Dat was hoe het begon, tenminste. Johnson ontdekte al snel dat haar onderwerpen ook geïnteresseerd waren om elkaar te leren kennen. Dus begon ze te verbinden wat ze 'map tweeling' noemde en moedigde ze aan om elkaars buurten te ervaren terwijl ze de uitwisselingen filmde. Om de kaart-tweeling te koppelen (er zijn momenteel vier sets), gebruikte Johnson Google Maps om overeenkomende adressen te vinden in de wijk South Side Englewood en aan de verre noordkant, in de wijken Edgewater en Rogers Park. Sommige waren exacte adressen terwijl anderen zich in hetzelfde gebied bevonden, maar op verschillende blokken. Haar foto's werden naast videogesprekken tussen de paren getoond in een Loyola University Museum of Art-tentoonstelling in 2018. Nu bouwt ze een website om 'Folded Map' te presenteren en toekomstige adresparen aan te sluiten.
"Het hart van 'Folded Map' belicht onze gevoeligheden in het Midwesten," zegt Johnson. "Ook al is Chicago enorm, we hebben toch het gevoel dat we contact moeten maken ... We erkennen wanneer onze stad er alles aan doet om geen mogelijkheden te creëren om elkaar beter te leren kennen."
6129 N Wolcott Avenue (links) en 6135 S Wolcott Avenue (rechts).Economische groei in de 19e en 20e eeuw hielp Chicago een leider te worden in industrie, onderwijs en culturele instellingen. Maar segregatie op grond van ras en klasse maakte het moeilijk voor de groeiende Afrikaans-Amerikaanse en immigrantenpopulaties van de stad om toegang te krijgen tot deze bronnen. Meer dan een half miljoen Afro-Amerikanen kwamen naar Chicago als onderdeel van de Grote Migratie, vormden een 'Zwarte Gordel' aan de Zuidzijde terwijl immigranten uit Oost-Europa, Latijns-Amerika, Sub-Sahara Afrika en andere gebieden hun eigen gemeenschappen bouwden.
Het stads-, staats- en federale beleid evenals raciaal geweld hielden in de 20e eeuw gekleurde gebieden in bepaalde gebieden. 'Mapping Inequity: Redlining in New Deal America', een online verzameling federale Loan Corporation-kaarten en bijbehorende beschrijvingen van huisgenoten van 1935-1940, laat zien dat in Chicago en steden in het hele land zwarte, Spaanse en veel Aziatische groepen waren gescheiden in minder gewaardeerde buurten. Redlining, het proces van weigering van leningen vanwege waargenomen financiële risico's, verhinderde dat veel kleurgemeenschappen huizen bezaten en generatiewaarde opbouwden. Witte vlucht volgde de aanleg van snelwegen in grotendeels Afro-Amerikaanse buurten. Ondanks het feit dat de Fair Housing Act van 1968 de huisvestingsdiscriminatie illegaal maakte, veranderde er weinig in Chicago.
Als gevolg hiervan werd de stedelijke geografie van Chicago opgesplitst per race: een zwarte South Side gescheiden door het centrum van een witte North Side en een grotendeels Spaanse en zwarte West Side. Er zijn gebieden die segregatie tartten: de wijk Rogers Park aan de noordkant, die was opgenomen in 'Gevouwen kaart', staat bekend om zijn raciale diversiteit, met prominente joods-orthodoxe en Afrikaanse en Zuid-Aziatische immigrantengemeenschappen. Maar over het algemeen zijn de buurten van Noord, Zuid en West Side gedefinieerd door ongelijke verdelingen van educatieve, culturele en economische hulpbronnen..
Deze afdelingen blijven de bewoners over de koersen schaden: een studie uit 2017 door het Stedelijk Instituut en de Metropolitan Planning Council heeft vastgesteld dat een afname van de segregatie in Chicago het inkomen per hoofd van de bevolking voor Afro-Amerikanen en het opleidingsniveau voor zowel zwart als blanke inwoners zou verhogen. Het zou ook de moordcijfers verlagen.
6720 N Ashland Avenue (links) en 6720 S Ashland Avenue (rechts).Als tiener zag Johnson deze verdeeldheid uit de eerste hand toen ze vanuit haar wijk South Side Englewood naar haar magneet middelbare school aan de noordkant van de stad reisde. Terwijl Johnson na de middelbare school genoot van de meer gevarieerde economische en amusementsmogelijkheden terwijl ze aan de noordkant woonde, merkte ze dat ze uiteindelijk terugtrok naar haar kindertijdbuurt. In 2008, gefrustreerd door het verhaal in de media over wapengeweld aan de zuidkant, begon Johnson rituelen en normale dingen vast te leggen voor het fotoproject "Everyday Englewood." Haar beelden van kinderen die met elkaar speelden en gezinnen waren te zien in het Loyola University Museum of Kunst in 2018 en op vijf billboards rond Englewood in 2017 als onderdeel van de Englewood Rising-campagne. In 2011 was Johnson ook mede-oprichter van de Residents Association of Greater Englewood (RAGE), omdat "als de gekozen functionaris niet wil verenigen om oplossingen te creëren, tastbare oplossingen", zegt ze, "dan moeten de bewoners dat doen, wat niets nieuws is .”
