Deze 110-jaar oude stoomboot is een les over zwevende geschiedenis / maritieme geschiedenis

In de rustige haven van een schilderachtig kustplaatsje, gromt een spoor van de maritieme nalatenschap van Amerika in het water. Jason Cabral hakt kolenblokjes in een oven en zendt stoom in springzuigers die als een trein sjokken. Zwarte rook schiet in de lucht; een fluitje barst los met een schreeuw. Sabino glijdt weg van de kustlijn van Connecticut en de Mystic River in.

Sabino is de oudste houten, kolen-brandende stoomboot die nog in de Verenigde Staten werkt. Gebouwd in 1908, het bijna 60-voet schip verwijst naar een tijd toen de snelwegen van de natie rivieren en kustlijnen waren, niet eindeloze stukken asfalt en beton. Voordat auto's en dieselmotoren het land bestormden, vormden duizenden huffing steamboats zoals deze de ruggengraat van het land.

Cabral, een stevige man met een pluizig sikje, behoort tot een kleine bemanning van ingenieurs en kapiteins die houden Sabino loopt seizoensgebonden in Connecticut's Mystic Seaport Museum. Het uitgestrekte complex omvat een nagebouwd zeevarend dorp uit de 19e eeuw en een torenhoge reproductie van de Pelgrims Mayflower. De stoomboot is een levende tentoonstelling - alle bewegende delen en machines in een tijdperk van platte schermen en automatisering.

"Als kinderen binnenkomen, zijn ze erdoor gebiologeerd. Ze hangen gewoon rond, misschien vragen stellen, misschien gewoon luisteren. Dat is voor mij het beste deel van de klus, "zegt Cabral van beneden in de blootgestelde machinekamer, die in de buik van de boot zit. Whirs en gezoem overstemmen het geluid van kabbelende golven. "Dat, en ik word de hele dag vies en werk aan oude machines", voegt hij eraan toe.

Cabral voegde zich bij het team acht jaar geleden, nadat hij zijn baan verloor in Mystic als landmeter en moeite had om werk te vinden tijdens de economische neergang. Hij nam een zomerbaantje bij de zeehaven en ging nooit meer weg, en verdiende uiteindelijk zijn stoomgenezingslicentie van de Amerikaanse kustwacht. Nu zijn zijn handen zwart gemaakt met vet en kolengruis, zijn armen enigszins geschroeid tegen botsen.

"Ik ben geobsedeerd geraakt door het vuur", zegt hij terwijl hij de laaiende kolen in de hurkzwarte vuurkist harkt. "Het geeft me elke dag een puzzel om op te lossen." Cabral zegt dat het doel is om een "volwassen" vuur te maken van ongeveer vijf centimeter dik, bij voorkeur met blauwe vlammen, zodat de machines soepel lopen zonder te veel druk uit te oefenen of teveel rook te produceren. De grootte van de rotsen, de wind en het weer hebben allemaal invloed op de sterkte van het vuur.

In de vuurhaard kan de temperatuur oplopen tot 3000 graden Fahrenheit, ideaal voor het maken van stoom, en het blijkt, koken van hotdogs en braadworst voor hongerige ingenieurs. Tijdens de cruise experimenteert Ryan Stokes, een jonge leerling, met een andere snack: diepvriesaardappellen in aluminiumfolie gewikkeld.

Een belletje tinkelt twee keer boven Cabral's hoofd. Het is de kapitein, die om meer stoom vraagt. Kapiteins op moderne schepen regelen snelheid en stuwkracht door op knoppen te drukken of hendels te trekken. Op Sabino, David Childs kan alleen aan strings en belbellen trekken, door de onderstaande technicus op te dragen om de stoom aan te passen om sneller, langzamer, vooruit of achteruit te gaan. Alles werkt op vertraging. Lezen van de golven en anticiperen op het gedrag van de boot is zijn eigen kunstvorm.

Sabino is niet onderworpen aan moderne milieuvoorschriften.

'Je moet zachtaardig zijn,' zegt Childs vanuit het stuurhuis op het bovendek. "We zijn dansers, geen spiermensen." Sabino normaal putters langs met acht of negen knopen, maar kan klimmen tot 13 knopen.

