Cabrini, geboren in 1850 in het Italiaanse dorp Sant'Angelo Lodigiano, nam de heilige orde rond de leeftijd van 27, en voegde aan haar naam die van St. Francis Xavier toe, oprichter van de jezuïetenorde en beschermheilige van de jezuïetse missionaris. Na het stichten van de Missionaire Zusters van het Heilig Hart van Jezus, kreeg Cabrini de goedkeuring van de Paus om missies te stichten in China, maar Leo XIII had nog een andere plicht voor haar: een soort katholieke ambassadeur worden voor de Italiaanse immigranten die Europa ontvluchtten in de hoop op een nieuw leven in de Verenigde Staten. 'Niet naar het oosten, maar naar het westen', was de missie die de paus haar had gegeven.
Na een levenslange dienst waarin ze ontelbaar veel missies van Chicago naar New Orleans opende, stierf Cabrini, die uiteindelijk het Amerikaanse staatsburgerschap kreeg, in 1907. Een paar decennia na haar dood, net na de Tweede Wereldoorlog, werd Cabrini heilig verklaard. Zo werd ze de eerste Amerikaanse heilige, evenals de beschermheilige van immigranten.
Ik ging vorige week naar het Cabrini-heiligdom in New York City om verschillende redenen: ten eerste omdat ik een persoonlijke obsessie heb voor de volkstaalfunctie van katholieke heiligheid. Als een Zwitsers zakmes van religie, lijkt het erop dat het katholieke geloof een heilige heeft voor bijna elke kwestie of ziekte: Sint Barbara zorgt voor mijnwerkers en iedereen die met explosieven werkt, Sint-Franciscus Borgia beschermt slachtoffers van aardbevingen, en Saint Denise voorkomt hoofdpijn en fiets ongelukken. In die zin biedt Saint Cabrini troost aan groene kaartzoekers en mensen die gekweld worden door hun immigratieproces.
De tweede reden waarom ik haar heiligdom bezocht, is de meerduidige status van haar overblijfselen: terwijl ik haar geschiedenis onderzocht, merkte ik dat ze soms werd beschreven als 'onvergankelijk', soms als een mummie. Maar wat was er echt in haar schrijn? Na een eindeloze rit op de A-trein, kwam ik uiteindelijk het antwoord te weten, plus een handvol andere fascinerende dingen.
"Not the East, But the West", de mozaïekmuur van Cabrini Shrine (photograaf door de auteur)
Het heiligdom zelf werd in 1957 gebouwd in een modernistische - om niet te zeggen retro-futuristische - stijl, die, om eerlijk te zijn, me het gevoel gaf voor een verhuld ruimteschip te staan. Ik hoorde vaak in architecturale klassen de metafoor dat kerken een schip in spirituele zin zijn, maar deze deed me vreemd genoeg denken aan Star Trek's Enterprise.
Via de gang komt u het heiligdom binnen via een deur aan de rechterkant die zich op Saint Cabrini dramatisch opent. In een kristallen kist, zelf ingesloten in het marmeren altaar, rust haar lichaam, gekleed in religieuze kleding, rustig in een sneeuwwitte uitstraling, handen op de borst. Haar gezicht ziet er natuurlijk perfect uit, omdat het niets organischs heeft. Na het zeer behulpzame personeel van de kerk te hebben ondervraagd, kreeg ik eindelijk mijn antwoorden: alleen het skelet van Cabrini is aanwezig, hoewel bedekt door het zwarte satijn van haar jurk.
Cabrini's zaligverklaring in een krant uit 1938. (photograaf door de auteur)
Haar gezicht en handen zijn gemaakt van was. Terwijl ze haar overledenen in 1938 opgraaft om door te gaan naar het heiligverklaringproces, vond de apostolische afgevaardigde dat ze bijna in stof veranderde. Afgezien van een beetje huid op haar gezicht en armen, was de rest van Moeder Cabrini "onderworpen aan de wetten van verval". Maar de bovennatuurlijke onverderfelijkheidsfactor was niet langer een criterium van heiligheid en de kerk stond haar heiligverklaring toe voor haar 'Heilig Gedrag'.
Bovendien leden de Verenigde Staten, nog een jong land, aan katholieke religie om katholieken te aanbidden en moeder Cabrini was de droomkandidaat voor dit soort spectaculaire vertoning. Net als haar Europese tegenhangers moest haar fantoomaanwezigheid worden belichaamd om haar boodschap levend te houden. Haar hart werd vervolgens naar het Istituto Suore Missionarie del Sacro Cuore di Gesu in Rome gestuurd, samen met haar schedel.
(foto door de auteur)
Rondom de tabernakel bevindt zich een enorme mozaïekmuurschildering die details over haar leven en werk weergeeft. Het omvat het Vrijheidsbeeld, een boot en een moderne rolstoel, motieven die in eerste instantie anachronistisch klonken in een kerk, maar me deden beseffen dat Moeder Cabrini een heilige was van de Industriële Revolutie. Terwijl haar weergave als een liggende beeltenis verwijst naar een heilige traditie van het oude continent, was ze gefotografeerd, leefde ze voor de 1894 Chicago World's Fair en, waarom niet, misschien zelfs zag films.
We beschouwen heiligen vaak als deel van een ver verleden, maar Moeder Cabrini is een van de vele voorbeelden van moderne heiligheid en het museum achter in het heiligdom is er ook om een moderne levensstijl te bevestigen: naast haar traditionele kleding en haar persoonlijke verzameling relikwieën, er zijn merkwaardige memorabilia zoals haar burgerschapscertificaat, papierwerk en zelfs een bankcheque ondertekend door de 'burgerheilige'. Het is een ongewone verzameling voorwerpen die ons helpt opnieuw contact te maken met het feit dat ze had, inderdaad, een levensstijl dicht bij die van ons.
Persoonlijke relieken van Saint Cabrini (photograph door de schrijver)
De bezittingen van Saint Cabrini in het museum. (foto door de auteur)
Een cheque ondertekend door Saint Cabrini. (foto door de auteur)
EEN AMERIKAANSE SAINT: DE SCHIJNSTE VAN SAINT FRANCES CABRINI, New York, New York