New England wordt doorkruist met duizenden mijlen van stenen muren / Nieuw Engeland

Loop in een stuk bos in New England, en de kans is groot dat je bijna letterlijk struikelt over een stenen muur. Dijhoog, misschien is het samengeperst met stenen van verschillende vormen en maten, met korstmossen en sponsachtig mos in plaats van mortel. De meeste stenen zijn zogenaamde "twee-handers" -licht genoeg om op te tillen, maar niet met slechts één hand. De muur slingert zich een heuvel af en uit het zicht. Volgens Robert Thorson, een landschapsgeoloog aan de Universiteit van Connecticut, zijn deze muren "overal in de buurt verdomd" in de bossen van het platteland van New England.

Hij schat dat er meer dan 100.000 mijl oude, afgedankte stenen muren zijn, of genoeg om de hele wereld vier keer te omcirkelen.

Wie zou een stenen muur bouwen, laat staan honderdduizenden kilometers, midden in het bos? Niemand. De muren waren niet in het bos gebouwd, maar in en rond boerderijen. Tegen het midden van de 19e eeuw werd New England voor meer dan 70 procent ontbost door kolonisten, een glooiend landschap van smallholdings zover het oog reikte. Maar tegen het einde van de eeuw leidde industrialisatie en grootschalige boerderijen ertoe dat duizenden velden werden verlaten om een langzaam proces van herbebossing te starten.

"New England had grote weilanden", zegt Thorson. "Het was een beef-butter-bacon-economie."

Terwijl boeren die bossen in New England opruimden, vonden ze rotsen - heel veel ervan. De gletsjers die terugtrokken aan het einde van de laatste ijstijd lieten miljoenen tonnen stenen achter in verschillende grootten. De bodem van New England blijft tegenwoordig notoir stenig.

Wanneer het leven je stenen geeft? Bouw een muur. Boeren haalden deze ploegbelemmerende stenen uit hun velden en stapelden ze op de randen. "De boer was vooral geïnteresseerd in zijn velden", zegt Thorson. "De muren zijn gewoon een bergingsstapel. Het was routine werk op de boerderij. "Dit proces werd herhaald op duizenden boerderijen in de regio - een collectieve daad van arbeid op een glaciale schaal.

De toevoer van steen leek eindeloos. In de herfst zou een veld worden leeggemaakt en in de lente zou er een hele nieuwe stapel stenen zijn. Dit is te wijten aan een proces dat bekendstaat als "frost heave." Als ontboste gronden bevriezen en ontdooien, verplaatsen stenen zich en migreren naar de oppervlakte. "Mensen in het noordoosten dachten dat de duivel hen daar had neergezet", zegt Susan Allport, auteur van het boek Sermons in Stone: The Stone Walls of New England and New York. "Ze bleven maar komen."

Wall-building bereikte zijn hoogtepunt in het midden van de negentiende eeuw toen, volgens Thorson, er ongeveer 240.000 mijl van hen waren in New England. Dat is ongeveer 400 miljoen ton steen, of genoeg om de Grote Piramide van Gizeh te bouwen - meer dan zestig keer eerder.

Niemand wijdt meer tijd aan het nadenken over deze muren dan Thorson, die een kinderboek, een veldgids en talloze artikelen over hen heeft geschreven sinds hij voor het eerst naar New England verhuisde in 1984. Thorson, kaal en met baard, een bemoste steen zelf, is een landschapsgeoloog en hij herinnert zich duidelijk zijn eerste wandelingen in de bossen van New England - en stuitte op de ene stenen muur na de andere. Zijn geest zat vol met vragen over wat ze waren en wie ze bouwde, "het was een fenomeen dat buitengewoon was", zegt hij. "Het ene leidde tot het andere en ik raakte geobsedeerd door het onderwerp".

Thorson startte in 2002 het Stone Wall Initiative, gericht op het informeren van het publiek over dit onderscheidende kenmerk van hun bossen, naast het behoud van de muren en het bestuderen van hoe ze het landschap om hen heen beïnvloeden. Thorson heeft een reputatie opgebouwd als de ultieme expert in dit fenomeen. "Weet je hoe een natuurhistorisch museum iemand zou hebben die dingen voor je identificeert? Ik ben een soort van die vent voor stenen muren, "zegt hij.

