Het was 1976 en Peck werd opnieuw geïnstalleerd als assistent van de directeur van het museum aan de Academie voor Natuurwetenschappen van de Universiteit van Drexel in Philadelphia. Hij begon toevallig zijn nieuwe positie op het punt van een verhuizing van een kantoor. Terwijl hij zich een weg baant door verwarrende gangen, vol met dingen om te sjouwen of te gooien, passeerde Peck een paar blikken dozen vol afgedankte papieren die wachtten om naar de vuilnisbelt te gaan. Gestapeld, dacht hij, zouden de containers een mooi nachtkastje kunnen worden.
Toen hij de dozen openhakte, ontdekte hij echter plakboeken vol haar - van beroemde mensen, van dieren, van gewone mensen uit alle lagen van de bevolking. De monsters waren bedekt met tissuepapier; geflankeerd door correspondentie, schetsen en gedetailleerde handgeschreven annotaties; en ingepakt door sierlijke schutbladen. Hun inhoud was "een beetje broos, had een beetje vergeeld en oliën van haar waren overgebracht naar andere pagina's", zegt Peck, die nu een senior fellow is aan de academie. "Anders was er niet veel verslechtering opgetreden - het was niet blootgesteld aan licht."
Op dat moment dacht hij dat er een vergissing had moeten zijn. Deze ongewone collectie was toch niet bedoeld voor de vuilnis. Maar andere stafleden waren minder enthousiast over de vondst dan hij was en wilden graag de nieuwsgierigheid uit handen nemen. Een vertelde Peck dat de albums een beetje icky waren en weinig wetenschappelijke waarde hadden, maar Peck vond ze nauwgezet en overtuigend. Hij vroeg om hun bewaarder te worden. "Ik ging terug naar de gang en gooide met een grote zwarte stift moedig NIET boven het woord TRASH, krabbelde aan de bovenkant van de stukjes papier die op elke doos waren geplakt," vertelt hij in Haarspecimens: The Curious Collection van Peter A. Browne, een nieuw boek over de collectie.
Pik daarna jarenlang de geschiedenis van deze warrige mengelmoes.
Whiskers van terriers, cats, en raccoons deelden een pagina in Browne's collectie (links), maar schapenwol was zijn eerste liefde (rechts).Voor een man die geen schapen fokt of houdt, wist Peter A. Browne zeker veel over hen, vooral hun wol. Vanaf de jaren 1840 tot de jaren 1860 studeerde hij de ene streng na de andere in bijna-forensische details. Hij bouwde een ding om hun elasticiteit te testen, en mat ze tegen haren van een luiaard, eland, grizzly en "olifantenbaard." Hij noemde de verschillen tussen "harige" en "wolachtige" schapen zo overtuigend dat landbouwverenigingen zijn inzichten essentieel vonden en hij reisde van Amerika naar Engeland om les te geven over textielproductie.
Als naturalist met een zwervende, nieuwsgierige nieuwsgierigheid, studeerde hij geologie en plantkunde voordat hij aan het laatste hoofdstuk van zijn levenswerk begon: een enorm archief van haar van allerlei wezens in vrijwel elke uithoek van de wereld.
Hij vroeg om lokken, plukjes en monsters op de huid van landbouwkundigen, curatoren, verzamelaars en zelfs bekende mensen en af en toe een boom. Hij vroeg het soms zelf. Andere keren stelden museummedewerkers, zoals Joseph Henry, de secretaris van het Smithsonian Institution, zijn hand uit.
Zo kwam hij tot een staal van zeeotterhuid, de kleur van een regenwolk, en 49 monsters wol die een beetje op uitgespeelde kiezen lijken. Op een enkel vel, met het label "snorharen", zijn monsters van terriers, wasberen, vleermuizen en paarden, allemaal met elkaar vermengd. Een blauw lint omcirkelt een paar warrige delen van het haar van George Washington, en een behoorlijk bossiger groepje John Adams. (Browne ontving voorbeelden van 13 van Amerika's eerste 14 presidenten, hij en Millard Fillmore hadden een misverstand.)
"Je zou bijna kunnen zeggen dat hij de autoriteit van de wereld op het haar was, alleen omdat hij niet veel concurrentie had", zegt Peck. 'Browne was wat dat betreft een soort eenling.'
