Een kaart uit 1958 van Space Mysteries opnieuw bezoeken / zonnestelsel

Een jaar nadat Spoetnik in de ruimte was gelanceerd, in 1957, was de speculatie aan het doordringen. Natuurlijk zouden mensen daar al te lang zijn, wat ons op zijn beurt in staat zou stellen om onze vele, vele vragen over het universum te beantwoorden.

In 1958 bracht de American Oil Company (AMOCO) een picturale kaart uit met enkele van de meest bedervende ruimtegerelateerde puzzels van deze tijd en voorspelde wat er zou kunnen gebeuren als ruimtevaarders dichterbij konden komen.

Sommige van deze vragen waren vrij snel gebonden. Tien jaar nadat de cartograaf van de kaart, Rudy de Reyna, mijmerde over de vraag of mensen op de maan zouden landen of landen, deden we beide. De Apollo 8 de bemanning vloog binnen 69 mijlen van het verlaten oppervlak van de Maan op Kerstavond, 1968. (Een Sovjet-vaartuig had het jaar daarvoor binnen 1,240 mijlen rondgevaren, maar het was niet bemand, maar het bevatte schildpadden, vliegen, meelwormen en bacteriën; mannequin was ook vastgebonden als onderhoudsvriendelijke proxy voor een menselijke passagier.) Het volgende jaar, op de Apollo 11 missie, Neil Armstrong werd de eerste die het maanlandschap verbond.

Gevraagd en beantwoord.

Maar de rest van de vragen op de kaart van Reyna zijn niet zo netjes opgelost. Zestig jaar later, Atlas Obscura ingecheckt met ruimtetechnici om in te wegen waarop gebarsten is, en wat blijft verbazen. Gebruik de zoomtool hieronder om een kijkje te nemen.

Mysterie van het zich uitbreidende universum

1958 Vraag: "Werd ons universum geboren in een enorme ontploffing zo'n drie tot acht miljard jaar geleden?"

2018 Antwoord: Er was waarschijnlijk een knal, maar het gebeurde waarschijnlijk veel eerder.

Om de ouderdom van het universum als geheel te peilen, zijn wetenschappers vaak begonnen met de ouderdom van het spul erin - met name vroege sterren verzameld in compacte samenstellingen die bekend staan als bolvormige sterrenhopen. "Net zoals archeologen fossielen gebruiken om de geschiedenis van de aarde te reconstrueren, gebruiken astronomen bolvormige sterrenhopen om de geschiedenis van de melkweg te reconstrueren," verklaarde Andrea Kunder, een professor in de natuurkunde aan de St. Martin's University, vorig jaar aan Space.com. Bolvormige clusters kunnen helpen één drempel in te stellen - de jongste die het universum zou kunnen zijn - maar ze helpen ons niet noodzakelijk om die grens te overschrijden.

Het team achter NASA's Wilkinson Microwave Anisotropy Probe (WMAP), dat in 2001 begon met het doel om meer details over de vroegste dagen van het universum in te vullen, analyseerde metingen van kosmische achtergrondstraling in de magnetron (dat wil zeggen de nagloeiing van de Big Bang), plus gegevens over compositie en de snelheid waarmee het universum uitdijt. Hun beste gok: het universum werd waarschijnlijk rond 13,77 miljard jaar geleden geboren.

Mysterie Wolken van de sterrenstelsels

1958 Vraag: "Wat gebeurt er in de ruimte tussen de sterren?"

2018 Antwoord: Heel veel.

Tegen de jaren vijftig hadden wetenschappers zich gerealiseerd dat de ruimte niet een grotendeels lege grens was, onderbroken door een enkele planeet. "Ze hadden de verdeling van atomisch gas door de hele Melkweg uitgestippeld", maar concentreerden zich vooral op atomaire gassen, zegt Mark Heyer, een astronoom van de Universiteit van Amherst, die galactische gassen bestudeert.

Toen, in 1970, ontdekten wetenschappers van Bell Telephone Laboratories koolmonoxidemoleculen in de ruimte en kregen ze nieuw inzicht in de plaatsen waar, als Chemical Engineering News stel het op het moment, "dunne chemische soepen baren nieuwe sterren." Toen de astronomen deze wolken van moleculair gas waarnamen, zegt Heyer, "ze konden zien ... dat is het reservoir waaruit nieuwe sterren worden gevormd."

