Hoe broek ging van verboden naar vereist in het Romeinse rijk / broekweek

Ga vandaag naar een ontmoeting met een mannelijke politicus en je staat bijna zeker voor een man met een broek, behalve misschien in Bermuda, waar de gelijknamige korte broek de officiële jurk van de natie is. Maar in het keizerlijke Rome waren de dingen duidelijk een beetje anders - geen enkele man van eer zou denken aan het dragen van wat werd beschouwd als het gewaad van een wilde barbaar.

Toen Marcus Tullius Cicero, een welsprekend redenaar en advocaat, de voormalige Gallegouverneur Fonteius verdedigde tegen beschuldigingen van afpersing, noemde hij het dragen van broeken als een teken van de 'aangeboren agressiviteit' van de Galliërs - en een verzachtende omstandigheid voor zijn cliënt:

Bent u dan aarzelend, o rechters, wanneer al deze naties een aangeboren haat hebben en een onophoudelijke oorlog voeren met de naam van het Romeinse volk? Denk je dat ze met hun militaire mantels en hun rijbroek naar ons toekomen in een nederige en onderdanige geest, zoals deze (...)? Niets is minder waar.

Zie het als de 'broekverdediging'.

"Goede sprekers gebruikten retoriek op een nogal verfijnde manier - ze beeldden buitenlandse stammen af op de manier die het meest geschikt was voor hun behoeften, van felle agressors tot achterlijke mensen en ze vertrouwden op visuele beelden om ervoor te zorgen dat 'barbaars anderszijn' opvalt ", Zegt Susanne Elm, een historicus van de University of California, Berkeley, die de relatie van Rome met de stammen in het noorden bestudeert, die ze gezamenlijk" barbaren "noemden. De rijbroek was in dit geval een krachtig symbool van" anders zijn.”

Cicero was niet de enige die broeken in verband bracht met een primordiaal, onbeschaafd leven. In 9 maart werd Ovidius, tegen die tijd een toegejuichte dichter, verbannen door keizer Augustus, om redenen die onduidelijk blijven (maar mogelijk te maken hebben gehad met het nichtje van Augustus). In wat nu Tomis, Roemenië, is, heeft de dichter eerst barbaren ontmoet: "De mensen, zelfs als ze niet gevaarlijk waren, waren verfoeilijk, gekleed in huiden en broeken met alleen hun gezichten zichtbaar."

Er waren geen specifieke hygiënische redenen voor de Romeinse afkeer van broeken, zegt professor Kelly Olson, auteur van "Masculiniteit en kleding in de Romeinse oudheid."Ze vonden hen niet leuk, zo lijkt het, vanwege hun associatie met niet-Romeinen.

Maar de meningen veranderen met de tijd, en niet lang daarna plaatste de historicus en senator Publius Cornelius Tacitus een broek uit een reeks "exotische" gedragingen van Germaanse stammen, die hij prees voor morele waarden die door de beschaving niet werden verzacht: rivierbaden, paardenstaarten ("wisted") plukjes die lijken op hoorns of pluimen ") en broeken.

Het is niet zo dat elke persoon die rond het oude Rome loopt een toga droeg - ze waren meer als formele slijtage. Tunieken waar de meest voorkomende kledingstuk, mouwloos of met korte mouwen voor mannen, en lange mouwen, enkellange voor vrouwen. De benen in gestikte stof drukken was gewoon geen traditie, en werd over het algemeen niet geëist door het mediterrane klimaat.

Naarmate het rijk uitbreidde, begon dit echter te veranderen. Romeinen en stammen uit nieuw geannexeerde noordelijke landen vochten zij aan zij om hun grenzen te beschermen tegen nog andere barbaren, zoals de Visigoten. Dus militaire broeken die door Duitsers of Galliërs werden gebruikt, werden de favoriete outfit voor Romeinse troepen - vermoedelijk omdat ze praktischer zijn op een noordelijk slagveld dan flappy tunieken.