Voortbouwend op deze eerdere projecten, startte Johnson in 2017 met 'Gevouwen kaart' om te laten zien dat bewoners de macht hebben om de onzichtbare lijnen tussen buurten over te steken. Ze zegt dat ze beide kanten van de stad waardig wil portretteren, omdat 'voor de bewoners die proberen problemen te transformeren, mensen de neiging hebben om hen als slachtoffers te zien, maar als slachtoffers van hun eigen omstandigheid of de eigen omstandigheden van hun buurt. Ik wilde mensen pushen om dat denken uit te breiden, om echt te begrijpen wat je ziet is veerkracht. '
"Ik zou graag zien dat steeds meer mensen in de stad deze relaties gaan opbouwen."
Via de begeleiding van Johnson, die kwam in de vorm van een specifieke lijst met vragen die ze elk paar samen stelde, brachten kaart-tweeling besproken onderwerpen in kaart, waaronder ras en socio-economische status in elkaars woonruimten. Een aantal van de dubieuze afhaalpunten uit die gesprekken beschrijft Johnson, dat South Siders grotendeels geschokt zijn door de prijs van huizen in meer welgestelde buurten, terwijl North Siders "zich op dat moment realiseren dat ze een begunstigde van onrechtvaardigheid zijn, en dat is moeilijk te realiseren in de gezicht van iemand die ze willen leren kennen, door hen te vertellen dat ze aan de andere kant van dat punt staan. '
In 2017 combineerde Johnson Maurice 'Pha'tal' Perkins, een gemeenschapsleider en rapper in Englewood, met Jon en Paula Silverstein, die in Rogers Park wonen en werken in een schepenbureau en voor een non-profit non-profit exchange-programma. Perkins zegt dat een hoogtepunt van het maken van deze verbinding was dat de Silversteins een nachtelijke fietstocht bijwoonden en oprechte bezorgdheid toonden voor een wijk die niet de hunne was. "Ik zou graag willen denken dat het misschien het begin van een beweging is", zegt Jon Silverstein van het project. "Ik zou graag zien dat steeds meer mensen in de stad deze relaties gaan opbouwen."
Maurice Perkins (rechts) converseert met Jon en Paula Silverstein (links).Brighid O'Shaughnessy, die in Rogers Park woonde tijdens haar deelname aan het project "Folded Map", en Carmen Arnold-Stratton, die in Englewood woont, vormden nog een tweetal kaarttweeling.
"Wat ik eruit kreeg, was dat er hier in Chicago nog steeds erg veel divisies zijn onder mensen met verschillende achtergronden en kleuren", zegt Arnold-Stratton, die als buschauffeur werkt. "Maar Tonika [Johnson] bracht mensen bij elkaar die anders nooit samen zouden zijn gekomen of naar de andere kant van de stad waren gegaan om te zien hoe andere mensen leefden."
Toen O'Shaughnessy haar zoon uit Haïti adopteerde, wilde ze hem opvoeden in Rogers Park, waar hij buiten kon spelen. Toen ze naar de woning van Arnold-Stratton in Englewood ging, bogen ze over het feit dat beiden huisbraken hadden aangepakt. "We spraken vrij openhartig over het verlangen naar veiligheid en verlangden naar een wijk waar mensen onze rug hadden", zegt O'Shaughnessy.
O'Shaughnessy, die een genezer, kunstenaar en activist is, ontwikkelde een theatrale versie van "Folded Map" waarvan ze hoopt dat ze het publiek zal aanmoedigen om na te denken over "wat is het verhaal dat ik over mijn eigen ervaring houd en wat doet het bedoel als ik dat verhaal verbreed om andere gemeenschappen op te nemen die ik zou kunnen gebruiken. "
Carmen Arnold-Stratton (rechts) praat met Brighid O'Shaughnessy (links).Ondertussen blijft Johnson een toekomst opbouwen voor 'Folded Map'. Honderden inwoners van Chicago hebben een online formulier ingevuld om belangstelling te tonen voor deelname en Johnson begint aan een tweede deel van het project, waarbij de westkant van de stad wordt gefotografeerd. Ze omhelst ook nieuwe ondernemingen: ze bouwde haar ervaringen op, pendelde naar school en haalde twee kinderen in de stad op, begon een project met de titel 'Behoren', gericht op hoe kleuren door Chicago door Chicago worden geleid. Voor de toekomst van 'Folded Map' zegt ze dat ze enthousiast is over videomakers in het hele land, die onderzoeken hoe hun steden vouwen en hoe raciale scheidingen overbrugd kunnen worden.
Uiteindelijk zegt Johnson dat 'Folded Map' haar heeft geleerd hoe belangrijk het is om te onderzoeken hoe het ontwerp van een stad bepaalt hoe mensen omgaan. "Ik denk dat het iets is dat we vergeten", zegt ze. "De consequentie hiervan is dat je je soms schuldig voelt omdat je denkt dat we bijdragen aan de gruwelijke ongelijkheid in onze stad. Als het echt maar een licht werpt op hoe we allemaal bij elkaar moeten komen om meer van onze lokale overheid te vragen iets te veranderen. '