"De fysica van moleculaire wolken is eigenlijk de fysica van stervorming," voegt Heyer toe, en grotere, meer gevoelige telescopen geven astronomen een steeds dichterbij komen kijken. Multi- telescooparrays en kolossale instrumenten met één schotel in bijvoorbeeld Chili, Mexico, Spanje en Japan laten wetenschappers toe te kijken naar kleine functies zoals schijven rond pasgeboren sterren of duizenden posities tegelijkertijd in de lucht te bekijken. "Je kunt veel betere kaarten of enquêtes van de melkweg maken," zegt Heyer.

De kaart beschrijft "ziedende" wolkjes gas en het zijn inderdaad wervelende vlekken. Van binnen bewegen deeltjes vele malen sneller dan de snelheid van het geluid. De karnende beweging beïnvloedt stervorming, "die vervolgens de evolutie van sterrenstelsels stuurt, hoe ze in een miljard jaar of 10 miljard jaar kunnen verschijnen", zegt Heyer..

Maar wat drijft dat allemaal karnen? Supersonische turbulentie verdwijnt over een aantal miljoen jaar - wat klinkt als een tijdje totdat je je herinnert dat deze wolken een levensduur hebben van wel 30 miljoen jaar. Een of andere energiebron houdt de zaken in beweging. Het zou een combinatie kunnen zijn van straling, rotatie en meer, maar het precieze mechanisme, "zegt Heyer," is nog steeds een grote onbeantwoorde vraag. "

Mystery of the Sunspots

1958 Vraag: "Waarom hebben zonnevlekken een cyclus van 11 jaar?"

2018 Antwoord: Ze hebben betrekking op het magnetisch veld van de zon, maar er blijven vragen.

De magnetische polen van de zon hebben de neiging om ongeveer om de 11 jaar te draaien, gedurende een cyclus van 22 jaar. Donkere, vlekkerige zonnevlekken hebben de neiging op te duiken als reactie op intense magnetische activiteit en zijn een barometer van soorten voor hoe pittig een bepaalde cyclus is. Ze hebben de neiging om onze ster te sproeten voordat een cyclus voorbij rolt. De laatste tijd is het echter rustiger geweest dan gewoonlijk, en het is niet helemaal duidelijk waarom. Bovendien kan onze intelligente buur onvoorspelbaar zijn, zoals Alexei Pevtsov, een astronoom bij de National Solar Observatory in Boulder, onlangs vertelde Wetenschappelijke Amerikaan: "Er is een element van willekeur."

Mystery of Interplanetary Expeditions

1958 Vraag: "Wat heeft de kanalen op Mars gecreëerd? Is er leven verborgen onder de dichte wolken van Venus? "

2018 Antwoord: Het is gecompliceerd.

Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw, toen mensen veel kanalen aan het graven waren op aarde, beweerden sommige astronomen dat ze soortgelijke kenmerken op Mars waarnamen, tot aan muilezels die boten rond de waterwegen voerden. Later onderzoek, inclusief foto's aan boord Mariner 4, in 1965, betwistte de aanwezigheid van deze slagaders, en uiteindelijk verwierp hen. Vroege waarnemers zijn misschien verward door een optische illusie, misleid door stofvlekken of gewoon zien wat ze hoopten te vinden.

Wat betreft Venus, voordat de astronomen van dichtbij naar die planeet keken, werden de verbeeldingskrachten wild. Wetenschappers en stripboekartiesten vermoedden dat er enorme woestijnen, oceanen of regenwouden onder de dikke bewolking van de planeet zouden kunnen zijn. Toen, in 1962, een paar jaar nadat de AMOCO-kaart was gemaakt, de ruimtesonde Mariner 2 vloog 21.607 mijlen van Venus en verzamelde metingen die erop wijzen dat de wolken koel waren en de grond brandde. Tegenwoordig weten we dat de planeet druk heeft die lijkt op de diepste diepten van onze oceanen, en temperaturen die metalen tot plassen reduceren.