Met het veld wijd open voor hem, vond Browne zijn eigen lexicon uit. Hij noemde zijn verzameling 'stapel' uit het Latijn pilus ("Haar"), en bedacht de term "trichologie", van het Grieks trikhos, om de studie van haar en fleece te beschrijven. Hij beschouwde de onderneming als een wetenschappelijk project en een nationalistische onderneming. Aan de onderkant van zijn plakboek liep de zin, ducit amor patriae ("Love of country lead me").
Haar verzameld van een Angora-geit in 1854.Toen monsters arriveerden, had Browne weinig reden om aan hun herkomst te twijfelen, zegt Peck. "Niemand zou hebben gedacht om het te vervalsen of iets te sturen dat niet echt was, omdat ze wisten dat dit een wetenschappelijk doel en nationale collectie was, en dat er geen waarde in monetaire termen was." (Meer recentelijk, sloten van Elvis Presley , John Lennon, John F. Kennedy en Ludwig van Beethoven zijn allemaal zogenaamd op de markt gekomen, halen maar liefst $ 115.000, en folliculaire vervalsingen komen vaker voor.)
Maar dat betekent niet dat de steekproeven van Browne allemaal werden verkregen of bestudeerd op een manier die de wetenschappelijke opgang in de 21e eeuw zou doorstaan. In zijn analyse probeerde hij enkele van de principes toe te passen die werden toegepast op andere wetenschappelijke disciplines die ook nieuw waren, zegt Peck. Dat betekende leunen op enkele van de racistische vooroordelen die de frenologie ondersteunden, inclusief het geloof dat intellectuele en culturele superioriteit op fysieke manieren tot uiting kwam. "Ornithologen keken naar vogels en classificeerden ze naar de kleur van hun veren en vormen van hun hoofd", zegt Peck. "Hij probeerde iets tastbaars te vinden dat mensen zou scheiden of verenigen, en haar leek hem een goede manier om het te doen." Browne vergeleek het haar van mensen van over de hele wereld en de verschillende vormen die hij zag met elkaar in verband. Hij vatte deze samen - de cilindrische, ovale en elliptische - in een publicatie uit 1852 genaamd Classificatie van de mensheid door het haar en de wol van hun hoofden. Dat is wanneer de dingen "van de rails gingen", zegt Peck. "Hij maakte de fout om te proberen ze een hiërarchie te geven, wat belachelijk is."
Deze onverkwikkelijke sociologische geschiedenis is echter niet de reden dat de verzameling wegkwijnde. Browne deed het archief in 1860 bij het museum, maar zat meestal in opslag. Peck speculeert dat de reden waarom het 'een van de minst bekende bezittingen van de Academie' werd, was dat de praktijk van het verzamelen van haar waarschijnlijk voor veel geleerden alledaags en onwaardig leek. In het Victoriaanse tijdperk werd haar vaak gevormd in aandenken snuisterijen en memento mori. Eerdere curatoren hebben de collectie misschien beschouwd als 'een sentimentele fetisj, meer dan een legitieme wetenschappelijke discipline', zegt Peck.
In de zeldzame gevallen dat de collectie een onderwerp is geworden van een openbare discussie, is dit in samenhang met de politiek geweest, inclusief de feestconferentie in 2016, waarin veel mensen zoemden over de onwaarschijnlijk vergeelde lokken van een bepaalde toekomstige president..
De plakboeken zijn vanaf 14 november te zien op de academie voor een run van drie maanden. Om de paar weken keert het personeel de pagina's om om de monsters tegen licht te beschermen en krijgen terugkerende bezoekers iets nieuws te zien. "We willen mensen zoveel mogelijk laten zien," zegt Peck.
Ondertussen heeft Peck Browne's werk zelf overgenomen - in ieder geval het beroemde deel van de haarverzameling. Een paar jaar geleden vroeg hij het Witte Huis om een beetje van Barack Obama's haar, en toen Bill Clinton Hillary vergezelde naar de Democratische Nationale Conventie in 2016, grapte Peck in een persbericht dat "mijn schaar klaar is, als onze voormalige president bereid is . "Als hij zijn zin krijgt, zal de collectie blijven groeien.