Hoe Edmond Halley de Gouden Eeuw van de Eclipse-mapping heeft afgeschud / verduistering

In 1715 publiceerde Edmond Halley een kaart die de tijd en het pad van een komende zonsverduistering voorspelde. Tegenwoordig is de astronoom het beroemdst om het gedrag van de komeet te begrijpen die nu voor hem is genoemd, maar tijdens zijn leven was hij een academicus, verkozen tot lid van de Royal Society op 22-jarige leeftijd en benoemd tot de tweede astronoom Royal in 1720. Hij was gefascineerd door de bewegingen van hemellichamen, en hij wilde het publiek laten zien dat de komende gebeurtenis geen teken van onheil was, maar een natuurlijk wonder.

Toen de schaduw van de maan over Engeland ging, schreef Halley, als mensen begrepen wat er gebeurde: "Ze zullen zien dat er niets meer in zit dan natuurlijk, en meer dan het noodzakelijke resultaat van de bewegingen van de zon en de maan."

De kaart die hij heeft gemaakt, toont Engeland met een brede, grijze band eroverheen, met een donkerder binnenvlak dat laat zien hoe de schaduw van de maan over het land zou gaan. Het was eenvoudig en duidelijk - een stuk populaire media zozeer als een wetenschappelijk document. Zijn werk kondigde aan wat Geoff Armitage, een curator bij de British Map Library, 'de gouden eeuw van de eclipskaart' noemt.

"Echte eclipskaarten, in de zin van geografische kaarten die het spoor van verduisteringen laten zien, zijn een fenomeen van de achttiende eeuw," schrijft Armitage in zijn boek De schaduw van de maan.

Astronomen hebben de patronen van zonsverduisteringen bestudeerd die al duizenden jaren oud waren en hadden enig succes bij het voorspellen van hun aankomst. Maar toen de achttiende-eeuwse astronomen hun begrip van het zonnestelsel en de beweging van de aarde, de maan en de planeten scherper maakten, waren ze in staat om de paden van zonsverduisteringen met ongekende nauwkeurigheid te voorspellen. Met zijn originele 1715-kaart voegde Halley een pleidooi voor observatiegegevens toe: 'Een zoektocht naar de nieuwsgierigen om te observeren wat ze konden, maar vooral om de tijd van continuïteit van de totale duisternis te noteren.'

Zijn oorspronkelijke voorspellingen, zo bleek, waren uit, maar slechts een beetje. Na het verzamelen van gegevens van zijn burgerwetenschappers, heeft Halley zijn originele kaart bijgewerkt. Hij had de tijd van de zonsverduistering voorspeld binnen 4 minuten, maar had het ongeveer 20 mijl afgelegd - zeker een teleurstelling voor iemand in die band van onzekerheid. Maar het werk blijft een opmerkelijke prestatie, en hij was ervan overtuigd dat de tweede versie van de kaart een voorspelling bevatte van een toekomstige zonsverduistering, in 1724, evenals.

Een deel van de reden dat 18e-eeuwse wetenschappers baanbrekende eclipskaarten produceerden, was dat er zoveel verduisteringen waren in deze periode - twee ringvormige en vijf totale zonsverduisteringen op de Britse eilanden alleen, wat een grotere frequentie is dan normaal. Populaire uitgevers (met name John Senex en Benjamin Martin) wilden brede kanten produceren die het publiek zouden kunnen informeren over het angstaanjagende wonder dat door de lucht zou gaan.

Bij elke eclips verbeterden de kaarten iteratief. Voor de ringvormige zonsverduistering in 1736 bijvoorbeeld, creëerde Thomas Wright, een autodidactische astronoom, landmeter en instrumentmaker, een kaart die het ontwerp van Halley aannam, maar visualisaties toevoegden van hoe de gedeeltelijke zonsverduistering eruit zou zien buiten het pad van de totaliteit.

Britse wetenschappers waren niet de enigen die werken aan het verbeteren van voorspellingen en publieke communicatie over eclipsen. In de 17e eeuw hadden Nederlandse astronomen enkele vroege eclipskaarten gemaakt die het toneel vormden voor de 18e-eeuwse vooruitgang. In de 18e eeuw blonken Duitse wetenschappers uit in het maken van kaarten die zich richten op bepaalde wetenschappelijke thema's.

Met elke zonsverduistering om over de Britse eilanden te komen, werden uitgevers meer onderlegde over het promoten van het evenement voor het publiek. In 1737 publiceerde wiskundige en astronoom George Smith een voorspellende eclipskaart The Gentleman's Magazine, waarvan wordt gedacht dat dit de eerste eclipse-kaart is die in een populaire publicatie is gepubliceerd (in tegenstelling tot een zelfstandige kant van de ommezijde). In 1764, schrijft historicus Alice N. Walters in een document uit 1999, "waren er zoveel eclipskaarten op de markt - elk met een andere voorspelling - dat een commentator de concurrentie tussen hen en hun producenten vergeleek met een evenement dat het Engelse publiek wel heel vertrouwd was. : een paardenrace. "

In de 19e eeuw bleef de macrofotografie zich verder ontwikkelen en werden nauwkeurige voorspellingen een vanzelfsprekendheid. De meest wetenschappelijke kaarten gingen over utilitaire aspecten en hadden minder waarschijnlijk de esthetische, public-aangename eigenschappen van hun achttiende-eeuwse voorouders. Tegelijkertijd begonnen prachtige data-visualisaties die de essentie van de eclipswetenschap probeerden te laten verschijnen ook in almanakken.

Met deze kaarten werd het donker worden van de lucht een kenbaar fenomeen en, zoals Halley hoopte, "kan de duisternis van de duivels waarin de Starrs zichtbaar zijn over de zon, de mensen geen verrassing schenken." In plaats van een onheilspellend voorteken, de zonne-energie eclips werd een evenement om naar uit te kijken.