Maar al decennia lang hebben sommige wetenschappers gesuggereerd dat levensvormen een bestaan op de planeet hadden kunnen uitzenden gedurende een lange periode van bewoonbaarheid in het verleden, en dat bacteriën nog steeds ergens in de wolken konden leven. Carl Sagan stelde dit idee eerst voor in 1967. Afgelopen april stelden onderzoekers onder leiding van Sanjay Limaye, van het Space Science and Engineering Center van de Universiteit van Wisconsin-Madison, in astrobiologie dat Venus ooit bedekt kon zijn met water, al lang verdampt, en dat microben van dat verdwenen lichaam kunnen overleven als "splotches" hoog in de wolken, vergelijkbaar met hoe sommige micro-organismen op aarde bloeien in zeer zure omgevingen door kooldioxide consumeren. "Om echt te weten, moeten we daarheen gaan en de wolken proeven", vertelde Rakesh Mogul, een professor in de biologische chemie aan de California State Polytechnic University in Pomona, Populaire mechanica. "Venus zou een opwindend nieuw hoofdstuk kunnen zijn in de exploratie van astrobiologie."

Mystery of Gravity

1958 Vraag: "Waarom vallen dingen naar beneden, niet omhoog, en zal dat anders zijn in de ruimte?"

2018 Antwoord: ontmoet 'microzwaartekracht'.

Zeker, wetenschappers wisten veel over zwaartekracht in de jaren 1950. Zoals de auteurs van de kaart aangeven, was er een schat aan informatie van Galileo, Newton en Einstein. We hadden een goede grip op hoe de dingen op aarde werkten. De zwaartekracht trekt je altijd in alle richtingen. Het is niet echt een kwestie van "omlaag" of "omhoog", maar van massa. Meer massieve objecten hebben een sterkere zwaartekracht, en daarom, ook al oefen je een zwaartekracht uit, dan verlies je elke keer naar de aarde.

Maar wat gebeurt er in de ruimte? Astronauten zouden er snel achter komen. In 1972 testte een missieteam zelfs deze theorieën op de maan, door een hamer en een valk-veer op het maanoppervlak te laten vallen. De ruimte is geen zwaartekrachtvrije zone: volgens NASA bestaat er een kleine hoeveelheid zwaartekracht in de ruimte, hoewel deze zwakker is over grotere afstanden. Zwaartekracht is ook de sleutel tot banen.

De term "zero gravity" is weliswaar een verkeerde benaming. NASA gebruikt de term "microzwaartekracht" in plaats daarvan, om te verwijzen naar de gewichtloosheid die bemanning ervaring in een baan. Maar dat gebeurt alleen omdat ze in beweging zijn. "Als er een supergrote toren in de ruimte zou reiken, zouden ze niet rondzweven", schreef de natuurkundige Rhett Allain voor Bedrade eerder dit jaar. "De 'gewichtloze' omgeving wordt veroorzaakt door de omloopbeweging van de mensen in een ruimtevaartuig of ruimtestation."

Zwaartekracht bestaat buiten een ruimtevaartuig. Dus, als je toevallig op de maan komt, die veel minder massaal is dan onze planeet en ongeveer een kwart van zijn grootte, spring dan rond en geniet van hoger vliegende sprongen!

Mystery of Satellite Territory

1958 Vraag: “Waarom slaan meteoroïden niet meer in de dingen die we de ruimte in hebben gestuurd? '

2018 Antwoord: Er zijn er niet veel, in het grote plan van de ruimte.

Tegen het einde van de jaren vijftig waren twee door de mens gemaakte satellieten in de baan van de aarde gelanceerd (de Sovjetunie gelanceerd Spoetnik in 1957, en de VS verzonden Ontdekkingsreiziger 1 volgend jaar). De auteurs van de AMOCO-kaart vroegen zich af waarom ze niet constant werden getoverd door stof en meteoroïden. Immers, om waarnemers vanaf de aarde naar de hemel te laten kijken, lijkt het vaak dat er ontelbare dingen rondwaaien. Tegenwoordig zijn er natuurlijk veel meer satellieten in een baan om de aarde. Vanaf april 2018 volgde de Union of Concerned Scientists 1,886 van hen. Dus waarom worden ze niet voortdurend met spullen gesmakt??

Satelliettracker Marco Langbroek legt uit dat meteoroïden niet al te bedreigend zijn, omdat in de ruimte de dichtheid van dit stof vrij laag is, zelfs op het hoogtepunt van een grote meteorenregen.

Denk aan de Perseïden, een van de meest verblindende meteorieten van het jaar. Tijdens deze regenbui passeert slechts één meteoroïde elke vierkante kilometer een vierkant vlak van één kilometer per atmosfeer, legt Langbroek uit. Buiten die periodes is dat aantal veel lager, voegt hij eraan toe - meer als één meteoroïde per vierkante kilometer om de 10 of 15 dagen. We zien alleen meteorologische stromen op een willekeurige nacht omdat we miljoenen vierkante kilometers atmosfeer kunnen meten. "Satellieten daarentegen hebben een klein oppervlak en zijn dus zeer kleine monstergebieden", zegt Langbroek.

