Een akhada, ook gekend als Akhara, is een traditionele Indiase gymnasium-meets-worstelring. Deze ruimtes maken deel uit van het culturele canvas van Varanasi, de stad beschreven door Mark Twain in 1897 - toen het bekend stond als Benares - als "ouder dan geschiedenis, ouder dan traditie, ouder zelfs dan legende en ziet er twee keer zo oud uit als al deze in elkaar gezet. "Deze specifieke akhada, een van de oudste en meest populaire in Varanasi, wordt verondersteld te zijn gevestigd door de schrijver-dichter Goswami Tulsidas, vooral bekend om zijn versie van het geliefde epos Ramayana, ergens in het midden van de 16e eeuw. Sommigen zeggen dat Tulsidas zelf hier dagelijks oefende.
Bij akhadas in heel India, met name in het noorden en westen, beoefenen mannen van alle leeftijden een traditionele vorm van worstelen die bekend staat als Kushti of pehlwani. De moderne vorm van deze beoefening trekt uit latere Mughal en Perzische worstelculturen, toen deze dynastieën heersten over India, evenals malla yuddha, een vorm van worstelen genoemd in oude Indiase teksten zoals de Ramayana en Mahabharata. Sommige van de helden van die teksten, waaronder Hanuman en Bhima, waren zelf grote worstelaars.
Hoewel het een zondagochtend is wanneer ik Tulsi Akhada bezoek, zijn de meeste aanwezige jonge mannen universiteitsstudenten of hebben ze een dagtaak na hun dagelijkse ochtendtraining. Ze zijn hier niet in de hoop professionele worstelaars te worden of pehlwans; voor hen is kushti een aardse manier om fit te blijven. In feite worden deze akhadas bezocht door degenen die het idee onderschrijven dat lichaamsbeweging bijna een vorm van aanbidding is; alle sessies beginnen met een gebeds- en wierookstokritueel opgedragen aan Heer Rama.
De stagiair pehlwans in Tulsi Akhada maakt elke dag verschillende worstronde-ronden door.De jonge mannen trainen alleen of in paren. Ze springen op en neer, heffen twee meter lange, cilindrische inheemse knuppels op evenals dumbbells gemaakt van hout en steen, hangen ondersteboven aan evenwijdige stangen of strekken zich uit op horizontale banken. Af en toe lopen ze met zware houten ringen om hun nek, of terwijl ze hun partner op hun schouders dragen, waarbij ze de grenzen van gewichtstrainingstechnieken verleggen.
Degenen die voldoende opgewarmd hebben, gaan door naar de modderring in het centrum van de akhada om hun worstelsessies te beginnen. In kushti is er veel duwen en deinende, manoeuvreren van tegenstanders, en rollen in de modder voor de komende uren. Maar er zijn geen onhandige bewegingen of duidelijke suggesties van geweld - het lijkt in plaats daarvan als een sierlijk tableau.
Oefenapparatuur zoals knuppels en halters zijn gemaakt van lokaal steen en hout.Alle mannen zijn gekleed in wat lokaal bekend staat als a Langot, of een lendendoek, terwijl ze bezig zijn met hun worstelwedstrijden. De akhada is een toeristische attractie geworden, dus hebben ze geleerd nieuwsgierige bezoekers te negeren. Voordat de oefeningsroutine begint, hebben ze ook hun lichaam grondig geolied om er zeker van te zijn dat er geen krakende botten of gewrichten zijn. Tussen de wedstrijden door passen ze ook modder op hun lichaam aan om wat broodnodige wrijving te geven.
Voor mijn onervaren ogen lijkt de oefeningsroutine van deze jonge mannen bij Tulsi Akhada streng, maar trainen om een professionele pehlwan te worden is helemaal een ander spel, met een zware oefening en een dieet. De dag van een beginnende worstelaar kan al om 15.00 uur beginnen, met duizenden squats en rekken, kilometers rennen en zwemmen, en verschillende ronden van worstelen oefenen onder toezicht van de leraar.
Stagiair-worstelaars krijgen ook regelmatig oliemassages om hun lichaam soepel te houden en eventuele resterende pijntjes te verwijderen. Samen met een eiwitrijk dieet, is er ook een enorme nadruk op de doodh-badam (melk en amandelen) combinatie als onderdeel van hun voedsel.
Een pehlwan wrijft modder over zijn lichaam om wrijving te creëren tijdens worstelsessies.Modern India heeft veel populaire worstelkampioenen gezien, de eerste van hen is Ghulam Muhammad, aan het begin van de 20e eeuw. De legende gaat dat het trainingsregime van Great Gama, zoals hij bekend was, 5.000 knie-squats, 3.000 push-ups en een kilometer lange run met een 120-pond stenen ring om zijn nek was. Zijn dieet bestond uit 20 liter melk, vier kilogram fruit en een halve liter ghee..
Andere illustere worstelaars zijn Dara Singh, geboren in 1928, een superster die in zijn latere jaren filmacteur werd, en Sakshi Malik, geboren in 1992, die de eerste vrouwelijke worstelaar in India was om een medaille te winnen op de Olympische Spelen.
Ondanks de successen van deze en andere prominente atleten, verliezen akhadas langzaam aan populariteit onder jongeren in Varanasi en elders in het land. Kushti wordt vervangen door meer hedendaagse vormen van worstelen en moderne gymnasiums. Van meer dan 50 akhadas enkele decennia geleden, zijn er nu amper een dozijn verspreid over de stad. Echter, met recente overwinningen op de Olympische Spelen en Commonwealth Games door Indiase worstelaars, gecombineerd met de populariteit van films zoals Dangal die een eerbetoon hebben gebracht aan deze traditionele sport, er is nog hoop dat er een opwekking in de lucht hangt.