Twee skiseizen waren al verstreken sinds ze besloten hadden om een skifilm te maken - een novum in de jaren dertig, toen skiën nog steeds een relatief nieuwe sport was. Rybizka, een gerenommeerde ski-instructeur uit Oostenrijk, zou de demonstratie verzorgen en Reid, een enthousiaste amateur-skiër en filmmaker, zou de film opnemen en regisseren. Ze hadden twee plaatselijke bewoners bij zich: de gebroeders Edwards, bekend als Chess en Rupe, om hen te begeleiden en voor hen te koken, plus nog een plaatselijke skiër en voormalig lid van het skiteam van de Universiteit van Zürich. Het team had slechts twee weken om het af te maken.
Op hun bestemming kregen ze goed nieuws: Up at the Sunshine Ski Lodge, zeven voet sneeuw bedekte nog steeds de grond. De volgende dag startten ze de berg op met een ultramoderne camera - het 'meest volledig waterdichte model op de huidige markt', schreef Reid samen met statieven, lenzen en ongeveer 2.000 meter film. Toen hun paarden de helling op liepen, in de richting van de sneeuwgrens, begon een van hun metgezellen te zingen: "Heigh-ho, heigh-ho, het is uit om te filmen we gaan ..."
Reid maakte een film om de wereld te laten zien waarom ze van skiën hield. Noordoostelijke historische filmHet was de Gouden Eeuw van Hollywood en thuisfilms en het werk van amateurfilmers begonnen net een plaats in het Amerikaanse leven te veroveren - althans onder degenen die zich de spullen konden veroorloven, en Reid kon dat. Ze groeide op in een welgestelde familie en voor een vrouw van haar tijd had Reid een uitzonderlijk leven. Toen ze op relatief late leeftijd van 35 jaar trouwde, werd zelfs haar boeket-van edelweiss, bouvardia en witte rozen van het liefje "ongebruikelijk" geacht door De Boston Globe.
Maar haar eerste liefde was bergbeklimmen. Ze bracht haar jaren '20 door met het beklimmen van rotswanden en werd in 1938 de eerste vrouw die Mount Columbia beklom, de op één na hoogste berg in de Canadese Rockies. Later groeide haar passie uit naar skiën en hoewel er in de jaren twintig en dertig weinig vrouwen waren die zelf films maakten, wijdde ze zich aan het promoten en documenteren met haar camera van de buitenactiviteiten waar ze zo hard voor was gevallen.
Tegenwoordig maken de films van Reid deel uit van een project, De vrouw achter de camera, dat is het digitaliseren van homevideo's en amateurfilms gemaakt door vrouwen in de 20e eeuw. Gefinancierd door een subsidie van de Council on Library and Information Resources, is het project een samenwerking tussen Northeast Historic Film, de Chicago Film Archives en het Lesbian Home Movie Project. De Reid-beelden komen uit de collectie van Northeast Historic Film, die ook stukken bevat die zijn gemaakt door Dorothy Stebbins Bowles, de vrouw die wereldomvattend is van een Amerikaanse ambassadeur; Anna B. Harris, een Afrikaans-Amerikaanse vrouw die het dagelijks leven van mensen van kleur in 1950 Vermont nam; Mary Dewson, een bekende suffragette; Marguerite Larock, een van de weinige vrouwelijke advocaten in Maine in de jaren dertig; en meer.
Een vrouw - waarschijnlijk Reid zittend op een berg, 1936. Schlesinger Library, Radcliffe Institute, Harvard UniversityDe films bieden een glimp van het perspectief van vrouwen in het begin van de 20e eeuw - misschien directer dan alle andere historische documenten uit de periode. "Deze films zijn erg intiem", zegt Karin Carlson-Snider, de kluismanager van Northeast Historic Film en projectdirecteur voor De Vrouw achter de camera. De vrouwen filmden wat ze belangrijk vonden. Vervolgens filmden mensen vaak dezelfde onderwerpen die ze nu doen - hun katten, kinderen op sleeën, familiefeesten, vakanties. De Reid-collectie-uren film die te vinden is op de website van Northeast Historic Film, heeft dit alles samen met dramatische beelden van mensen die een aantal van 's werelds hoogste bergen beklimmen.
Reid groeide op atletisch, met zeilen een familie tijdverdrijf, en in 1929, toen ze in haar vroege jaren 20 was, klom ze haar eerste grote berg, Canada's Assiniboine, de "Matterhorn of the Rockies," die 11.870 voet bereikt. Ze was verslaafd. Al snel begon ze haar tijd door te brengen in de Pennine Alpen in Zwitserland en Italië, waar ze elke grote piek beklom, en de Dolomieten in Italië, waar een nieuwe route op de berg Piz Popena naar haar werd vernoemd. Terwijl ze klom met gidsen en andere bergbeklimmers, drong ze er ook op aan dat vrouwen hun eigen weg in de sport vinden, en leidde ze eens een "manless party" naar Mount Confederation in Canada.
Klimparadijs Christine L. Reid, 1936. Bibliotheek Schlesinger, Radcliffe Institute, Harvard UniversityHaar interesse in bergbeklimmen leidde tot skiën - natuurlijk, want wat omhoog gaat, moet naar beneden komen. Na het landen van een optreden met de Boston Tribune (en later de Wereldbol) als skileraar meldde ze over het komen en gaan van ski-instructeurs, skiwinkelopeningen, "ski-huwelijksklokken" en andere verhalen over het skiseizoen, zoals "het mysterie van de verwarde stapelbedkamer." schrijven was gemoedelijk en opgewekt en nodigde haar lezers uit om "een wereld van plezier buitenshuis" te delen.
De films in het archief kijken naar deze wereld, die het voorrecht had om de stress van de Grote Depressie op een afstand te houden. In de beelden zeilen Reid en haar familie, paardrijden door de Grand Tetons en lachen ze op tuinfeesten. Ze benaderde ook films met educatie in het achterhoofd. Eén skifilm, gemaakt in Europa, toont de basistechnieken van de sport, en in een langere film gemaakt in de Dolomieten, liet ze gidsen zien hoe bergbeklimmen werkt.
Reid veroverde bergbeklimmers voor een amateurfilm. Noordoostelijke historische filmVanwege hun alpine-instellingen kunnen sommige van Reid's thuisfilms dramatisch zijn en momenten van elegantie en drama vastleggen. Toen zij en Rybizka de Sunshine Ski Lodge in Banff bereikten, brachten ze de drukke dagen door met filmen op de hellingen. Op een dag, schreef ze, kwamen ze op "een prachtige formatie met windblown, met een lange gebogen kam die herinnerde aan een oceaangolf die op het strand in schuim zou breken."
Terwijl de camera aan het rollen was, zeilde Rybizka over zijn rand. "Benno was klaar voor een moment als een vreemde zeevogel die zweeft op zoek naar zijn prooi," schreef Reid. Ze kon de mistige lenzen, de overbelichting, de moeilijkheid om te morrelen om van haspel te wisselen tijdens het dragen van wanten, vergeten. "Het zijn zulke momenten als deze die ski-film de moeite waard maken."