Het resultaat van vandaag is een veelzijdige en geheel organische entiteit, een waarin Romeinse ruïnes zich wrijven met Victoriaanse ijsbronnen, tussen historische catacomben en moderne spoorlijnen. De lagen van Londen verspreiden zich diep, ver en wijd onder de beperkte oppervlakte. Onder de geplaveide straten bevindt zich een verward doolhof van stormafvoeren en riolen, ondergrondse rivieren, het explosieve netwerk van ondergrondse treintunnels, een wirwar van bunkers in oorlogstijd en voorzieningen voor onderdak op diep niveau. Daarna zijn er gebieden met een nieuwe boring. Zelfs nu nog zoeken de wortels van Londen steeds dieper door en dringen verder de aardkorst in om ruimte te maken voor hogesnelheidsspoorverbindingen en geavanceerde dataleveringskanalen.
Een Victoriaanse ijsbron onder King's Cross (foto door Darmon Richter)
De catacomben onder de Brompton Cemetery in Londen (foto door Darmon Richter)
Het is dan ook geen verrassing dat Londen een mekka is voor stedelijke ontdekkingsreizigers. Londen is echter geen Oost-Europa, waar regimeveranderingen veel ondergrondse faciliteiten achterhaald hebben, hun deuren met schuifdeuren open hielden en uitnodigden voor diegenen die onder de oppervlakte durfden te gluren. Dit is niet Australië, waar ontdekkingsreizigers worden ontmoedigd om de uitgebreide afvoernetwerken grotendeels in hun eigen voordeel te betreden, vanwege de vele dodelijke wezens die gedijen in deze vochtige en afgesloten plaatsen.
In een stad met 8,3 miljoen mensen is er weinig ruimte voor verlating. Londen beweegt zich snel en er is weinig tijd om het te vergeten. Bijna elke centimeter van het ondergrondse rijk van Londen dient nog steeds een doel - van kabelbanen tot kluizen voor gegevensopslag - en die niet wachten om nieuwe rollen toe te kennen in de substructuur van de hoofdstad.
Een utiliteitstunnel onder de hoofdstad (foto door Darmon Richter)
Kabelaansluitingen onder Londen dienen vaak als leidingen voor gas, elektriciteit, telefoonlijnen en zelfs glasvezel (foto door Darmon Richter)
Ondertussen, in de afgelopen decennia, heeft deze dichte metropool zijn eigen unieke merk van paranoia gekweekt. Met name in het kielzog van de bomaanslagen in Londen op 7 juli 2005, het gefluister van terrorisme hebben gezorgd voor een angst die de stad heeft laten bouwen naar een orwelliaanse dystopie van wantrouwen en toezicht. Neem Jean Charles de Menezes, de Braziliaanse man die in 2005 zeven keer door het hoofd werd geschoten door de Londense politie, nadat hij zich "verdacht gedroeg" op het metrostation Stockwell, de dag na een van de terroristische aanslagen.
Volgens een rapport uit de beveiligingssector in 2013 heeft Groot-Brittannië één CCTV-camera voor elke 11 mensen. Vroeger werd gezegd dat je in Londen nooit meer dan een meter van een rat verwijderd zou zijn. Nu lijkt hetzelfde te gelden voor elektrische bewakingssystemen; met meer dan 422.000 beveiligingscamera's gepost rond de Britse hoofdstad, is het moeilijk om ooit echt alleen te zijn in Londen.
Met zo'n wijdverspreide paranoia, geavanceerde surveillancenetwerken en de soms heftig handige reactie van politie en veiligheidsdiensten, kan men zich afvragen hoe - of zelfs waarom - een groeiend aantal Londenaren verkennen de beperkte rijken onder de stadsstraten.
De ruïnes van de Rank Hovis Mill in Londen (foto door Darmon Richter)
Deze verlaten havenmolens zijn een populair oefenterrein onder de stedelijke ontdekkingsreizigers van de stad (foto door Darmon Richter)
Het antwoord is eenvoudig dat de stedelijke ontdekkingsreizigers van Londen enkele van de beste ter wereld zijn. Dat moeten ze zijn. In Parijs, in vergelijking, zal de politie vaak een oogje dichtknijpen voor de cataphiles die het netwerk van ondergrondse tunnels van de stad bezoeken. In Rusland, Oekraïne en China - vooropgesteld dat dergelijke ruimtes momenteel niet in militair gebruik zijn - maakt het mensen in het algemeen niet uit wat je doet. Zolang het geen invloed op hen heeft, bent u vrij om uw eigen risico's te nemen. In Londen betekent de combinatie van dichte bevolking naast verhoogde veiligheidsparanoia echter dat toegang tot de ondergrondse gebieden van de stad vaak uitgebreide planning, geduld en stealth vereisen.
