Stap binnen in een beeldentuin die volledig uit de prullenbak is / activisme

Op een kille lentemiddag hing een handvol vuilnisminnende kunstenaars rond in de achtertuin van Brooklyn's eigenzinnige City Reliquary-museum, waarbij ze elkaars werk onderzochten en praatten over hun persoonlijke voorraden vuilnisartikelen.

"Ik bewaar niet alles", zegt Tyrome Tripoli, die grote muurinstallaties maakt van gedeconstrueerde driewielers en andere constructies. 'Het meeste gaat in de recyclezakken.' Hij gebaarde naar een boom, waar een slinger van vermalen, felgekleurd plastic zat. "Wasmiddel flessen?"

"Dat is iets dat ik ook niet kan redden!" Zei Jeffrey Allen Price, die bamboe-achtige stengels had gemaakt van stapels kattenvoerblikken..

"Ik bewaar de doppen", zei Debbie Ullman, die oude krantenautomaten omzet in artistieke compostbakken. Barbara Lubliner, een kunstenaar die planten en ballondieren maakt uit waterflessen en kruidencontainers, heeft meer petten dan ze ooit nodig zou kunnen hebben, dus gaf ze wat door aan Ullman, die het aan Tripoli beloofde. Kunst maken uit afval lijkt, veronderstelt, zowel selectief als genereus te zijn. 'Het gaat om jouw ruimte,' zei Tripoli. "Als je 10.000 vierkante meter hebt, ga je het opvullen."

Tripoli, Ullman, Lubliner, Price en andere artiesten hebben tot 29 april in de City Reliquary werk te zien als onderdeel van NYC Trash! Verleden, heden en toekomst, een tentoonstelling die zich richt op hoe de stad door de jaren heen afval verward heeft.

Ze maken allemaal deel uit van een lange traditie. Moderne en hedendaagse kunstenaars gebruiken al meer dan een eeuw smerig materiaal, van de een of andere soort. Marcel Duchamp en Jeff Koons brachten gewone urinoirs en basketballen naar kunstgalerijen. Tracey Emin liet de hele inhoud van haar slaapkamer zien, van gescheurde lakens tot losse verschoning van uitgepuilde sigaretten. Robert Rauschenberg en Kurt Schwitters verzamelden stukjes en beetjes afval op hun doeken en installaties. Deze kunstenaars daagden radicaal het idee uit hoe kunst eruit zou kunnen zien, en welke gereedschappen en materialen een kunstenaar zou kunnen gebruiken om het te maken. "Ik beschouw de tekst van een krantenartikel, het detail van een foto, de steek in een honkbal en de gloeidraad in een gloeilamp als fundamenteel voor het schilderij als penseelstreek of glazuur van verf," schreef Rauschenberg in 1956. De kunstenaars leunden ook op dagelijks puin als een manier om een spiegel voor de maatschappij of zichzelf op te houden.

Vuilnis of gevonden materialen zijn nu niet ongebruikelijk in moderne kunstmusea en meer recentelijk is kunst gemaakt van afval in dienst van (soms hardhandige) berichten over vervuiling. Veel kunst gemaakt van afval wil tegenwoordig alarm slaan over afval dat de oceanen binnenkomt, bijvoorbeeld. Afgelopen zomer werkte Greenpeace met de kunstenaar John deCaires Taylor aan een project genaamd Plasticide, een sculptuur van een familie die op het strand van een picknick geniet - geflankeerd door meeuwen die op scherven van plastic braken. Het is een grimmige scène die een reële bedreiging voor dieren in het wild voorstelt. Ruwweg 1,8 biljoen stukjes afval zijn samengesmolten in de Great Pacific Garbage Patch, wat de kunstenaar Maria Cristina Finucci ertoe aanzet paspoorten te verstrekken aan de mythische, dystopische Garbage Patch State. (We zijn allemaal al burgers, of we nu een paspoort hebben of niet.)

Sommige kunstenaars van de City Reliquary beschrijven hun werk als een soort activisme - Ullmans dozen zijn bedoeld om composteren als een praktijk te normaliseren, maar de meeste kunstenaars in de show waarderen afval niet alleen als statement, maar ook als een materiaal voor dwaasheden en verrassing. De flestuin van Lubliner is voorzien van vetrozetten van plastic flessen, die beide bekend staan om het opslaan van water. De woordspelingen rollen: ze noemde haar eerste ballon-dier-achtige hond, ook gemaakt van flessen, pupsi.

Voor Lubliner en haar collega-kunstenaars is scroungen een motor voor creativiteit. "Ik beschouw plastic als een nieuwe 'natuurlijke hulpbron' omdat het zo vaak voorkomt, 'zegt ze. "Ja, er is een verklaring over kunstmatigheid en overmatig gebruik van plastic, maar ik reageer ook op een creatieve manier, zoals:" Kijk eens wat we kunnen doen met deze overvloed aan afval. " Ik reageer op wat er in de buurt is. 'Ze heeft metalen wandtapijten geweven uit overgebleven circuits van een verlichtingsfabriek en heeft kleine figuren gemaakt uit buizen die ooit stukjes stof hadden vastgehouden.

Price vindt het een stimulerend. creatieve uitdaging, ook, en een die zich persoonlijk voelt omdat zijn materialen uit zijn eigen leven komen. Lege lijmbuizen, knapperige verfborstels, aluminiumfolie, theezakjes, tape - "alles wat bijproduct is, kan tot kunst worden gemaakt", zegt hij. Uiteindelijk hoopt hij zijn benodigdheden beschikbaar te stellen aan elke kunstenaar die wil experimenteren. "We zien overal kunst", zegt hij. "Like, 'Wat kunnen we hiermee doen?'"