Denk aan het in termen van het besturen van uw auto door een woestijn. Zeg dat er niet heel veel rondvliegt, misschien een enkele mug per vierkante kilometer om de 10 dagen. "De kans dat je een mug op je voorruit knalt, hoewel niet nul, is niettemin erg laag, zelfs als je er jaren achtereen rijdt", zegt Langbroek..

Zelfs als een meteoroïde invloed heeft, zijn veel ervan erg klein en zijn satellieten ontworpen om die te weerstaan. Dat betekent dat onderpand zeldzaam is, zelfs wanneer botsingen voorkomen. "Zelfs tijdens de zeer sterke pieken van de Leonid meteorenregen tijdens de late jaren 1990, toen de bovenliggende komeet de aarde passeerde, en de aarde door relatief zeer dichte deeltjessporen met zichtbare uurlijkse snelheden van meteoren ging die in korte tijd duizenden bereiken per uur, waren er geen fatale impact op satellieten ", zegt Langbroek.

De grotere bedreigingen voor satellieten zijn dust-ups met andere satellieten en botsingen met ruimteafval, die ontmantelde satellieten, fragmenten van raketten en andere zware afvalsels die een baan met een laag aardoppervlak verstoppen. "Met een groeiend aantal lanceringen en een groeiend aantal puin genererende evenementen in de ruimte (bijvoorbeeld exploderende oude raketstadia), neemt het risico toe," merkt Langbroek op. Dat is een recept voor een beetje een botsauto-scenario.

Mysterie van magnetisme

1958 Vraag: "Waarom wijst een kompasnaald de hele dag in verschillende richtingen?"

2018 Antwoord: Er is iets mis met je kompas.

Magneten in een kompas dwingen de naald om te reageren op het magnetisch veld van de aarde. De gereedschappen wijzen je in de richting van het magnetische noorden - ongeveer in de richting van de geografische noordpool, maar niet helemaal vierkant.

Jarenlang viel het magnetische noorden op Ellesmere Island, onderdeel van de Arctische archipel in Noord-Canada. Onlangs hebben onderzoekers gesuggereerd dat het magnetische noorden langzaam aan het migreren is, en sommigen van hen hebben zich afgevraagd of we een flip willen. Gedurende het lange leven van de aarde hebben polaire omkeringen plaatsgevonden, meestal in de loop van duizenden jaren, hoewel soms blijkbaar veel sneller. Hoe dan ook, de switcheroo gebeurt niet over een enkele dag. Als je kompas wild ronddraait, kan het worden aangetrokken door magnetisch materiaal in de buurt, of kan het gewoon worden opgepakt.

Mysterie van het noorderlicht

1958 Vraag: "Wat veroorzaakt het 'aororale vuurwerk?'"

2018 Antwoord: Deeltjes in beweging.

De auteurs van de AMOCO-map meldden dat groepen groen, blauw en geel - en soms rose en amethistgolven in de lucht boven de Noord- en Zuidpool van de aarde - "een dag of twee na een 'storm' op de zon, 'bijna zoals als "de zon had spugen uit"Een" stroom "van hen.

Dat is gedeeltelijk waar. De kleurrijke banden van het noorderlicht zijn gerelateerd aan de plasmadeeltjes die van het oppervlak van de zon afschieten door zonnevlammen en de lijn naar het magnetische veld van de aarde. De griezelige gloed heeft de neiging groen of goudgeel te zijn wanneer de deeltjes zuurstof tegenkomen en rood, violet of blauw wanneer ze botsen met stikstof. Terwijl de borealis het meest schittert wanneer de zonnevlekken het drukst zijn, verdwijnt deze niet wanneer ze verdwijnen. Je beste kans om ze te zien dansen is van een noordelijke buitenpost op een frisse, wolkeloze winternacht.

