Het mysterie van waarom Chattanooga de binnenstad met een niveau verhoogde / onderaards

Wandel door de straten van het centrum van Chattanooga, Tennessee, en je zult weinig bewijzen vinden dat de inwoners van de stad van weleer zaken hebben gedaan op de eerste verdiepingen die nu onder trottoirs en parkeermeters liggen. Daarvoor moet je ondergronds gaan.

"Dit is dus Loveman's", zegt Cheri Lisle-Brown, property manager van het 130 jaar oude Loveman's Building, dat oorspronkelijk een warenhuis was, in het hart van het centrum van Chattanooga. Ze loopt door een paar metalen deuren. "Dit is de originele goederenlift. Kijk uit waar je loopt."

Hieronder is de kelder van het 19e-eeuwse gebouw gemaakt van een mix van cinderblock, bakstenen muren en Tennessee kalksteen. Het heeft het gevoel en de geuren van andere oude kelders. In tegenstelling tot andere kelders, heeft de noordelijke buitenmuur openingen in de bakstenen deuren of grote ramen - omlijst met hout naar een nis. Wat lijkt op een plek om het gebouw binnen te gaan of licht binnen te laten, zit ondergronds.

Op een bepaald moment, mogelijk tussen 1875 en 1905, bouwde Chattanooga zijn wegen op en liet de eerste verhalen over de gebouwen in het centrum van de stad achter, waardoor ze in kelders veranderden. Tegenwoordig weet niemand precies waarom of hoe het gebeurde. De populaire theorie is dat Chattanooga zijn stad een verhaal heeft gegeven om te ontsnappen aan de verwoestende overstromingen die de rivier de Tennessee om de paar jaar heeft aangericht. Bewijs wijst ook op een poging om te ontsnappen aan de ziekten van de dag, cholera en gele koorts.

Steden bouwen op zichzelf. Ze plaveien bijvoorbeeld over kasseien die ooit onverharde paden waren. Voor Chattanooga, op enkele kilometers van de staatslijn Tennessee-Georgia, weerspiegelen de fundamenten van de gebouwen het verhaal van een bouwproject dat ongebruikelijker is dan de meeste.

Het beste bewijs van de verborgen laag van Chattanooga is te vinden in de kelders van zijn oudere gebouwen. Toch is de oorspronkelijke eerste verdieping van de stad grotendeels verboden terrein voor nieuwsgierigen omdat de locaties op privéterrein liggen.

En daar is het mysterie van. Documentatie van de constructie is schaars. Plaatsrecords wijzen niet op een beweging waarbij stadsleiders besloten de straat op te gaan. Kranten uit die tijd bespraken het voorstel maar deden weinig om het project over de aarde te documenteren. Hierdoor blijven moderne stadshistorici niet in staat basisvragen te beantwoorden, zoals 'wanneer gebeurde dit?' En 'Waar heeft de stad de grond vandaan?'

"Het vereiste een gezamenlijke inspanning - en dat is het grote vraagteken - omdat er niet veel bewijs voor is", zegt Nick Honerkamp, hoogleraar Antropologie aan de Universiteit van Tennessee in Chattanooga, over het omvangrijke infrastructuurproject.

Werknemers in de nutssector zouden af en toe zelfs voorwerpen vinden als een geknipte boomstam acht meter onder de grond, merkt hij op. De voorganger van Honerkamp, Jeff Brown, stelde eerst de theorie dat de stad een project oprichtte dat de straten oprichtte en eerste verdiepingen kelders maakte nadat hij de deuren en ramen in kelders van het centrum van Chattanooga zag. "Het heeft geen zin om een raam of een deur te hebben die leidt tot vuil," zegt Honerkamp.

Als onderdeel van deze theorie denken sommige mensen dat het vuil dat is opgegraven uit het Gerechtsgebouw van Hamilton County naar beneden is geduwd om de straten beneden te vullen. Het gebouw beschikt, volgens Honerkamp, over een grote kelder. "Dat vuil moest ergens heen en de makkelijkste plek om het neer te zetten was bergafwaarts", zegt hij. Het dossier dat de Openbare Bibliotheek van Chattanooga bijhoudt, suggereert dat de grond misschien uit een van de nabijgelegen heuvels is opgetild.

