Het is nu mogelijk - of deze toekomst nu beangstigend of veelbelovend is, een kwestie van perspectief - om synthetische DNA-strengen te maken. Deze kunstmatige stukjes genetische code combineren de nucleobasen in elke gewenste volgorde, wat het mogelijk maakt om gegevens op te slaan in een verdwijnende kleine ruimte. Het hele internet, het project vermeld in een release, zou passen in een schoenendoos van DNA. Alle muziek van de wereld zou in een paar druppels passen. Deze gegevens, eenmaal gecodeerd, kunnen worden geanalyseerd en gereconstrueerd zonder verlies van informatie. DNA is ook een zeer stabiel molecuul en eenmaal ingekapseld, kan het miljoenen jaren meegaan, denk aan een vlieg in barnsteen. In miljoenen jaren zullen toekomstige mensen, als we er nog steeds zijn en in staat zijn om deze informatie op te halen, in staat zijn om de spanningen van de 21e-eeuwse jazz te horen, precies zoals het vandaag klinkt. De eerste liedjes die zijn gecodeerd in heel de stof van het leven zijn "Tutu" van Miles Davis en een jazzcover van "Smoke on the Water" van Deep Purple.
Zou dit het einde kunnen zijn van het oneindige malen van muziekformaten en obsoletie? Fonograaf cilinders, LP's, cassettes, 8-sporen, CD's, mini-schijven, mp3's - en nu DNA? Het enige probleem is misschien dat je het niet kwijtraakt.