Mysterie van de nachthemel Glow

1958 Vraag: "Hoe staat het met het zwakke licht in de donkere hemel?"

2018 Antwoord: We zijn niet zeker.

Heb je Steve ontmoet? Hij bestaat al jaren, maar werd over het algemeen over het hoofd gezien in wetenschappelijke kringen tot juli 2016, toen een groep burgerwetenschappers in Noord-Canada een smalle strook paars licht zag schieten recht omhoog in de lucht boven hen. Ze waren verward en betoverd door hun buurman, gaven er een minzame naam aan en begonnen onderzoekers aan te dikken om het serieus te nemen. Het leek een beetje anders dan het Noorderlicht - in tegenstelling tot die brede bands, Steve was smal en bijna verticaal - maar de waarnemers dachten dat het gerelateerd zou kunnen zijn.

Nieuw onderzoek, gepubliceerd deze week, suggereert anders. Inschrijven Geophysical Research Letters, onderzoekers van de Universiteit van Calgary concludeerden dat wat Steve ook is, hij geen aurora is - hij heeft niet dezelfde geladen deeltjes als het noorderlicht. Voor nu valt hij onder de paraplucategorie hemelgloed. "We weten er heel weinig van", zegt hoofdauteur Bea Gallardo-Lacourt, een ruimtefysicus aan de Universiteit van Calgary, in een verklaring. "En dat is het leuke."

Mystery of the Cosmic Rays

1958 Vraag: "Waar komen deze 'vreemde ruimtereizigers' vandaan?"

2018 Antwoord: Nog steeds een beetje onduidelijk.

We weten dat kosmische stralen delen van atomen zijn en dat ze van buiten ons zonnestelsel komen, maar we weten nog steeds niet precies waar ze vandaan komen. In 2017 bepaalde een team van onderzoekers van het Pierre Auger Observatorium in Chili dat de deeltjes ergens anders dan de Melkweg reizen. Dat laat veel kosmische stenen onberoerd, maar "we zijn nu aanzienlijk dichter bij het oplossen van het mysterie van waar en hoe deze buitengewone deeltjes worden gecreëerd, een kwestie van groot belang voor astrofysici", zei teamlid Karl-Heinz Kampert, een professor aan de universiteit van Wuppertal in Duitsland, in een verklaring.

Zelfs als hun oorsprong een beetje troebel is, hier op aarde, zijn ook kosmische stralen gerekruteerd om wat detectivewerk te doen. Neem muondeeltjes, bijvoorbeeld. Ze vormen zich wanneer kosmische stralen de atmosfeer binnenkomen; wanneer ze op de aarde vallen, gedragen ze zich op consistente, voorspelbare manieren. Muizen verliezen stoom wanneer ze door dichte objecten lopen - dus, door ze te volgen, kunnen onderzoekers de dichtheid van een object schatten. Een team probeerde dit vorig jaar, met een nieuwe, niet-invasieve manier om holtes in de Grote Piramide van Giza te visualiseren. Een soortgelijk beeldproject loopt momenteel in Florence, Italië, waar een team hoopt te ontdekken of de kraaienkoepels van Il Duomo met enige ijzeren versterkingen zijn opgescheept.

Mystery of the Jet Streams

1958 Vraag: "Wat veroorzaakt deze 'mysteriewinden?'"

2018 Antwoord: Een temperatuurgradiënt - en andere dingen.

De auteurs van de AMOCO-kaart waren verbijsterd over wat ze beschreven als de "300 mijl per uur onzichtbare wind in de rug van de stratosfeer." Sommige mechanismen zijn vrij gemakkelijk te beschrijven: "De jetstreams in de atmosfeer zijn een eenvoudig, natuurlijk resultaat van de meridionale (dat wil zeggen, equator-to-pole) temperatuurgradiënt in de atmosfeer van de aarde, "vertelde James Partin, wetenschaps- en operations officer bij het Marine Prediction Center, Wetenschappelijke Amerikaan. De atmosfeer van de aarde is een gelaagde boterham en wetenschappers weten nu dat de jetstreams bestaan onder de tropopauze (het deel tussen de troposfeer en de stratosfeer). De maximale snelheid van de jetstreams treedt op tijdens de winter, wanneer er een bijzonder grote discrepantie is tussen de temperaturen op de evenaar en de polen.

Een nieuwer mysterie is echter waarom de jetstream soms verstopt raakt. In een fenomeen dat 'blokkeren' wordt genoemd, dwaalt de stroom soms af; wanneer dit gebeurt, kunnen weersystemen zich niet naar het oosten begeven. Eerder dit jaar begonnen atmosferische wetenschappers aan de Universiteit van Chicago de zaak te kraken, en merkten ze op dat de vergelijkingen die ze op echode stelden die ingenieurs hadden gebruikt om naar files te kijken. Als een overbelaste asfaltslagader komen 'blokkades' in de straalstroom voor als iets - zeg, een berg of kust - in de weg zit. De onderzoekers zeggen dat hun model, dat werd gepubliceerd in Wetenschap, kan helpen toekomstige weerspatronen te voorspellen.

