit 10 vierkante kilometer grote gebied binnen het centrale plateau is de plek waar de grootste vervuiling plaatsvindt en waar opruimwerkzaamheden voor de lange termijn zullen doorgaan. "Het zijn soort concentrische cirkels en we werken ons een weg naar binnen," zegt Heeter.

Uiteindelijk, als meer en meer van het land als veilig wordt beschouwd, zal het idealiter worden teruggestuurd naar lokaal bestuur, of worden getransformeerd in een soort beschermd gebied. "Het doel is om zoveel mogelijk toegang te bieden", zegt Heeter. In 2015 werd de site geïdentificeerd als onderdeel van het Manhattan Project National Historical Park, en tours over bepaalde delen ervan zijn al beschikbaar.

Naarmate het werk vordert, blijven clean-up technici op de Hanford-site leren. Heeter zegt dat met de sloop van de McCluskey Room werknemers een aantal technieken hebben kunnen ontwikkelen die ze kunnen gebruiken om andere sterk verontreinigde delen van de Plutonium-afwerkingsfabriek te legen en te deconstrueren. Opschonen van wat 'Amerika's Tsjernobyl' is genoemd, is nog lang niet voorbij en de gevaren zijn allesbehalve voorspelbaar, maar elke nieuwe crisis is een nieuwe kans om meer te weten te komen over de gevolgen van ons nucleaire erfgoed.