De hoogtijdagenarchitectuur van de hoogtijdagen van Californië opnieuw bekijken / bouw

In de jaren dertig vroeg een Britse reiziger in Zuid-Californië zich af of de plaatselijke architecten een beetje gek waren geworden. Het was dat of hij was in een fantasie-universum gestrompeld. Er was iets trippy aan de kant van de weg die hij langs de weg zag.

Een nieuwe, bijgewerkte versie van California Crazy, een boek dat voor het eerst werd uitgebracht in de jaren 1980, vertelt het raadsel van de naamloze bezoeker. "Als je, toen je ging winkelen, vond dat je taarten kon kopen in een windmolen, in een gigantische crèmekleurige kan doen, bloemen in een enorme bloempot, zou je je kunnen afvragen of je niet door een kijkglas was gestapt of een toss hebt genomen? in een konijnenhol en kon verwachten dat Mad Hatter of White Queen om de hoek zou verschijnen ", schreef hij.

De ongebruikelijke bedrijven die hij zag, bevonden zich niet op een of andere achtertuin van Hollywood, maar waren Californië's klassieke kluwen van mimetische architectuur - dat wil zeggen, gebouwen in de vorm van, nou ja, allesbehalve gebouwen. Volgens Cristina Carbone, een professor in kunst en architectuurgeschiedenis aan de Bellarmine University in Louisville, Kentucky, dateert de praktijk althans uit de Renaissance. Tegen de 18e eeuw, zegt Carbone, die werkt aan een boek over de stijl, zijn de Engelse tuinen bezaaid met dwaasheden, zoals eetpaviljoens die zich voordoen als pagoden, kerken en piramides. In Amerika, het eerste bekende voorbeeld - een zes verdiepingen tellende houten olifant genaamd Lucy - steeg over de kustgemeenschap van Margate, New Jersey, in 1881.

Toen deze stijl van vernaculaire architectuur een paar decennia later in Californië landde, kwam deze naar voren in een zee van door missies geïnspireerde structuren. Maar al snel waren deze curiositeiten langs de weg - gebouwd met een knipoog en heel veel pleisterwerk - hier misschien dichter bijeengedrongen dan elders in de wereld.

Hoewel deze gebouwen zelden groot waren, waren ze zeker moeilijk te missen. Schoenen verkopen? Probeer dat te doen in een winkel die is ontworpen om eruit te zien als een gigantische oxford. IJshoorntjes? Een stoeprand-iglo die niet zou smelten in de hitte. Hotdogs? Wat dacht je van een klassiek hondenhok?

In California Crazy's essays en foto's, Jim Heimann, uitvoerend redacteur van Taschen America, en laat-architectuurhistoricus David Gebhard, maken een overtuigend argument dat deze vaak gekke gebouwen meer dan alleen maar trucjes zijn - het zijn culturele artefacten uit een periode die het landschap veranderde van Amerika.

Omdat de open ruimtes in Californië werden getemd door wegen en auto's, krabbelden eigenaren van bedrijven op zoek naar manieren om chauffeurs te verleiden zich van de snelwegen af te trekken en naar hun portemonnee te reiken. Auto's werden na de Eerste Wereldoorlog toegankelijker en "de middenklasse kon uitstappen, en dat was nog nooit eerder gebeurd", zegt Carbone. Mimetische gebouwen waren voor een tijd een nuttige tactiek - zowel functionele architectuur als grote, luide reclame. "Als Californiërs zich volledig zouden inzetten voor deze 'automania', 'schrijft Gebhard', waarom zou u dan niet een reeks architecturale afbeeldingen cultiveren die onmiddellijk in het oog springen, en die we ons blijven herinneren?" Deze gebouwen waren "niet noodzakelijk in de buurt van iets verschrikkelijk belangrijks, "zegt Carbone, maar ze kunnen de aandacht trekken van bestuurders die er gewoon doorheen komen.

