Ondanks verschillende grote verwijderingsinspanningen, zijn "wilde" ezels, of burros, overvloedig aanwezig in de Mojave-woestijn. Op zoek naar schaduw verdringen ze zich onder bomen, gebouwen en bij gelegenheid ongelooflijk belangrijke NASA-satellieten. Maar ezelinvloeden, zo gek als het klinkt, reiken veel verder dan de dagelijkse verstoring van ruimtewetenschappers. Volgens Mark Meyers, directeur van Peaceful Valley Donkey Rescue (PVDR), zijn er te veel ezels in Amerika, en we weten gewoon niet wat we ermee moeten doen.
"Plaatsen zoals Death Valley, het Mojave National Preserve, Fort Irwin en het Naval Air Weapons Station [China Lake] hebben allemaal gigantische ezelpopulaties", zegt Meyers. "Er is gewoon geen burro-geld om ze te beheren."
Dat is waar Meyers binnenkomt. Peaceful Valley, de grootste reddingsorganisatie in zijn soort, is onlangs belast met het verwijderen van duizenden ezels uit nationale parken in het hele land. Meyers brengt zijn dagen door met het verkennen van deze ezelzones, ze vangen met humane watervallen (een afgesloten ruimte met water, eten en geen uitgang) en brengen ze naar zijn hoofdkwartier in Texas. Maar wat doe je met tienduizenden voorheen wilde ezels? Historisch gezien niet te veel. Maar Meyers en zijn team werken eraan om dat te veranderen. Bij de PVDR worden ezels gesorteerd, meegenomen naar de ezelschool en een nieuw leven gegeven, vaak als gezelschapshond of huisdier. Maar burros met een wilde kant, zo blijkt, zijn enorme gunsten voor veeboeren in de Verenigde Staten die op zoek zijn naar effectieve, menselijke manieren om hun kuddes te beschermen. Met de hulp van PVDR worden ongewenste "wilde" ezels beschermers, gaan weiden met geiten, schapen en zelfs vee, om ze te beschermen tegen roofdieren.
Een ezel kijkt uit over Death Valley Foto met dank aan Mark MeyersDe benarde toestand van de Amerikaanse ezel is een vreemde - het dier is tegelijkertijd federaal beschermd en volledig over het hoofd gezien. Maar de Verenigde Staten hadden niet altijd een ezelprobleem. In feite had het lange tijd geen ezels. In het land gebracht door de Spanjaarden en Portugezen, werden ezels en muilezels gebruikt op boerderijen voor een verscheidenheid aan landbouwwerkzaamheden, en als roedeldieren op de Oregon Trail. Tijdens de Gold Rush voerden ze water, erts en voedsel naar kampen - en werden ze vaak in mijnen gegooid. Maar met de ontwikkeling van industriële en agrarische technologie en het einde van de Gold Rush lieten eigenaren hun dieren achter.
Dat was echter niet het einde van het touw voor de Amerikaanse ezel. Met weinig natuurlijke roofdieren en een indrukwekkende reproductiesnelheid, kunnen kuddes burros in vier tot vijf jaar verdubbelen. Volgens de National Parks Conservation Association begon het ministerie van Binnenlandse Zaken met het aanpakken van de "echte plaagdieren", die in de jaren twintig de paden verwoestten en de antilope uitschakelden. In de daaropvolgende decennia werden duizenden burros verzameld en neergeschoten in Death Valley en de Grand Canyon.
Tegelijkertijd werden wilde paarden (die een beetje meer sympathie van het publiek wekken) in een vergelijkbare situatie verstrikt. Maar "mustanging", of het schieten van wilde mustangs, boos gemaakte activisten en degenen die ze beschouwden als paardenuitvoeringen van de "Geest van het Westen." Congres, instemmend om deze eminente paardenrelikwieën van het Wilde Westen te behouden, groepeerde de twee soorten samen, unaniem het passeren van de Wild Free-Roaming Horses en Burros Act van 1971, die effectief wilde paarden en burros beschermden op alle terreinen van het Bureau of Land Management (BLM) en de US Forest Services.
