In zijn eerste decennia, de Verenigde Staten Gevoed Schoolmeisje Mapmakers / Amerikaanse revolutie

De eerste "schoolmeisjeskaart" die de aandacht van historicus Susan Schulten trok, werd in 1823 gemaakt door Frances Henshaw, een student aan een van de beste scholen voor meisjes in de jonge Verenigde Staten. De kaart kwam van Henshaw's Boek met penmanschap, met details over geografie en astronomie-kometen, meridianen, horizonten, poolcirkels en klimaatzones. De tekening van de jonge vrouw omvatte 19 staten waaruit werd gekopieerd Carey's American Pocket Atlas, vanaf 1805, en Arrowsmith en Lewis 'Atlas, vanaf 1812.

Schulten bestudeert 19e-eeuwse Amerikaanse cartografie aan de Universiteit van Denver, en ze was enthousiast om een kaart te vinden die zo charmant en mooi is, met een link met de geschiedenis van het onderwijs voor vrouwen. Hoe meer ze begon te zoeken naar kaarten zoals zij, hoe meer ze ontdekte, totdat ze in de vroege jaren 1800 ongeveer 150 kaarten had verzameld van Amerikaanse schoolkinderen. "Ik begon naar ze te kijken omdat ik gefascineerd was", zegt ze. "Ze springen naar je ... iemand heeft er zoveel tijd in gestoken."

En al snel besefte ze dat dit niet alleen maar mooie plaatjes waren. "Ik besefte dat er patronen waren", zegt ze. "Toen ik eenmaal patronen begon te zien, besefte ik dat dit een verborgen deel van het Amerikaanse onderwijs was waarvan je niet zou weten of het niet voor de kaarten was."

Vóór die tijd in de Amerikaanse geschiedenis gebeurde elke opleiding die meisjes ontvingen thuis, via lessen van hun familie of, voor de meest welgestelden, met privéleraren. Maar in de decennia na de Amerikaanse revolutie openden opvoeders honderden kleine academies voor jonge vrouwen. Elke school had een curriculum voor meisjes, gericht op onderwerpen die op dat moment geschikt werden geacht. Aardrijkskunde was een veilig onderwerp, en een populaire oefening had het traceren van meisjes of het tekenen van kaarten.

De kaarten die Schulten vond waren echter geen praktische hulpmiddelen. Velen misten bijvoorbeeld schaalaanduidingen. In plaats daarvan toonden ze de artistieke vaardigheden van de kaartenmaker en waren ze de gelegenheid om het vakmanschap te oefenen. De namen van steden, rivieren en staten kunnen bijvoorbeeld allemaal in verschillende beletteringsstijlen worden gedaan. Sommige studenten namen de taak op zich om gedetailleerde kaarten te maken - wat saai en ronduit saai kan zijn - als oefeningen in mentale discipline. Een aantal van de meest invloedrijke opvoeders in die tijd, waaronder Emma Willard, een pionier in het onderwijs voor vrouwen en een ander onderwerp van Schulten's werk, zagen kaarten als krachtige hulpmiddelen om te onthouden en te analyseren.

Een van de meer fascinerende aspecten van deze kaarten - meestal gemaakt door jonge vrouwen, maar af en toe door jonge mannen - is hoe ze een groeiend besef van de Amerikaanse identiteit weerspiegelen. Vaak maakten studenten kaarten van de hele wereld of van hun thuislanden, maar na de oorlog van 1812, die de Verenigde Staten zagen als een overwinning, was er een piek in plattegronden van het land, vond Schulten..

Het denken aan de ongelijksoortige staten als een politiek geheel - de Verenigde Staten van Amerika - was zo vroeg nieuw in de geschiedenis van de natie. "Voor mij is het echt krachtige ding dat je, na de revolutie, een Amerikaanse identiteit moet cultiveren. Er is niets natuurlijks aan, "zegt Schulten. "Het moet worden geleerd. Dit past in die zin. Zelfs van een relatief jonge leeftijd, van 12 of 13, kun je mensen laten denken aan het grotere politieke lichaam waar ze deel van uitmaken. '

De vrouwelijke academies waren snel gegroeid, maar hun leraren hadden geen standaardcurriculum om op te tekenen. Jonge vrouwen namen de lessen die ze op school hadden geleerd, reisden naar een nieuwe plek en begonnen het door te geven. Omdat de kaarten vaak gekoppeld zijn aan een bepaalde school, is het mogelijk om te zien, wanneer genoeg samen worden verzameld, hoe de praktijk van het maken van kaarten zich verspreidde..

"Het toont een netwerk van jonge vrouwen die lerares worden", zegt Schulten. "Voor mij was het als een venster op een verleden dat anders onzichtbaar was." De kaarten zijn ook ongebruikelijke voorwerpen in die zin dat ze een deel van de geschiedenis onthullen dat elders niet is gedocumenteerd. "Ik had die ervaring nooit gehad," zegt ze. "Een deel van wat me weg blies is dat hier een voorbeeld is waarbij een kaart niet alleen een illustratie is van iets dat we kennen. Het toont iets nieuws. "De kaarten zijn het bewijs van een pedagogisch systeem dat niet op andere manieren is vastgelegd - hoe vrouwen kennis hebben gevormd en verhandeld, terwijl ze nieuwe noties van natie doorgeven.

Veel van de scholen waren slechts enkele jaren open - zelfs slechts een paar maanden - voordat ze hun deuren sloten, maar ze maakten deel uit van een beweging waarin minder vermogende vrouwen toegang tot onderwijs begonnen te krijgen. "Het waren scholen die anders uit de geschiedenis zijn verdwenen", zegt Schulten. Maar de kaarten die studenten hebben gemaakt zijn documenten over hun bestaan, de opkomende identiteit van een jong land en een ontluikende transformatie in het leven van vrouwen.