In een door films bezeten stad als Los Angeles, vol met creatieve mensen en de vaste ontwerpers die ideeën tot leven brachten, was er geen gebrek aan verbeeldings- en assemblagevaardigheden. De eigenaar van de "Hoot Hoot I Scream" -stand, bijvoorbeeld, heeft buren uit de filmindustrie gerekruteerd om te helpen een enorme uil met koplampen voor de ogen te bouwen.

Het resultaat zou voor buiten de stad desoriënterend kunnen werken. Een bezoeker van 1928 mijmerde later naar de Ice Cream Trade Journal dat het gemakkelijk was commerciële strip te verwarren met een filmset. "Wat anders zou een toerist kunnen denken," herinnerde hij zich, "wetende dat door geruchten iets van de prevalentie van studio's en de studiomensen in die staat, zich langs gigantische ijsvriezers wentelde, sneeuwblok Eskimo iglo's gloeiend in een elektrische aurora borealis door nacht, gigantische ijshoorntjes en sprankelende ijsgrotten, allemaal gevestigd in de straten van de stad of op uitkijkpunten langs de open snelweg? "De gebouwen waren niet altijd letterlijk, nauwkeurig of cultureel gevoelig. Ze verwarden soms feit, fictie en fantasie, zoals het geval was voor een keten van 'wigwam'-motels, met stuc- en betonnen bungalows die, in tegenstelling tot de naam, ontworpen waren om eruit te zien als tipi's. (Drie staan nog steeds, in Californië, Arizona en Kentucky.)

Inmiddels zijn veel van deze curiositeiten langs de weg - zelfs de meest bekende - verdwenen of gemuteerd. Neem de iconische Brown Derby. De restaurantketen was een vroege aannemer van de architecturale stijl - elk restaurant had de vorm van een gigantisch, parmantig chapeau. De eerste, op Wilshire Boulevard, opende eind jaren twintig en werd al snel een plek om te zien en gezien te worden. Het vlaggenschip hoed bewoog een beetje in 1937 het blok uit, maar uiteindelijk bleef alleen de koepel over en komt vandaag uit een anderszins vergeetbaar winkelcentrum. De locatie in Hollywood daalde in februari 1994, nadat deze was beschadigd door een aardbeving. Lokale conserveringsgroepen organiseerden een begrafenis bij de sloop en droegen zelf derby's. Tegenwoordig heeft Disney World een replica en staat er een origineel bord in de permanente collectie van het Museum of Neon Art, hoewel het de meeste dagen in een pakhuis doorbrengt.

Een handvol andere mimetische gebouwen hebben daar gehangen. Lucy, de olifant uit New Jersey, was de eerste mimetische structuur die werd opgenomen in het nationaal register van historische plaatsen. "Deze gebouwen zijn vaak geliefd bij de gemeenschappen waar ze zijn", zegt Carbone, die haar hond naar de dikhuid noemde. In Californië hebben gemeenschapsleden zich verenigd om een aantal mimetische gebouwen te verplaatsen. De Shutter Shak, bijvoorbeeld, een enorme camera die ooit de thuis was van een foto-ontwikkelend bedrijf, bevindt zich nu in een historisch park. In 2015, 44 jaar nadat het voor het eerst werd geopend, werd een staaf in Los Angeles in de vorm van een whiskyvat opgewekt als het Idle Hour.

Hoewel Californië altijd een plaats in zijn geschiedenis zal hebben, zou het centrum van de mimetische architectuurscene misschien naar het buitenland gaan. Hoewel de Chinese overheid zich in 2016 vastklampte aan 'rare' architectuur, gaan mimetische gebouwen nog steeds omhoog - zoals een enorme krab en een nog grotere schildpad. Carbone citeert ook voorbeelden in Seoul en India. Misschien zal het ook weer opduiken in Californië. "Het was nooit echt in de mode," zegt Carbone, "en is ook nooit helemaal uit de mode geraakt."

Atlas Obscura heeft een selectie van extra afbeeldingen van California Crazy.