Veel mensen hebben heremietkreeften gekocht bij promenade souvenirwinkels op strandvakanties, een of twee keer. De kleine krabben komen in draadkooien en dragen vaak tackly-painted zeeschelpen, en de meeste krabben na slechts een paar weken.
Carol Ann Ormes kocht haar heremietkreeft in de zomer van 1976, maar het grote verschil tussen die van haar en die van iedereen is dat Jonathan Livingston Crab nog steeds sterk is in 2016. Voor zover bekend, houdt Jonathan de levensduur van een heremietkreeft in stand gevangenschap.
Andere hobbyisten verwijzen naar Ormes met termen als 'legende' en 'de krabkoningin'. En in reactie op Jon's jubileumaankondiging, in augustus, kreeg Ormes tientallen reacties van felicitaties, zowel van online als van echte vrienden, waaronder vrienden die met haar op die strandvakantie aan de kust van Delaware, vier decennia geleden.
Een close-up van een heremietkreeft op zand. (Foto: Dan Meineck / CC BY-ND 2.0)
Voor die noodlottige reis naar het strand had ze nog nooit gehoord van heremietkreeften. Toen een medereiziger aan Ormes vertelde hoe de wezens zeeschelpen konden veranderen, was ze geïntrigeerd. Maar toen die vriend er daadwerkelijk een kocht, was het niet bepaald liefde op het eerste gezicht. "Hij was een beetje vreemd", zegt Ormes. En hun andere vriend was doodsbang voor hem: "Als we terug zouden komen van het avondeten of zoiets, zou ze zeggen: 'Jullie gaan als eerste erin!'"
Tegen het einde van hun vakantie van twee weken had Ormes echter besloten dat ze een heremietkreeft voor zichzelf nodig had. Ze stopten bij een winkel in Ocean City, Maryland, en kochten Jon op weg naar huis.
Toen Ormes Jon kreeg, waren er geen middelen om te onderzoeken hoe voor hem te zorgen. In feite zijn die kleine kooien waarin ze binnenkomen vrijwel zeker de dood, omdat ze niet genoeg vocht vasthouden. Nu kun je kachels, thermometers en hygrometers kopen om het milieu te controleren op koudbloedige huisdieren, maar daar had ze niets van. "Ik kon het zien door mijn hand erin te leggen, of deze nu vochtig genoeg of warm genoeg was", zegt ze.
Ormes ontdekte wat ze alleen nodig had door instinct en experiment, te beginnen met het kopen van een glazen tank en het bedekken van de bodem met fijn grind. In dezelfde winkel waar Ormes Jonathan Livingston Crab een nieuwe kooi kocht, kocht ze hem ook een vrouwelijke metgezel. Crab Kate was 35 jaar bij ze totdat ze stierf in 2011. Dierentuinen zijn pas onlangs begonnen met het bijhouden van statistieken voor ongewervelde dieren, maar de levensduur van beide krabben wordt verondersteld recordbepalend te zijn.
Een illustratie van heremietkreeften uit 1857. (Foto: Biodiversity Heritage Library / CC BY 2.0)
De professionele achtergrond van Ormes hielp waarschijnlijk ook: ze bracht 38 jaar door als hoofd van de microbiologie in een ziekenhuis in het Washington gebied, en ze had gewerkt met ratten, muizen, kikkers en padden. "Ik hield van al die beestjes, de kikkers die we in de zomer hadden en blaften als honden", zegt ze. "Ik was er klaar voor." Ze was comfortabel met een huisdier dat meer behoefte had aan een goede luchtvochtigheid dan aan knuffelen, en ze was ook in orde met enkele van de andere vreemde aspecten van leven met ongewervelden.
Later ontdekte ze echter dat de naam Jonathan Livingston een beetje buiten de boot lag. "Ze waren allebei vrouwtjes, maar dat heb ik Jon nooit verteld", zegt ze. "Dat weet je niet tot ze ouder worden."