Sindsdien heeft de regering moeite om de bevolking in nationale parken, reservaten en natuurlijke soorten te controleren. De overheid heeft meer dan een miljoen dollar uitgegeven in de jaren tachtig van de vorige eeuw en ongeveer 6.000 burros gevangen genomen en bewaard uit het Death Valley National Monument. Meyers was zelf getuige van de verandering. "We gingen van het constant zien van ezels tot het zien van geen", zegt hij. Maar nadat federale financiering opraakt, schoot de ezelpopulatie opnieuw omhoog. Meyers schat dat er vandaag bijna 3000 ezels in Death Valley National Park zijn.
Burros in Oatman, Arizona, pauzeren onder een bijzonder relevant teken. Foto met dank aan Mark MeyersEn hoe schattig ze ook zijn, ezelovernames vormen een groot probleem. Technisch gezien een invasieve soort, kan de ezel snel grote schade aanrichten aan ecosystemen. Wanneer water en voedsel schaars zijn, concureren ezels met inheemse soorten met vergelijkbare diëten zoals dikhoornschapen en woestijnschildpadden. Volgens de National Parks Conservation Association, hebben Death-burros "een onevenredig aantal inheemse meerjarige grassen gegeten", bewerend dat "grassen tot wel 10 keer overvloediger waren in gebieden beschermd tegen burros."
Meyers merkt echter op dat de impact van burros op woestijnecosystemen niet altijd negatief is. De bronnen in Death Valley worden vaak omgeven door dichte begroeiing, dik riet en bomen die het pad naar het water kunnen verdoezelen. Volgens Meyers zullen er burros in die vegetatie barrelen en toegang tot dat water creëren. "Ezels graven ook een gat vier voet diep om water te vinden, waardoor het ook beschikbaar is voor andere dieren," merkt hij op. "Dus als je de burros verwijdert, verwijder je de toegang tot water voor herten, dikhoorns en al het andere."
Maar wanneer ezels op zoek naar water creatief moeten worden, kunnen ze grote problemen veroorzaken in de menselijke wereld. Dorstige ezels trekken de steden in, kruisen drukke straten en veroorzaken zelfs auto-ongelukken. Bij Fort Irwin, een grote militaire trainingsbasis in de Mojave-woestijn, verzamelen ezels zich onder de enige schaduwbron die ze kunnen vinden, grote doelen die zich overal in de basis vormen. Wanneer de soldaten in training hun doelen raken, zegt Meyers, blazen ze de wezens op die ook onder hen staan.
De regering heeft geprobeerd verschillende tactieken te gebruiken, van sterilisatie tot, in laatste instantie, het fotograferen ervan. Meer recent zijn de burros massaal opgepakt per helikopter en op overheidsbedrijven geplaatst. Maar er zijn er gewoon te veel van en ze worden niet snel genoeg geadopteerd. Meyers zegt dat er momenteel ongeveer 43.000 paarden en ezels in het bezit zijn, wat de regering (en belastingbetalers) ergens rond de $ 49 miljoen per jaar kost. Zodra een ezel 10 wordt, wordt hij echter als niet-acceptabel beschouwd en kan deze worden verkocht, wat technisch gezien beschikbaar is voor de slacht..
Meyers's liefdesrelatie met ezels begon toen zijn vrouw een ezel kocht als gezelschap voor haar paard. "Het was net een grote hond", zegt hij. Hij zag ook andere ezels in het gebied die geen thuis hadden, vaak het slachtoffer van mishandeling of verwaarlozing. "Ze zou ze kopen, en ik zou al mijn avonden doorbrengen met alleen maar praten met ezels, en vasthouden aan wat ze allemaal hadden." Toen het echtpaar een kleine kudde van 25 ezels had gekocht, besloten ze dat het tijd was om deze achtertuin hobby in iets te veranderen groter.
