Hoe Engeland zijn ronde komkommers rechtgetrokken heeft / hulpmiddelen

Halverwege de 19e eeuw was Engeland geen land voor kromme komkommers. Een krullend, misvormd of verkleurd exemplaar kan naar de varkens worden geslingerd, die het zeker niet erg vindt. Maar tegen 1845 waren meer perfecte komkommerachtigen binnen handbereik. Om een eigenzinnige komkommer recht te trekken, had een negentiende-eeuwse Britse tuinman je misschien verteld dat je hem gewoon een beetje liefde moest geven. En misschien een gigantisch glazen keurslijf.

De komkommer stijltang is lang, buisvormig en gemaakt van glas. Het is misschien wel het meest eenvoudige en overbodige tuingereedschap uit de geschiedenis. Maar in de ogen van Britse tuinders corrigeerde het een onverdraaglijke perversiteit: een aanhakende, draaiende komkommer.

Lang voordat Engeland geobsedeerd was met rechte komkommers, was het walgen van hen. De eerste komkommers bereikten hun weg naar Groot-Brittannië in de jaren 1300 en inspireerden grote minachting onder de Engelsen die eeuwenlang bleven bestaan. Volgens de 18e-eeuwse Britse schrijver Samuel Johnson werd er algemeen gezegd onder Engelse artsen gezegd dat een komkommer "goed gesneden moest zijn, en gekleed met peper en azijn, en vervolgens moest worden weggegooid, als goed voor niets." De wijnstokvrucht was zelfs de "cowcumber" genoemd, wat suggereert dat de groente zo walgelijk was dat hij alleen de lippen van het vee mocht raken.

Pas toen de iconische komkommersandwich populair werd bij de familie van koningin Victoria, begonnen de producten aan prestige te winnen. Vervolgens werd de delicate sandwich een iconische theetijd snack in de Britse high society, en de komkommer, plotseling, was in de mode. Om ervoor te zorgen dat het fruit gemakkelijk tussen de sneetjes brood kan worden geschoven, moet het dun en gelijkmatig worden gesneden. Die vroeg om een rechtere komkommer.

Dit lijkt misschien niet zo belangrijk, maar het kweken van rechte cukes is geen eenvoudige taak. Komkommers beginnen om een aantal redenen krom te trekken, van vochtigheid en temperatuurverschuivingen tot slechte bestuiving. Sommige variëteiten van komkommers krul gemakkelijker dan anderen. Dus tenzij tuiniers echt wisten wat ze aan het doen waren, zouden ze waarschijnlijk een deel van de oogst naar de varkens gooien.

Voor de Britse ingenieur George Stephenson was het lot van de komkommer echter geen optie. Stephenson was van jongs af aan een sleutelfiguur en werkte het grootste deel van zijn leven aan het eerste Britse spoorwegsysteem. Vooral bekend door het maken van de "Rocket", een vroege stoomlocomotief en de eerste openbare interlokale lijn voor locomotieven, werd hij bekend als de "Vader van de Spoorwegen." Maar hij was ook een tuinbouwer in hart en nieren, en als zijn locomotief carrière verwikkeld, nam Stephenson de innovatie en doorzettingsvermogen die hem hielp uitblinken op de sporen in de tuin.

Stephenson was geen ontspannen tuinman. Uit passie (en felle rivaliteit met zijn vriend Paxton, de hovenier van de hertog van Devonshire), begon hij wijnmakerijen, pineries, bijenstallen, meloenhuizen te bouwen en huizen te dwingen, waar hij tropisch fruit en groenten verbouwde. Hij zwoer ananassen te kweken zo groot als pompoenen, en maakte meloenmanden van draadgaas om hun groei te ondersteunen. Hij was ook grotendeels succesvol, hij won een prijs voor zijn dennenbomen en groeide nationaal gewaardeerde druiven.