Jon was al bijna 20 toen Ormes met pensioen ging en haar eerste computer kreeg. Haar bekendheid verspreidde zich toen ze online kwam en contact maakte met andere heremietkreeft-liefhebbers over de hele wereld, met haar advies over verzorging en voeding. Ze hielp een tijdje een online club, waar ze de spanning van Jon en Kate's rui-proces zou beschrijven - een delicate tijd voor heremietkreeften, en vaak hun ondergang als de juiste omstandigheden niet worden geboden. De club is niet langer actief, maar Ormes stuurt nog altijd e-mails als Jon zich vervuilt. In 2014 schreef ze:
'Vanmorgen voor het ontbijt had ik het gevoel dat ik Jonathan's ruikende bad in moest kijken. En daar was hij, onder zijn leien dak vandaan en bijna klaar met het eten van de eischaal die ik erin had gedaan voordat hij zich had ingegraven. Hij ziet er absoluut mooi uit, een zeer glimmend geroosterd bruin met harige (gouden) poten en scherpe teenpunten. Hij heeft nieuwe oogstengels en antennes, samen met zijn nieuwe benen en klauwen en bovenlichaam. Zijn groene zeeschelp van turbo is mooi en glanzend omdat hij dit jaar in zeer fijn grind was en geen kokosvezels die de glans van zijn zeeschelpen haalt. "
Een heremietkreeften in een aquarium met een puist. (Foto: Les Williams / CC BY-SA 2.0)
Maar het zijn niet alleen andere krabfans die mee zijn gekomen voor de rit. Karen Riecks, die Ormes al sinds de jaren negentig kent, herinnert zich dat ze foto's van de krabben per e-mail had ontvangen telkens ze ruilden en naar nieuwe schelpen gingen. "Ik ging zelfs met Carol Ann naar een schelpwinkel om mogelijke nieuwe schalen voor haar twee baby's te kiezen," zegt ze. Toen Ormes met pensioen ging en naar Florida verhuisde, bood Riecks aan om met de krabben naar Florida te rijden toen Ormes moeite had om te regelen dat ze zouden vliegen. En zelfs de doodsbange vriend van hun strandreis heeft Jon en Kate verzorgd terwijl Ormes reisde.
Haar online bekendheid heeft geleid tot verrassende ontmoetingen. Op een keer, op de kust van Delaware, liet ze foto's zien van haar krabben aan het personeel in een van de winkels toen een klant binnenkwam en vroeg of ze die ook mocht zien. "Ze begon naar hen te kijken, en toen keek ze me aan en zei: 'Ben jij Carol van Crabworks? Ik heb je gisteren net geschreven, '' zegt Ormes. 'Ze was nog een krabmens uit Pennsylvania.'
In de gemeenschap in Florida waar ze nu woont, is Jonathan Livingston Crab goed bekend, hoewel mensen soms een beetje in de war zijn over wat hij precies is. "Mensen zullen zeggen:" Hoe is uw heremietkikker? Hoe is je slak? Het spijt me, ik bedoel niet slak, ik bedoel je garnaal, '"zegt Ormes.
Mensen die naar het appartement komen vragen altijd om hem te ontmoeten en hij gaat ook uit om te socialiseren. Ze geeft presentaties waarin ze de kleine schelpen laat zien waarin hij als baby leefde en onthult hem vervolgens op dramatische wijze zodat mensen zijn huidige grootte kunnen zien. Onlangs ging hij op bezoek bij het callcenter van de gemeenschap. "Iedereen buiten dat kantoor kwam hem bezoeken", zegt ze. "Hij liep overal, zelfs op hun bureaus en toetsenborden en kabels."
Geschilderde schelpen te koop in Panama City Beach, Florida. (Foto: Tink Tracy / CC BY-ND 2.0)
Julie Smith, een buurman, zegt: "Ik hou gewoon van wanneer ze Jonathan door de gang loopt om te komen bezoeken. Het is echt geweldig om hem door het appartement te zien rennen. "En toen Crab Kate stierf, zag een buurvrouw haar rondkijken naar een begraafplaats:" Hij zei: 'Het zou een eer voor me zijn om haar begraven te hebben in mijn tuin.' ”
Jon's geweldige leeftijd is een geweldige prestatie, maar kun je echt een relatie hebben met een krab? Ormes zegt dat Jon haar kan onderscheiden van andere mensen, en hij zoekt duidelijk haar bedrijf op. "Hij volgt mij plaatsen. Als ik op de Lanai [ingesloten veranda] op mijn computer ben, komt hij naar buiten en klimt op mijn voeten. Als ik naar de ochtendkamer ga, komt hij daar naar buiten en loopt om de tafel ", zegt ze. "Als ik uitga en hem uit zijn tank laat, kom ik thuis en is hij bij de voordeur."
Ormes denkt dat alles wat buiten de tank wordt gedaan een van de factoren is die haar krabben zo lang gezond heeft gehouden. Tegenwoordig houdt Jonathan Livingston Crab haar ook actief, omdat hij graag onder het meubilair wil komen. Eind oktober wordt ze 80, en ze zegt: "Ik moet nog steeds op handen en knieën naar hem rondkijken."
Het is een van de vele dingen die ze in de loop der jaren hebben gedeeld - en zijn 40-jarig jubileumtraktatie was een andere. Hij kreeg een kreeftenstaart die hij uit haar hand at. "Hij houdt van het exoskeletgedeelte. Hij wil het vlees niet ", zegt ze. "Ik mag het vlees opeten."