De stad heeft ook regelmatig verlaten - ziekenhuizen, kinderdagverblijven, molens, scholen - waar indringers weinig meer risico lopen dan te worden weggejaagd door een boze bewaker. Druk echter verder, kijk dieper onder het oppervlak en je vindt een kronkelend labyrint van oude stenen.
Verloren rivieren in Londen zijn een populair vertrekpunt. Daar zijn de Tyburn, de Fleet, de Effra, de Walbrook en de Moezel. In totaal meer dan een dozijn voormalige beken en rivieren, die in de loop van de tijd werden opgeslokt door het zich verplaatsende concrete continent van de bloeiende metropool hierboven.
Een kruispunt in de onderaardse rivier de Effra uit het Victoriaanse tijdperk (foto door Darmon Richter)
Onderzoeken wat er nog over is van de rivier de Effra (foto door Darmon Richter)
Het complexe netwerk van riolering en riolering in Londen werd grotendeels bedacht en gebouwd in de late Victoriaanse tijd onder de ingenieur Sir Joseph Bazalgette. Het was een tijdperk waarin de rivier de Theems verstikt was met rioolwater en cholera wijdverbreid was in de stad. Dit systeem - meer dan 1.100 mijl steenriool - kwam als een revolutie in de stadsplanning.
Tegenwoordig is dit draaiende Victoriaanse doolhof grotendeels te verkennen, mits je de weg er naar binnen kent. De locatie van de vele toegangspunten is een goed bewaard geheim onder de kenners, terwijl de autoriteiten regelmatig luiken rondom de stad afdichten. Het is gemakkelijk in te zien waarom - deze ondergrondse rivieren verspreiden zich als aderen onder de huid van Londen en passeren direct onder enkele van de meest prestigieuze en versterkte locaties van de stad. Er zijn verhalen over putdeksels die zich openen onder het MI6-gebouw en het terrein van Buckingham Palace.
Knie-diep in vuiligheid, in de ondergrondse ingewanden van het oude Londen (foto door Darmon Richter)
Licht aan het einde van de tunnel… (foto door Darmon Richter)
Als de veiligheid van de ondergrondse rivieren van Londen rigide lijkt, is het niets vergeleken met de lagere niveaus van de stad. Voor veel van de stedelijke ontdekkingsreizigers in Londen ligt de Heilige Graal nog een stuk dieper: in zijn lange ontmantelde spoorterminals, de beroemde "Ghost Stations" van de Londense metro. Meer dan 40 van dergelijke stations bestaan, sommige zijn sinds de sluiting ervan weinig veranderd. De verouderde posters en tientallen jaren stof wekken de indruk dat ze in een tijdcapsule stappen.
De straffen voor dergelijke verkenningen lopen steil. Degenen die betrapt worden op de toegang tot Londen's verlaten ondergrondse stations - hetzij door hun verzegelde ingangen bovengronds, of door "het rennen van de sporen" - kunnen de volledige kracht van de Britse Transportpolitie onder ogen zien. Je zult in dit artikel geen details van zo'n overtreding vinden, maar voor iedereen die geïnteresseerd is om te leren hoe het is om de woede van de BTP te lijden, Bradley L. Garrett's Verken alles zorgt voor een sterk aanbevolen meting.
Een van de grootste kabelbanen van Londen volgt de loop van de Theems (foto door Darmon Richter)
Diep in het labyrint van tunnels onder Londen (foto door Darmon Richter)
Wat laat dat achter? De ruimtes tussen de ondergrondse drainage van Londen en diepe schuilplaatsen, de lagen tussen zijn kelders en zijn lang vergeten spookstations, zijn bezaaid met de boorgaten van meer dan een eeuw van groei en innovatie. Rode steentunnels slingeren op deze manier en dat, labyrinten die door Victoriaanse geesten zijn uitgedacht, zijn nu ingericht met een zich ontwikkelend netwerk van pijpen, kabels en leidingen - het eigen zenuwstelsel van de stad.
In een hoofdstad die zich bezighoudt met veiligheid, met bewaking en routine, biedt een afdaling in het ondergrondse verleden van Londen een zeldzame gelegenheid om uit de schijnwerpers te stappen, om zelf met de geschiedenis in contact te komen, hier in de stille oubliettes van de stad.
Stedelijke ontdekkingsreizigers afdalen onder Londen vermomd als onderhoudswerkers (foto door Darmon Richter)
Knooppunten verbinden deze tunnels met andere systemen, met de riolen en af en toe met het ondergrondse spoorwegnet (foto door Darmon Richter)
Darmon Richter is een freelance schrijver, fotograaf en stadsverkenner. Je kunt zijn avonturen volgen op The Bohemian Blog, of voor regelmatige updates, The Bohemian Blog volgen op Facebook.