Childs, een gepensioneerde met wit haar en een gemakkelijke glimlach, heeft 14 jaar in het museum gewerkt, eerst als een vrijwilliger die boten schildert, en later als kapitein op Sabino en andere historische schepen. Hij woont ook in de zeehaven en brengt de nacht door op een 30-jarige visserijtuig die hij elke zomer vanuit Florida naar het noorden vaart, terwijl hij op "fietssnelheid" langs de Atlantische kust vaart.

Voor SabinoDe bemanning, een andere delicate evenwichtsoefening, beheert de roetige pluimen die uit de schoorstenen ontsnappen. "We proberen respectvol te zijn tegenover onze buren", zegt Childs. Om rook te beperken, raken ingenieurs het vuur zo min mogelijk aan wanneer ze andere schepen passeren of naar de stad varen, en ze zijn kieskeurig met hun kolenvoorraad.

Toch zegt Childs dat hij af en toe klachten van voorbijgangers hoort die zich zorgen maken Sabinode uitlaat zal hun schepen bevuilen. "We maken een fout en er komt een poef rook op en iedereen heeft een radio op hun boot. Dus zij zeggen, 'Sabino, je hebt het me opnieuw gedaan! "zegt hij. "Maar al met al applaudisseren mensen ons als we voorbijgaan. Ze houden van ons. "Ongeveer 12.300 mensen voeren verder Sabino in 2018, voordat de tentoonstelling halverwege oktober voor het seizoen werd gesloten, zegt het museum.

Sabino was niet zo'n anomalie toen het passagiers aan het begin van de 20e eeuw rond de kust van Maine vervoerde. Door smog verstikte havens en met roet beklede dekken waren decennia lang de norm, totdat de dieselmotor de lucht hielp opruimen. Maar diesel, hoewel een verbetering, produceert nog steeds luchtvervuiling en uitstoot van broeikasgassen bij verbranding. Dus nu werkt de scheepvaartindustrie aan de ontwikkeling van schepen die geen fossiele brandstoffen gebruiken aan boord, waaronder veerboten op batterijen en schepen met waterstofbrandstofcellen.

Cruisen op Sabino is een herinnering aan hoe ver technologie is gevorderd sinds het steamboat-tijdperk, en hoe ver we nog moeten gaan. "Als we die [dieselmotor] naar een hoger niveau kunnen tillen, zal dat geweldig zijn," zegt Childs. Sabino, ondertussen blijft het kolen branden - ongeveer 40 ton per jaar, volgens het museum, dat de vervuilingsoutput van het schip niet kwantificeert. (Voor de context verslonden Amerikaanse energiecentrales 661 miljoen ton steenkool in 2017.)

Terug bij de machinekamer heft Cabral een metalen luik op de vloer omhoog, waar heel veel zwarte rotsen zichtbaar zijn die per kruiwagen aan boord komen. De steenkool is meestal een zacht, bitumineus type gewonnen uit West Virginia of Pennsylvania. "Waarschijnlijk het moeilijkste dat we met de boot hebben, is het vinden van kolen die goed voor ons branden, maar die niet veel rook produceren", zegt hij. Afgelopen voorjaar moest de bemanning een partij teruggeven die vooral roetloos en slecht verbrand was.

Als een nationaal historisch monument, Sabino is niet onderworpen aan moderne milieuregelgeving, wat betekent dat het vaartuig net zo werkt als 110 jaar geleden. Dan McFadden, communicatiedirecteur van het Mystic Seaport Museum, zegt dat dit precies het punt is.

"We blijven opereren Sabino met een kolengestookte ketel om mensen een klein kijkje te geven in de tijd ... waar boten en schepen, spoorwegen, huisovens en industrie kolen verbrandden, "zegt hij. "Er is de historische authenticiteit van de ervaring, maar we willen ook dat mensen een idee krijgen van de omgevingsomstandigheden die in die tijd aanwezig zouden zijn geweest, en zo de promotie en het gebruik van alternatieve energieoplossingen vandaag stimuleren."

Hij zegt dat de zeehaven door de jaren heen veel geluk heeft gehad met het vinden van mensen die zich inzetten voor het besturen van stoommachines en stoomboten in de moderne tijd. Maar houden Sabino volledig bemand, met de juiste bemanning, is een constante uitdaging en bemanning zoals Cabral en Childs zijn moeilijk te vinden.

"Het zijn geweldige verhalenvertellers, en het zijn geweldige 'mensen' personen," zegt hij. "Ze houden ervan om over de boot en haar geschiedenis te praten. Ze laten graag zien hoe ze werkt. "