Zijn komkommers gaven hem echter problemen. Ondanks het aanpassen van de temperatuur, het licht en de positie van waaruit ze zouden groeien, zouden de komkommers van Stephenson meedogenloos krullen. Gefrustreerd vervaardigde de burgerlijk ingenieur holle glazen cilinders in zijn stoomlocomotief in Newcastle voor zijn Tapton House-tuin.

Het apparaat was een lange, delicate glazen buis die op een groeiende komkommer paste als een gigantische handschoen. Volgens landschapsarchitect * en historicus Mark Morrison werd een draad door de bovenkant van het apparaat gespannen om de stijltangen in de tuin of in de kas te hangen. Naarmate de komkommers groeiden, werd de wijnstok door de buis gevoerd, zodat de komkommer verticaal hing als een reusachtig, groen, fallisch ornament in de smalle glazen steun.

Toen Stephenson zijn komkommers uit de buis haalde, was hij aangenaam verrast. De komkommers waren inderdaad uitgegroeid tot de rechte vorm van de glazen cilinders die ze binnen hadden gegroeid. Er werd gezegd dat hij het eindproduct liet zien aan een groep bezoekers en verklaarde: "Ik denk dat ik ze noo heb lastiggevallen!"

Door en door een ondernemende jongen, patenteerde Stephenson de grote glazen buis, die een populair instrument werd voor welgestelde victoriaanse hoveniers en boeren. Het gebruik van straightening-brillen was waarschijnlijk een algemene tactiek bij degenen die komkommerwedstrijden betraden, alles over grootte en kromming - of het gebrek daaraan. Volgens de Gardener's Chronicle, de winnaar van de 1848 Stockport komkommer Show klokte op 22,5 inch lang en, belangrijker nog, was "perfect recht en gelijk als de loop van een geweer."

Isabella Beeton, schrijver uit de 19e eeuw, wees er echter op dat het gebruik van een komkommerstrekker niet zonder risico was. "Wanneer de buizen worden gebruikt, is het soms nodig om ze te bekijken," schreef ze, "zodat ze tijdens het opzwellen van de vrucht niet zo strak in de buizen worden geklemd dat ze moeilijk terug te trekken zijn."

Uiteindelijk gingen de glazen stijltangen uit de mode. Volgens Morrison zijn ze uitgestorven, zoals veel gereedschappen uit het Victoriaanse tijdperk, toen de industriële revolutie een grote vlucht nam. "Jaren geleden werden alle komkommerstijlen geblazen en alle gereedschappen werden met de hand gemaakt door een plaatselijke smid," zegt hij. "Toen de industriële revolutie toesloeg en de productie begon, ging veel van de kunst verloren." De geblazen glazen buizen waren duur, arbeidsintensief en misschien niet geheel noodzakelijk. Morrison wijst erop dat het gewoon verticaal ophangen van de komkommers een relatief rechte vrucht oplevert. Uiteindelijk werden de glazen buizen waarschijnlijk vervangen door verticale landbouwmethoden en de niet-buigende variëteiten die veel komkommerboeren tegenwoordig gebruiken.

Maar zelfs toen Stephensons glazen stijltangen verdwenen, bleef het verlangen naar rechte komkommers bestaan. Morrison wijst er vooral op dat dit een overblijfsel uit die tijd was en een samenleving die gestructureerd was rond royalty's. 'We maken natuurlijk grapjes dat de koninklijke familie nooit een kromme komkommer kan eten', zegt hij. Maar hij merkt ook op dat er een praktische toepassing was: hoe genamer de cukes, hoe minder er in een krat of een zeecontainer konden passen.

In feite, vanaf vrij recent, E.U. verordeningen ontmoedigden dramatische kromming in komkommers. Tot 2008 was het volgens de wet vereist dat alle Klasse I-komkommers die in heel Europa worden verkocht, 'praktisch recht' zijn en 'gebogen met een helling van niet meer dan 1/10'. Hoewel de technologie is veranderd, heeft de eetlust voor esthetisch aangename producten geen invloed. 't.

*Correctie: In deze post stond eerder dat Mark Morrison een landschapskunstenaar is. Hij is een landschapsarchitect.

Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.