Mystery of Lunar Expeditions

1958 Vraag: "Zullen mensen in een baan om de aarde vliegen en op de maan landen? En kunnen we daar het kamp opzetten? '

2018 Antwoord: Dat is zeker zo, en waarschijnlijk ook!

Eén mysterie opgelost, één te gaan.

We zijn er nog niet helemaal, maar er is een nederzetting aan de horizon, legt Colin Stuart uit, een fellow van de Royal Astronomical Society en auteur van het nieuwe boek, Hoe te leven in de ruimte: alles wat je moet weten voor de niet zo verre toekomst. "Ik vind het echt onwaarschijnlijk dat we aan het einde van deze eeuw komen en er is geen enkele vorm van semi-permanente menselijke aanwezigheid op de maan", zegt Stuart..

Wat kosmische habitats betreft, is de Maan 'relatief veilig', zo veilig als ruimte kan krijgen, 'voegt Stuart toe. Er is geen communicatie vertraging om van te spreken - een radiosignaal kan binnen ongeveer twee seconden naar de aarde botsen - en als je terug naar huis moet, kun je binnen drie dagen aankomen..

Het Europees Ruimtevaartagentschap (ESA) heeft als doel om tegen de jaren 3030 een soort van maankolonie te vestigen, en wetenschappers zijn al begonnen met het zoeken naar het juiste stukje maanlandgoed en het manipuleren van ontwerpen. De zuidpool van de satelliet is een voorloper voor de locatie. Terwijl de kanteling van de Maan zich in grote periodes van duisternis onderwerpt, onderbroken door weken licht, ontvangt deze plek constant zonlicht, dat kan worden gebruikt voor energie; het heeft ook veel water, in de vorm van ijs.

ESA heeft het architectenbureau Foster + Partners aangeworven om prototypes van habitat te schetsen. Ze zien er een beetje uit als een hybride van zandkasteel en iglo, en kunnen vertrouwen op 3D-printen en hopen maangrond om straling van de zon en exploderende sterren te blokkeren. "Toen astronauten naar de maan gingen, waren ze gewoon blind gelukkig dat ze niet werden geraakt door een zonnevlam of zoiets," zegt Stuart. "Op een 10-daagse hop-to-the-moon heb je redelijk veel kans om zoiets te ontwijken. Als je het hebt over een basis waar mensen maanden gaan doorbrengen, moet je ervoor zorgen dat je stralingsbescherming helemaal op orde is. "Het bouwen van de huizen in de ruimte en gedeeltelijk afhankelijk zijn van materialen die er al zijn, zou verlagen brandstofkosten die anders nodig zijn om leveringen te halen. Astronauten hebben al met succes 3D-geprinte gereedschappen aan boord van het International Space Station (ISS) - maar volledig bouwen is veel gecompliceerder.

Nog een hindernis: de onzekere emotionele tol. Vanaf het ISS kunnen heimwevige astronauten uit het raam kijken en zien we onze grasmat in vrij opmerkelijke details. Niet zo op de maan. "Als je op de maan bent, kun je de aarde zien, maar hij is vrij klein en je weet dat je geen dagen meer hebt om terug te komen," zegt Stuart. "We zouden met isolatie te maken hebben op een manier die we nog niet in de ruimte hebben." Ondanks simulaties in licht uitgehongerde, koude en geïsoleerde Antarctische omgevingen, blijft mogelijke emotionele neerslag een beetje een wildcard. Astronauten op Apollo 8 beschreven "enorme ... ontzagwekkende" eenzaamheid, en Stuart suggereert dat toekomstige missieteams een psycholoog kunnen sturen, of vertrouwen op een AI-interface om spanningen te helpen verzachten. "De rest is engineering," zegt Stuart. "We hebben een goede geschiedenis van het overwinnen van technische problemen als we er genoeg denkvermogen aan geven."

Dus hoe gaan we door onze rommelige, gecompliceerde innerlijke levens zo ver van vertrouwd terrein? Dat is een van de grootste mysteries van allemaal - en we zullen het niet weten voordat we er zijn, starend naar de planeet die we nu thuis noemen.