Peaceful Valley Donkey Rescue, Meyers 'geesteskind, is de grootste redding in zijn soort. Onlangs is het de taak geweest duizenden ezels uit verschillende nationale parken te verwijderen, die een beleid van nuladolerantie hebben. "Omdat we zo groot zijn, kunnen we dit doen. Niemand anders kan op de stippellijn tekenen en zeggen: 'Hoeveel burros je ook hebt, we nemen ze wel.' "
Maar zijn organisatie is niet alleen gericht op het veilig verwijderen van ezels. Het gaat ook over het humaan hergebruiken van hen. Burros die Peaceful Valley binnenkomen krijgen een microchip voor tracking, juiste vaccinaties en klauwverzorging, en via het adoptieprogramma van PVDR een tweede kans.
Burros gaat de straat op in Parker Dam, Californië. Foto met dank aan Mark MeyersOp de uitgestrekte 172 hectare grote boerderij van Peaceful Valley in San Angelo, Texas, loopt Zac Williams, vice-president van Off-site Operations bij de PVDR, zijn honden door een open veld van jennies, of vrouwelijke ezels. Hij kijkt nauwlettend naar de paarden, op zoek naar burros met een moedersinstinct dat schoppend en bray is, terwijl hij nota neemt van degenen die een beetje te veel lijken om te knuffelen.
Williams is geen dierenpsycholoog, maar hij zou net zo goed kunnen zijn. Als een van de leiders van het Texas Guardian Donkey Program van PVDR, heeft hij een scherp oog voor welke jennies het potentieel hebben om dierenbeschermers te worden.
"Ik kijk om te zien welke na de honden komen", zegt Williams. "Ik ben op zoek naar een beetje gek, maar niet gek." Die ezels, legt hij uit, worden naar een van de vele grote heiligdommen van de PVDR gestuurd, waar ze in vrede kunnen bestaan (en, nadat ze zijn geraced, zelfs vreedzamer) voor ongeveer $ 200 per dier per jaar - een fractie van de jaarlijkse kosten van het houden van een ezel in federaal beheerde bedrijven.
Zodra hij de batshit burros heeft uitgezuiverd, samen met nuzzle-gelukkige ezels die grote knuffelige metgezellen zullen worden, stuurt Williams zijn groep van veelbelovend talent naar de eerste proef: gedwongen binding. Hij plaatst ze in een pen met een paar oudere geiten en horloges om te zien of ze agressief zullen worden over eten of ze oppakken "alleen omdat ze kunnen." Alleen de niet-pestende burros gaan naar fase twee, waar ze worden geplaatst in grotere pennen met geiten, kinderen (baby's van de geitenras) en miniatuurkoeien. "Op dit punt ... kijken we ook om te zien hoe ze omgaan met de geiten geiten," zegt Williams. Ongeveer drie weken in hun training, als alles goed is, gaan de ezels de laatste fase in. Op dit punt laat hij ze los in grote, open weidegronden en kijkt toe om te zien of ze bij het vee blijven als een waakzame voogd of de kudde verlaten om hun eigen ding te doen.
Het trainen van een voogd ezel is geen kleine taak. Volgens Williams duurt het tussen de 30 en 40 dagen om een enkele ezel te trainen, maar uiteindelijk is het de moeite waard, met 95 procent van de ezels die zijn aangenomen als voogd die hun werk met succes doen. De groeiende markt van waakhonden-ezels lijkt dit te hebben opgepikt. Vanaf nu loopt de wachtlijst om er een uit het trainingsprogramma van Peaceful Valley te adopteren door tot het einde van 2019.
Misschien is het moeilijk om je voor te stellen de levens van je schapen of vee in de hoeven van een ezel te leggen. Maar volgens Janet Dohner, auteur van Livestock Guardians, ezels hebben vaak niet dezelfde mate van training en gespecialiseerde zorg nodig als herdershond. Wat nog belangrijker is, ze zijn effectief. "We hebben ontdekt [dat] ze agressief zijn tegen honden en coyotes en van nature erg beschermend."
