Deze verrassende weergave werd vastgelegd vanuit het Cassini-ruimtevaartuig. Het combineert beelden genomen met rode, groene en blauwe spectrale filters, allemaal verzameld op een afstand van 1,7 miljoen mijlen van de op een na grootste planeet van het zonnestelsel, volgens de release van de NASA. De slanke geometrie is een beetje een optische truc, omdat de manen en ringen allemaal in ongeveer hetzelfde vlak ronddraaien.
Galileo documenteerde de ringen van Saturnus voor het eerst in 1610, maar het Cassini-vaartuig bestudeerde ze nauwer dan welke missie dan ook, inclusief een analyse van de deeltjes waaruit ze bestaan - van individuele zandkorrels tot monumentale bergen. Toen Saturnus in zijn equinox was, bewaakte Cassini de temperatuur van de ringen, die volgens een infraroodspectrometer daalde tot een koude -382 graden Fahrenheit. Het voertuig decodeerde ook 'spaken' van mysterieuze vormen die op Voyager-afbeeldingen waren geregistreerd als radiale vegen. Cassini's gegevens suggereren dat deze bestaan uit ijsdeeltjes, die net boven de ringen worden vastgehouden door elektrostatische lading. Deze verschijnselen kunnen enorm zijn - langer dan 10.000 mijl - maar vluchtig, binnen een paar uur verdwenen.
De Cassini-missie verpakte het afgelopen najaar, na twee decennia in de ruimte, toen het ruimteschip in de atmosfeer van Saturnus werd verbrand. Wetenschappers ziften nog steeds door de enorme hoeveelheid gegevens die Cassini verzamelde. Ondertussen kunnen armstoelastronomen de hele verzameling beelden van de missie bekijken, die onze zonnewijk als bekend, spannend buitenaards wezen en vol met prachtige visuele verrassingen voorstellen.