Elk jaar neemt hij zijn studenten mee naar een esdoorn-beukenbosstand in Storrs, Connecticut, die hij "The Glen" noemt, om naar een klassieke boerderijmuur te kijken. Deze muur is dijhoog, en meestal gebouwd van gneis en schist, metamorfe gesteenten die veel voorkomen in de valleiflanken van centraal New England. Met de hulp van Thorson begint men een beetje structuur te zien in hoe de stenen werden gestapeld - in rommelige rijen, door een boer die één lading tegelijk toevoegde.

Thorson is misschien vooral geobsedeerd door de muren, maar hij is niet de enige die er belang bij heeft. Hij wordt voortdurend uitgenodigd om te spreken in tuinclubs, historische verenigingen, openbare bibliotheken en meer. "De interesse gaat niet ten onder," zegt hij. "Twintig jaar later is het nog steeds aan de gang."

Zijn veldgids, Het verkennen van stenen muren, is een directory met enkele van de meest ongewone, interessante of onderscheidende muren in de regio. Het hoogste voorbeeld is een gemalen zeewering onder de Cliff Walk in Newport, Rhode Island, van meer dan 100 voet. De oudste muur in Popham Point, Maine, dateert uit 1607. De favoriete historisch belangrijke muur van Thorson is de Old Manse, een historisch huis in Concord, Massachusetts. Het zorgde voor dekking voor de militairen die tijdens de Revolutionaire Oorlog op de Britten vuurden. Thorson belicht ook Robert Frost's "Mending Wall", gevestigd op zijn boerderij in Derry, New Hampshire, de inspiratie voor de beroemde regel: "Goede hekken zijn goede buren."

Thorson kent zoveel als men kan weten over het wereldwonder-schaal web van muren in het noordoosten, maar er is nog veel te leren, met name wat betreft hun betekenis voor ecosystemen, zoals hun rol als habitat en als belemmering voor dieren in het wild en hun effect op erosie en sedimentatie. "Het klinkt stom", zegt hij, "maar we weten bijna niets over hen."

Geograaf en landschapsarcheoloog Katharine Johnson verdiende haar doctoraatstitel voor het in kaart brengen van stenen muren van bovenaf, met behulp van lidar (lichtdetectie en afstand) technologie. Lidar lijkt op radar, alleen gebruikt het licht in plaats van radiogolven te gebruiken om objecten te detecteren. Laserpulsen - duizenden per seconde - worden uitgezonden vanuit een speciaal uitgerust vlak. Er zijn zoveel van deze pulsen, dat sommige in staat zijn om de kleine tussenruimtes tussen de bladeren te raken en helemaal door te dringen tot de bosbodem, zelfs door een dikke boombedekking. De lidarbeelden van Johnson onthullen de exen van die kriskras door elkaar lopende stenen muren op een manier die niets anders kan.

Uit haar onderzoek blijkt dat de muren, ontdaan van de heroplevende bossen in de regio, een momentopname zijn van de geschiedenis van de 19e eeuw - een kaart van wat in die tijd land werd gekapt en bewerkt. In combinatie met andere gegevens over de bossen zelf kan dit specialisten helpen bij het modelleren van historische bosbedekking en op hun beurt ecologen helpen te begrijpen hoe bossen teruggroeien nadat ze volledig zijn gestoord of geruimd. De muren kunnen de sleutel vormen tot de sociale geschiedenis van New England, inclusief vestigingspatronen en landbouwstijlen. Ze bieden een statische achtergrond waartegen verandering kan worden gemeten.

"Stenen muren zijn de belangrijkste artefacten op het platteland van New England", zegt Thorson. "Ze zijn een viscerale verbinding met het verleden. Ze zijn net zo zeker een overblijfsel van een vroegere beschaving als een ruïne in het Amazone-regenwoud. "

Elk van de miljoenen stenen die de stenen muren van New England vormen, werd vastgehouden door een persoon, meestal een zelfvoorzienende boer, of misschien een ingehuurde Native American of een slaaf. Wat overblijft is een spoor van talloze individuele handelingen die in het landschap zijn geëtst. "Die inspanningen," zegt Allport, "honderden jaren later, ze verdragen."