Bewijs van deze vroege trouserisatie van Romeinse troepen is te zien in het spiraalvormige bas-reliëf van de zuil van Trajanus, het 98-meter hoge, 12-voet-dikke marmeren monument dat in 113 werd gebouwd om de triomf van de keizer over de Dacians, broekdragers te eren van wat nu Roemenië is en de regio eromheen. In die afbeelding dragen generaals en andere hooggeplaatste figuren tunieken of toga's, terwijl gewone soldaten een legging dragen.

Net als bij GPS en internet breiden innovaties uit de militaire sector zich langzaam uit naar het maatschappelijk middenveld. Tegen 397 werd broeken, in al hun verfoeilijkheid, zo gewoon dat broeder-keizers Honorius en Arcadius (van respectievelijk de westerse en oosterse rijken) een officieel broekverbod uitbrachten. Het verbod wordt geciteerd in een code met de naam van hun vader, Theodosianus, die luidt: "In de eerbiedwaardige stad moet het niemand toegestaan zijn om voor zichzelf het gebruik van laarzen of broeken aan te passen. Maar als iemand zou proberen deze sanctie te overtreden, bevelen wij dat overeenkomstig de zin van de illustere prefect, de overtreder van al zijn middelen wordt beroofd en in eeuwige ballingschap wordt gebracht. '

"Wat het verbod eigenlijk doet, is dat het burgers verbiedt een militaire outfit in de hoofdstad te dragen," zegt Elm, "dus je zou het kunnen zien als een indirecte manier om het eenvoudig te maken burgers te onderscheiden van militaire mannen in een tijd waarin spanning hoog. "Vier jaar eerder was keizer Valens gedood in de strijd binnen de Romeinse grenzen en een derde van het leger was weggevaagd. Dus het verbieden van broeken had een manier kunnen zijn om ervoor te zorgen dat de hoofdstad gemakkelijker te politie was en dat jagers buiten werden gehouden.

Het verbod kan ook worden gelezen als de wanhopige poging van laat-periode-keizers om vast te houden aan een gevoel van Romeinse identiteit in een tijd waarin het rijk een smeltkroes van tradities was geworden, na honderden jaren van expansie en culturele toe-eigening. Lang haar en opzichtige juwelen sloten zich al snel als verboden kleding aan bij laarzen en broeken.

"Barbaarse invloed op mode was iets dat keizers wilden beheersen, maar dan waren hun eigen lijfwachten, die vermoedelijk ze vertrouwden, barbaren", zegt Elm. "Dus in plaats van anti-barbaar, waren ze vooral anti-barbaars-identiteit." Het herstellen van concepten zoals "zuiverheid" en "identiteit" is niet ongewoon in het vervagen van imperiums - autoritaire manieren om heersers thuis de controle te laten hebben in het gezicht van externe zwakte.
Het is niet duidelijk of het broekverbod invloed had op de Romeinse identiteit, of zelfs daadwerkelijk werd afgedwongen. Er is geen juridisch bewijs of boze brieven. Maar 13 jaar na het verbod marcheerden Visigoth-strijders onder leiding van koning Alaric gewelddadig Rome in en plunderden ze, een gebeurtenis die de meeste historici als een kritieke stap beschouwden in de val van het West-Romeinse rijk in 476. Het verbod werd min of meer ter discussie gesteld.

Uiteraard won de broek uiteindelijk. Een eeuw later hadden de barbaren de strijd om de kleermakersziel van het hof van Constantinopel opgeëist, het enige Romeinse hof dat nog over was. "In de vijfde en zesde eeuw was plotseling de zogenaamde barbaarse gewoonte, mouwen en broek, het officiële uniform van het Romeinse hof geworden. Als je dicht bij de keizer was, was dat wat je zou dragen. "Zegt Olson. "Geleerden hebben nog niet kunnen uitleggen hoe dat is gebeurd, broeken die verboden zijn om wettelijk verplichte kleding te zijn voor het Romeinse hof."