Zwervende overstromingen waren een risico om zaken te doen in Chattanooga tijdens de jaren 1800 en vroege jaren 1900. "We hadden vrijwel elk decennium dramatische overstromingen", zegt Maury Nicely, een op Chattanooga gebaseerde advocaat en amateurhistoricus. Chattanooga verdiende zijn fortuin met het spoorwegsysteem dat het met de rest van het zuiden en de rivier de Tennessee verbond. De hoofdstraten die van het treindepot naar de rivier liepen, waren "laaggelegen troggen" die tijdens grote overstromingen vulden, volgens Nicely.

Uiteindelijk was het een probleem dat in 1933 werd opgelost toen de Amerikaanse regering de Tennessee Valley Authority creëerde, die hydro-elektrische dammen langs de rivier bouwde en de overstromingen belemmerde.

Maar in 1875 worstelden stadsleiders met wat ze moesten doen nadat overstromingswateren opnieuw door hun stad waren getrokken. Robert Hooks, de ingenieur van de stad, dreef de ideeën van het bouwen van een dijk en het verhogen van de straten in de 4 maart editie van de Chattanooga Times. "De straten van Chicago, Boston en vele andere steden zijn grootgebracht, zowel met het oog op het ontsnappen van overstromingen als voor het verbeteren van hun systeem van riolering," schreef Hooks.

Die week overwoog de raad van burgemeester en schepen van Chattanooga een voorstel om 15 mijlen van straat 10 voet hoog op te heffen, betaald door de huiseigenaars, maar de resolutie werd afgeschud. Zoals Hooks eerder opmerkte, waren deze projecten onbetaalbaar.

Meer motivatie arriveerde in de zomer van 1878, toen gele koorts zich over het stroomgebied van de Mississippi verspreidde en zijn slachtoffers trof met geelzuchtige huid en zwart braaksel, en duizenden doden. In Chattanooga stierven 140 mensen in de stad van 12.000.

Mensen op het moment niet wisten de ware drager van de ziekte, Aedes Aegypti muggen, die het Zika-virus van vandaag kan verspreiden. Maar Chattanooga's toenmalige registerhouder van de Vital Statistics, J. H. Vandeman, was op iets toen hij schreef: "Hoe meer vuiligheid, hoe meer gele koorts; hoe lager de grond, hoe slechter de afvoer en watervoorziening, daar zou je deze ziekte het ergste vinden. "

In 1878 probeerden mensen al het land in het centrum van Chattanooga te verhogen, maar het ging in horten en stoten. Tijdens zijn postmortem over hoe gele koorts de stad infecteerde, beschreef Vandeman hoe zelfs in het centrum van de stad de grond nooit volledig droog was. Hij wees op één gebouw in het bijzonder, dat tegenwoordig bekendstaat als het gebouw van Loveman.

Het gebouw is recentelijk gebouwd met een commercieel eerste verhaal onder het straatniveau. Het was echter geen goede plek om zaken te doen. Het "wordt constant blootgesteld aan vocht van de bodem eronder, soms tot grote verzamelingen water", schreef Vandeman.

Het stuk van 100 voet naar het oosten hielp ook niet. De ontwikkelaar daar vulde zich zodanig dat het perceel drie voet langer was dan de grond van het gebouw van Loveman. Deze afgesneden drainage. Met andere woorden, mensen vulden Chattanooga beetje bij beetje. Degenen die dat niet deden, bleven achter met vochtige grond.

Als gevolg van de epidemie riep Vandeman de stad op om zijn sanitaire voorzieningen te verbeteren. Bouw het rioolsysteem uit, schreef hij, en "verhoog onze oppervlakte-afwatering."

In tegenstelling tot een stad als Parijs, met zijn doolhof van catacomben en riolen, is de metro van Chattanooga tegenwoordig meestal in een tiental kelders ondergebracht. Andere kelders waren nooit vloeren van het eerste verdieping omdat ze later werden uitgegraven. "Het is veel meer gelokaliseerd dan de meeste mensen denken", zegt Nicely.

Zoals met veel plaatsen in steden, worden ongebruikte ruimtes niet lang ongebruikt gelaten. Tegenwoordig wordt een deel van het Loveman's Building gebruikt als opslagruimte voor de huidige huurders van het gebouw. Voordat ze de kelder verzegelde, "kreeg ik vaak overstromingen", zegt Lisle-Brown, die het pand 10 jaar heeft beheerd.

Dit is onderdeel van de aard van steden: ze veranderen en passen zich aan aan uitdagingen, zegt Honerkamp. Soms is het subtiel, soms is het dramatisch. "Voor mij betekent het een collectieve, gecombineerde inspanning - tussen stad en privé-personen - om een fundamenteel vrij gruwelijk probleem aan te pakken dat de economie verpestte en mensen gek maakte."