De ezel lijkt misschien niet op een angstaanjagende fauna, maar ze zijn gekend om coyotes, vossen en bobcats aan te nemen. Terwijl andere dieren, zoals paarden, vaker vluchten voor roofdieren, staan ezels aan de grond. Een rapport van de Universiteit van Nebraska uit 1989 beschrijft een waakse ezel "die drie coyotes afweert en probeert een groep schapen aan te vallen die achter een ezel op een schutbord zit." In het rapport wordt triomfantelijk gezegd dat "de ezel succesvol was in deze poging. ”
Maar Dohner wijst er even snel op dat bewakings ezels niet voor iedereen geschikt zijn. Voor mensen die te maken hebben met grotere roofdieren zoals wolven, beren of poema's, kan een ezel zelf een prooi zijn.
Het gebruik van ezels als dieren voor dierenbescherming is een vrij recente ontwikkeling in de Verenigde Staten, maar ezels hebben jarenlang soortgelijke rollen over de hele wereld op zich genomen. Amy McLean, een paardenwetenschapper en docent aan UC Davis, heeft het gebruik van ezels in meer dan 20 landen bestudeerd. Ze is getuige geweest van het informele gebruik van ezels in heel Europa, Centraal- en Zuid-Amerika en delen van Afrika. Voor landbouwers die onderweg zijn, dienen ezels een tweeledig doel als zowel roedeldier als voogd. "Je hebt de neiging dit te zien, vooral in pastorale gemeenschappen in Europa waar veel schapen worden geproduceerd. Vaak plaatsen ze zelfs de kleine lammetjes in dragers op de ezels. "
Terwijl hij naar nieuwe weidegronden gaat, geeft deze ezel een lam een lift. Ferdinando Piezzi / AlamyDus waarom wordt de ezel vaak gezien als weinig meer dan het mikpunt van grappen, een invasieve soort, of een overlast voor NASA? Misschien is de koppigheid ervan aangezien voor domheid. "Ze zijn eigenlijk heel intelligent", zegt Meyers, "veel slimmer dan een paard - en dat zeg ik niet alleen omdat ik een ezel ben." Hij merkt op dat terwijl andere dieren in het verleden zijn getraind door systemen van beloning en straf, ezels zijn een beetje anders. "Hij moet het doen door vertrouwen, en [wil] het doen."
En als je eenmaal het vertrouwen van een ezel hebt, heb je waarschijnlijk te maken met een verrassend lief dier. Tijdens een recente recon-trip naar Death Valley, zag Meyers een wild jack kauwend op wat gras tegen de achtergrond van een prachtige Californische hemel. Verbijsterd door het zicht, hurkte hij neer met zijn camera om zowel de ezel als de rijzende zon erachter te laten rekken. Opgeschrikt door het lawaai, laadde de jack hem vol kracht.
Natuurlijk was dit niet Meyers eerste rodeo met rammelende burros. "Ik wachtte tot hij recht op me kwam, en ik stond gewoon op en pakte zijn voorhoeven met mijn schouder van de grond," herinnert hij zich. "Hij bevroor gewoon en na een paar minuten gleed hij naar beneden en bleef daar staan en keek me aan. Toen waren we beste vrienden. 'Meyers slingerde zijn arm om de burro en de twee omhelsden lang genoeg als oude vrienden om een nog beter beeld te krijgen. Slechts een snelle blik op de foto van Meyers en zijn harige vriend is voldoende bewijs dat deze wezens uiteindelijk inderdaad een soort grote honden zijn - net wat complexer, een beetje meer invasief, potentieel strijdbaar, en , tot nu toe, niet zo goed als adopteerbaar.
Meyers en zijn nieuwe metgezel delen een moment in Death Valley. Foto met dank aan Mark Meyers"Mijn doel is niet om wilde burros volledig uit te roeien," zegt Meyers. "Ik doe dit voor de kost, en ik krijg nog steeds kippenvel als ik er een zie. Maar wanneer ze niet worden beheerd en ze vervelend worden, dan worden er plotselinge beslissingen genomen en gebeuren er slechte dingen. "
Om deze 'grote honden' te redden, hoeven ze niet per se de beste vriend van de mens te worden. Maar in ieder geval kunnen ze, met een beetje management en veel training, breder gezien worden als iets dat verder gaat dan louter interferentie.
Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.