Het demystificeren van de veranderingen aan het nationale monument van Bear Ears

Minder dan een jaar geleden heeft president Barack Obama het Bears Ears National Monument opgericht in een poging om ongeveer 1,35 miljoen hectare aan ontzagwekkende rode rots canyons in Utah te beschermen. Het bevat een bijna ontelbaar aantal oude woningen en rotstekeningen, tussen unieke geologische formaties. Maar gisteren verloor 85 procent van dat land de bescherming van het nationale monument, nadat president Donald Trump zijn bescherming had ingetrokken en die van grote delen van het nabijgelegen Grand Staircase-Escalante National Monument.

Aan de ene kant lijkt dit ongeveer twee miljoen hectare bloot te stellen aan commerciële activiteiten, gaande van olie- en gaswinning tot mijnbouw en houtkap. Maar morgen wordt het niet allemaal met de grond gelijk gemaakt. Belangrijke delen van dat land en zijn overvloed zijn nog steeds andere vormen van bescherming. De Vallei van de Goden, bijvoorbeeld, is een Area of ​​Critical Environmental Concern, terwijl andere gebieden worden beschermd door de bescherming van de Wilderness Study Area. Manti-La Sal National Forest maakt mogelijk geen deel meer uit van het nieuwe Monument, maar het behoudt zijn National Forest-status en -beheer. Er zijn ook andere, meer vage soorten bescherming. De Archeological Resources Protection Act, de Migratory Bird Treaty Act en de Endangered Species Act zijn nog steeds van kracht, maar zonder aanduiding van het National Monument is er geen doorslaggevende paraplubescherming. Door deze laag federaal toezicht weg te halen, komt het hele landschap bloot te liggen.

Onbetaalbare fossielen en gefossiliseerde sporen van oude dieren zijn te vinden in Indian Creek. BOB WICK / BLM / CC-BY-2.0

De sleutel, zegt Bill Lipe, een archeoloog aan de Washington State University, is dat de monumentaanduiding een hogere standaard garandeert voor nieuwe ontwikkelingsprojecten. "Traditioneel economisch gebruik, zoals begrazing, maar ook jagen en vissen, zullen worden voortgezet en bestaande leasecontracten voor delfstoffenwinning worden gehonoreerd," zegt hij wanneer land wordt aangewezen. "Er worden echter geen nieuwe huurcontracten aangeboden en ontwikkelingen zoals weg- en utiliteitscorridorconstructies zullen strenger worden beoordeeld op hun impact op het landschap, zowel op cultureel gebied als op het milieu." Nu zal minder land worden onderworpen aan dat niveau van kritisch onderzoek, dat ook van invloed zou kunnen zijn op plaatsen die een zekere vorm van bescherming behouden.

Een ander, verontrustender, effect van de veranderingen, zegt Lipe, is dat hoewel het de bescherming kan behouden voor individuele culturele erfgoedsites, het hun context negeert - de kleinere belangrijke plekken verspreid over het landschap die laten zien hoe oude mensen gebruikten en bewogen doorheen het land. Dit is een tragedie voor archeologisch onderzoek, dat de historische waarde van het landschap als geheel erkent. "De sites waar bezoekers op aangetrokken zijn, zijn meestal delen van grotere distributies van gerelateerde sites die samen verspreide gemeenschappen en sociale netwerken vertegenwoordigen", zegt Lipe. Met andere woorden, het bos is waardevoller dan de bomen alleen. "Dit soort perspectief is mogelijk omdat het fysieke landschap van het Bears Ears Monument relatief intact is, omdat het geen uitgebreide of grootschalige moderne economische ontwikkeling heeft gezien." Tot dusverre is dat.

De citadelruïnes bij Cedar Mesa. BOB WICK / BLM / CC-BY-2.0

"In totaal laten [de sites zien] de culturele patronen die eerdere gemeenschappen en netwerken vertegenwoordigen", zegt Lipe. Daarom zijn ze nog steeds erg belangrijk voor lokale stammen, waaronder de Navajo Nation, die zich zorgen maken dat hun vermogen om heiligdommen of andere plaatsen met een spiritueel belang te bezoeken door deze laatste veranderingen kan worden uitgehold. Meer dan dat, ze vrezen de sites te verliezen waar hun voorouders waarschijnlijk begraven zijn, of waar traditionele activiteiten zoals jagen of het verzamelen van medicinale planten nog steeds plaatsvinden.

Ze beloven een juridische strijd over de veranderingen, met de Antiquities Act in het centrum van de clash. Deze wet laat presidenten oriëntatiepunten en andere sites van 'historisch en wetenschappelijk belang' behouden, maar specificeert dat de beschermde sites alleen 'het kleinste gebied zouden moeten zijn dat compatibel is met juiste zorg en beheer'. Lokale politici beweren dat de beschermde sites substantieel te groot zijn; inheemse groepen zeggen dat zelfs de vorige grenzen niet groot genoeg waren.

Beleid verandert, presidenten komen en gaan, maar een in stukken gesneden landschap zal waarschijnlijk niet opnieuw worden samengesteld.