Hoe Pie-Throwing Comedy Standard werd / stomme film

Een van de laatste plaatsen die je zou verwachten om een gedenkplaat te vinden, is op een concreet gebouw voor zelfopslag in Los Angeles. Maar daar, op 1712 Glendale Blvd., herdenkt een plaquette wat ooit een uitgestrekte film veel was, bekend als Keystone Studios. Het filmbedrijf, nu gevestigd in het hedendaagse Echo Park, was beroemd om zijn opdringerige slapstick-komedies - vooral die met gooide pasteien.

Al meer dan een eeuw lang is een taart in iemands gezicht gooien een comedy trope, mede dankzij Keystone. De studio, die in 1912 door regisseur Mack Sennett werd opgericht, werd ooit aangeprezen als komische pionier en had de hand in het alomtegenwoordig maken van taartjes. Maar pie-gooien is een meer gebruikelijke stunt in de volksverbeelding dan in werkelijkheid.

Dit fenomeen kan worden teruggevoerd vóór de vroegste dagen van de stomme film van vóór de jaren twintig. Een taart in iemands gezicht gooien voor een komisch effect bestond voor het eerst in het vaudeville-circuit. De hilariteit van het zien van een elegant toetje raakte een acteur, en het kijken naar hen reageerde met woede of verbijstering, bereikte al snel zijn weg naar het scherm. In 1913 lanceerden Sennett's muze Mabel Normand en Roscoe "Fatty" Arbuckle "de eerste dergelijke raket in een Keystone-film," The Oxford Companion to Food. Al snel werd de studio bekend om de shenanigans van de taart, en vlogen de hoogvliegende desserts zo vrij dat de studio een eigen bakkerij nodig had om ze te maken.

Het antwoord bleek aan de overkant van de straat te zijn. Een Sarah Brener had daar een grootwinkelbedrijf, maar ze leverde ook de studio met zijn pasteien. Soms waren ze heerlijk. Charlie Chaplin zei dat de pastei van Brener de beste in de stad was (hij gaf haar ooit ook een van zijn handelsstokken als aandenken). Maar vaak moesten ze speciaal voor films worden geformuleerd. De gebruikte Keystone waren "een speciale ballistische versie van de taart, met zwaar gebak en vooral slurpige 'custard.'" Terwijl taartgevechten in de film steeds uitgebreider werden, maakte Brener's bakkerij al snel niets meer.

Filmmakers gaven de voorkeur aan banketbakkerstaarten. Ze waren behoorlijk rommelig en, zonder een toplaag, waarschijnlijk minder pijnlijk dan een lattice-edge kersentaart in het gezicht. In één biografie van de stille film komische ster Buster Keaton, schreef de auteur Marion Mead zijn voorbereidende custardtaatrecept. Daarin werden twee gebakken taartbodems aan elkaar gelast met een stevige basis van bloem en water. Daarna werden ze gevuld met een centimeter dik meel-en-waterpasta. Als de taart moest worden gegooid naar een blonde of een man in een lichte kleur, werd een garnering met chocolade of aardbei toegevoegd. Voor een man in een donker pak, zou de taart worden gegarneerd met veel slagroom voor het wrak om goed te laten zien op de camera. Hij gaf ook advies over hoe het te gooien: zoals een Romeinse discus bijvoorbeeld.

Keystone Studios was een tijd lang een krachtige studio en lanceerde sterren als Charlie Chaplin op bekendheid. Maar tegen de tijd dat de jaren twintig ronddraaiden, waren de mensen de custard-pie-shick beu geworden. Het duurde niet lang voordat komedies werden geadverteerd op hun taart-loze verdiensten: een advertentie trompetterde dat "een custard pie en een mooi meisje of twee in een badpak geen komedie maken." Pieing was zo gewoon dat Sennett had zelfs regels ontwikkeld voor welke personages een tandje bijsteken met een smadelijke taart in het gezicht: schoonmoeders, ja, moeders, nee. (Het vernederende effect van een taart op het gezicht heeft hen ook tot een instrument van politiek commentaar gemaakt.)

Wijdverbreide pie-throwing vervaagde, maar het stierf niet volledig: zowel filmpjes als animaties zijn sindsdien doorspekt met bugs, van Bugs Bunny tot de Three Stooges. In 2015, The New York Times meldde zelfs dat een "heilige graal" van de filmgeschiedenis opnieuw was ontdekt: de tweede haspel van de Laurel en Hardy 1927 korte "The Battle of the Century", waar 3000 pasteien door de lucht varen. Het moest de taartgevecht zijn om een einde te maken aan alle andere, maar in 1965 beloofde de film "The Great Race" de kijkers "de grootste taartgevecht in de geschiedenis". Duizenden echte taarten werden gebruikt en na het filmen stonk het hele stel naar het rottend dessert.

Het Keystone-gebouw is nu een opslagfaciliteit en de bakkerij van Brener is allang verdwenen. Maar de invloed van de studio leeft voort in de film, in het af en toe gooien van een taart en op een bord op de hoek van het enige overgebleven gebouw dat luidt: "Dit was de geboorteplaats van de comedyfilm."

Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.