In 1993 begon Alex Chepstow-Lusty, een paleoecoloog aan de Universiteit van Sussex en hoofdauteur van het onderzoek, het wetland bij Cusco, bekend als Marcacocha, te bestuderen, waarbij hij een sedimentkern innam in de hoop meer te leren over de vegetatie die in de Gebied. Tot zijn verbazing 'begonnen deze mijten uit de kern te vallen' - in een behoorlijk goede conditie, hoewel velen hun ledematen in de loop van de eeuwen hadden verloren. Ze zijn 'mooi', zegt Chepstow-Lusty van de langgestorven geleedpotigen. "Ik krijg een persoonlijke sensatie elke keer als ik er een vind."
Vooral deze mijten hadden honger gehad - in het bijzonder voor ontlasting. Wanneer lama-ontlasting voldoende overvloedig was, waren ze in staat om zich aseksueel in grote aantallen voort te planten. Marcacocha was vroeger een vijver en een populaire drinkplaats voor Inca-lama's die zich door de Andes verplaatsen. Analyse van de verschillende lagen in de kern, Chepstow-Lusty en zijn collega's vonden dat de mijtenpopulatie hoog was tijdens perioden van Inca-bewoning en laag na de Spaanse verovering van het gebied. Zoals Wetenschap legt uit, de Spaanse verovering doodde veel van de Inca's en hun dieren, waardoor er op zijn beurt minder voedsel voor de aquatische mijten overblijft. De mijtenpopulatie kaatste uiteindelijk terug nadat koeien en varkens werden geïntroduceerd in het gebied, maar het zonk weer na een 18e-eeuwse pokkenepidemie.
Een lama op Machu Picchu. Alexandre Buisse / CC BY-SA 3.0De bevinding is aanzienlijk, zegt Chepstow-Lusty, omdat het een nieuwe methode kan bieden voor het bestuderen van het uitsterven van dieren en hun onderliggende oorzaken. Veel eerder onderzoek heeft zich gericht op schimmelsporen die bekend staan als Sporormiella, die op herbivore uitwerpselen groeien en dus, net als de mijten, veranderingen in de populaties van die soorten kunnen illustreren. Bij Marcacocha echter, de Sporormiella populatie vertelt slechts een deel van het verhaal. Hoewel het ook fluctueerde, deed het dat niet in overeenstemming met historische gebeurtenissen, maar met milieuvoorvallen, zoals het terugtrekken van de vijver tijdens droge periodes die gunstig zijn voor de schimmel - een relevant maar onvolledig verslag.
Chepstow-Lusty hoopt dat de studie onderzoekers zal aanmoedigen om verder te kijken Sporormiella bij het bestuderen van de ondergang van dierpopulaties over de hele wereld, inclusief de schapen van Vikings op Groenland, of rendieren in Noorwegen. Het lijkt erop dat het analyseren van verschillende soorten kak-voeders een onderscheid kan maken tussen de omgevings- en historische factoren die spelen. Het is niet duidelijk, zegt hij, of de mijtentechniek zich verder zal vertalen dan kleine meren zoals Marcacocha. Wat wel duidelijk is, is dat deze mijten meer zijn dan wat ze eten.