In eerste instantie wilde hij zijn gegevens beter begrijpen. Heyer bestudeert galactische gassen en in de jaren negentig gebruikte hij een telescoop om 3D-metingen van specifieke gaswolken in de Melkweg te verzamelen. Hij kon zien dat de wolken turbulent waren, vaak instortten of uitzetten, maar toen hij de gegevens met behulp van een computer onderzocht, raakte de snelheidsvariabele verloren. Heyer had een manier nodig om niet alleen twee punten op een kaart te visualiseren, maar wat er tussen hen gebeurde. Het vertalen van drie dimensies naar iets dat zichtbaar was op een tweedimensionaal scherm vereiste een beetje creativiteit en hij kwam terecht op het idee om de beweging in geluid te transformeren. Terwijl je je cursor verplaatst, hoorde je iets anders; verschillende toonhoogtes kwamen overeen met verschillende snelheden. "Aanvankelijk was het een functioneel idee," zegt hij. "Maar als je die moeite doet, waarom zou je dan geen muziek maken?"
Uiteindelijk wilde hij opschalen naar een muzikale compositie die het "geluid" van de atomaire, moleculaire en geïoniseerde gassen over de Melkweg vastlegde. "Ik dacht dat het alleen maar geluid of willekeur zou klinken", zegt hij. "Maar hoe meer ik erover nadacht, ik besefte dat je de rotatie van de melkweg zou horen", wat "grote, voor de hand liggende bewegingen" betekent, zegt hij. Heyer vermoedde dat hij, door de gegevens die door radiotelescopen werden verzameld in een muzikale schaal te transformeren, uiteindelijk iets consonant zou krijgen.
Hij wist niet precies hoe hij het moest doen. Heyer kon de muziek niet zelf componeren en spelen - hij heeft met gitaar en mandoline gewerkt en ooit een hakkebord gebouwd, dat hij 'een beetje kan hacken', maar hij is geen bijzonder bekwame muzikant. ("Ik weet net genoeg om gevaarlijk te zijn", zegt hij.) Onlangs ontdekte hij dat hij een deel van het werk kon uitbesteden aan een algoritme, en dat klonk veelbelovend.
Toen hij eenmaal het gereedschap had, wist Heyer dat hij eerst wilde proberen de instrumenten van een jazzensemble te emuleren - maar welke? Zijn simulator heeft meer dan 100 instrumenten. Sommigen maakten de snit niet omdat ze niet in staat zouden zijn om tussen de octaven te springen zoals ze zouden moeten om de gegevens tot leven te brengen. De klokkenspel was een vroeg slachtoffer, net als de fluit. "Het is zo'n hoog instrument en er zijn zoveel lage tonen", zegt Heyer. "Je zou het nooit horen."
In de uiteindelijke compositie, getiteld Milky Way Blues, baritonsaxofoon staat in voor het geïoniseerde gas, de bas staat voor atoomgas en piano- en houtblokken putten uit de gegevens over moleculair gas. (Om rekening te houden met de lengte van de Melkweg verzamelde Heyer gegevens van verschillende bronnen en hemisferen.) Hoge tonen geven gas aan dat naar de aarde toe beweegt, en laag noten-referentiegas dat weggaat. Hoe langer de toon, hoe groter de intensiteit. Heyer probeerde het knutselen tot een minimum te beperken om de integriteit van de gegevens te behouden waar het hele ding op is gebaseerd. Je kunt luisteren op Astronomy Sound of the Month of hoger.
Het liedje is een beetje maf, maar het is een creatieve manier om de kloof te overbruggen tussen wat we weten en wat we ons kunnen voorstellen. Het is een draai aan de oorspronkelijke impuls van Heyer om gegevens te visualiseren, maar afgestemd op mensen die niet noodzakelijkerwijs wetenschappers zijn. Foto's geven ons niet het volledige verhaal van onze melkweg, en het is moeilijk om de gaten op te vullen. Hoewel Earth-locked kijkers gewend zijn aan het zien van stilstaande beelden van onze Melkweg, alle fonkelende en sorbet getinte, is het eigenlijk kinetisch en constant in beweging. We kunnen dat intellectueel weten, maar het is moeilijk om het in iets relatabels te vertalen. Heyer zegt dat dit een veel voorkomend refrein is. "Zelfs astronomen begrijpen de enorme ruimte niet echt", zegt hij. "Het is verbijsterend." Hij kan bijvoorbeeld de afstand van de aarde tot een bepaalde ster of wolk berekenen, "maar perceptueel, ik weet niet wat dat betekent." Een signaal uit de jazzhoek pakken, toveren en schalken weg, is een strategie om het hele ding net een klein beetje gemakkelijker te maken om onze gedachten rond te wikkelen.
Heyer zegt dat zijn compositie op receptieve oren terechtkomt; twee mensen hebben al geprobeerd om te zien of ze een kopie van de score kunnen haken om zichzelf te spelen. In de toekomst komt Heyer misschien ook tot leven in verschillende delen van de melkweg - tenslotte, als je beweging in muziek vertaalt, klinkt het superzware zwarte gat in het centrum van onze melkweg heel anders dan plaatsen verder weg, waar gassen meer zijn schaars. Bemonstering van verschillende delen van onze zonne-energiebuurt zou een soort sonische reis zijn naar een plek die we anders niet zouden horen - en misschien hebben we nooit gedroomd dat we konden.