Hoe zo'n belangrijke plaats in zo'n ruïne viel, is ingewikkeld en jaren na zijn laatste begrafenis is het nog steeds effectief zonder eigenaar. Een door vrijwilligers gesteunde vrijwilligersgroep onder de naam Friends of Mount Moriah Cemetery snijdt regelmatig een pad in de braamstruik dus er is op zijn minst enige navigatie door het terrein. Maar aangezien de begraafplaats verdeeld is tussen de provincies Philadelphia en Delaware, elk met een eigen potentieel managementbedrijf, is de toekomst van Mount Moriah vanaf deze maand onbeslist door de twee partijen.
Het voorbije weekend bezocht Atlas Obscura de begraafplaats, naar de plaats getrokken door de recente vermelding op onze site door Luke Spencer, wiens foto's monumenten lieten zien die waren opgeslokt door vegetatie met een Victoriaans verval dat meer in Europa werd gevonden met plaatsen zoals Highgate Cemetery in Londen. Er waren wijnstokken die obelisken en pilaren afrondden met beelden van rouwende vrouwen die spoedig in het dichte groen omlaag getrokken zouden worden. Graffiti op dichtgemetselde mausolea werd in wit gepolijst. Niemand anders was op het kerkhof, en toen we bij een van de blinde bochten van hoog gebladerte kwamen, schrokken we om een groep van minstens vier herten van ons weg te zien lopen in het groene labyrint. Hoewel er zeker een aantal zenuwslopende gebieden waren, zoals een plek waar het leek alsof mensen 's avonds kwamen feesten, was het over het algemeen gewoon ontzettend triest. Hier is een plaats bedoeld als gedenkteken, als een plaats van vrede voor de doden, en ze zijn overgelaten aan duisternis en verwaarlozing. Er is een duidelijke schoonheid voor de natuur om de oude marmeren en granieten monumenten in te halen, maar dit is niet de begrafeniskeus die deze mensen maakten. De enige uitzonderingen zijn de gemaaid burgeroorlog percelen die nog steeds worden verzorgd door het Department of Veterans Affairs.
Mount Moriah was ooit een prestigieuze landelijke begraafplaats als zijn broers Laurel Hill, die nog steeds een beschermde status heeft als historische ruimte. Zelfs Betsy Ross was ooit begraven in de berg Moriah, totdat ze in 1976 werd opgegraven en herbegraven in het Betsy Ross House. Wat Mount Moriah naar beneden bracht, was niet alleen een val uit de mode voor de oude grootse monumenten en Victoriaanse stijl death rituelen, maar een geleidelijke verslechtering van de administratie, totdat het laatste lid van de begraafplaats vereniging stierf in 2004. Nu zijn meest zichtbare gezicht is de oude Romaanse ingang die een gefragmenteerde visie is van wat het ooit was - een gebroken, afbrokkelend portaal naar een kerkhof dat alleen door de begroeiing piekte.
De ruïnes van de poort
Een mausoleum in Egyptische stijl met zijn dichtgemetselde deur en graffiti bedekt met witte verf
Wijnstokken op een obelisk & standbeeld van Hope
Twee dichtgemetselde mausolea
Een gehulde urn bedekt met wijnstokken en kamperfoelie
Een grafsteen uit de jaren 30 tussen de planten
De struiken en het gras groeien naar het midden van dit hoge monument
Dit beeld van de tijd was eens op de toegangspoort voordat het werd gekocht door deze kavelhouder
De percelen in de burgeroorlog zijn de enige die regelmatig worden onderhouden
Een groep mausoleums en obelisken worden verlaten op een heuvel
Een ander uitzicht op de heuvel met de mausoleums en obelisken
MOUNT MORIAH CEMETERY, Philadelphia, Pennsylvania
Een van de belangrijkste dingen voor ons hier in de Atlas is om altijd te blijven reizen en ontdekken. Notes from the Field zijn eerste persoonsrapporten van de meest inspirerende reizen die door het Atlas Obscura-team zijn gemaakt. Lees meer Opmerkingen van het veld hier>