De Whistled 'Bird Language' van Turkije kan voor altijd verloren gaan

In de bergen van Noord-Turkije hoor je misschien de fluittonen in de bries. Het klinkt als vogelzang-trillers, fluitjes, fluitende fluiten, maar het is volledig menselijk. En voor ongeveer 10.000 dorpelingen in het Çanakçı-district van Giresun is het een zeer efficiënte vorm van communicatie.

Met alleen hun vingers, tong, tanden, lippen en wangen kunnen mensen snel dingen zeggen die zo eenvoudig zijn als "oke", of zo gecompliceerd als "Zou je morgen met ons mee willen doen om hazelnoten te oogsten?" Er was eens, op deze manier van communicatie was wijdverspreid over de bergen en valleien van Trabzon, Rize, Ordu, Artvin en Bayburt, aan de Zwarte Zee. Tegenwoordig blijft het alleen bestaan ​​onder herders en in één dorp Kuşköy, waar mensen het 'vogeltaal' noemen.

In de dagen voor mobiele telefoons lieten deze hoge geluiden mensen communiceren over grote afstanden, waarbij hun fluitjes door de lucht vlogen en één afgelegen huis op het steile terrein met de volgende verbinden. Maar naarmate de technologie zijn weg door de regio heeft afgelegd, zijn de smspelen van de vogeltaal vervangen door veel meer privéberichten met 160 tekens. Eeuwenlang is de taal doorgegeven van grootouder tot ouder, van ouder op kind. Maar nu zijn veel van de meest bekwame sprekers ouder en fysiek zwak. Jongeren zijn niet langer geïnteresseerd in het leren van de taal, noch in het vinden van manieren om de woordenschat bij te werken met nieuwe woorden, en in een paar generaties kan het voorgoed weg zijn. Een moderne onderzoeker ontdekte dat jonge vrouwen de taal amper gebruiken en jonge mannen leren het meer als een punt van trots dan als praktisch doel.

Deze week heeft de UNESCO deze stervende taal op haar lijst van immaterieel cultureel erfgoed geplaatst met het oog op dringende bescherming, waar het zich aansluit bij andere gefloten talen, evenals met Napolitaans pizza-spinnen. Het is te hopen dat deze erkenning de mensen die nog steeds in staat zijn om de taal te gebruiken, kan inspireren en motiveren om deze door te geven en te beschermen voor toekomstige generaties. In Kuşköy is er een jaarlijks Vogeltaalfestival, waar mensen samenkomen om hun erfgoed te oefenen, te verbeteren en te delen. Voor deze mensen, zei het hoofd van de plaatselijke vereniging van culturele verenigingen van vogels, is het hebben van hun culturele schat op het wereldtoneel 'met vreugde, als een droom die uitkomt' bereikt.