Vreemdelingen zouden nooit kunnen waarderen hoe cool Voyager's gouden record is / poëzie

In de late zomer van 1977 lanceerde NASA een paar interstellaire sondes, Voyager 1 en 2. Zoals de meeste ruimtevaartuigen, werden deze twee gebouwd om informatie te verzamelen over onbekende rijken. Meer ongewoon, ze hadden ook iets te geven in ruil: elk hield een kopie van wat bekend staat als de gouden plaat, een reeks beelden en geluiden zorgvuldig gekozen om iedereen die ze misschien een voorproefje van het aardse leven zou kunnen geven te geven.

Meer dan 40 jaar na de lancering heeft het Gouden Verslag geen buitenaardse luisteraars gevonden - waarvan we weten dat ze dat zijn. Het geniet echter wel van serieuze geboortesteden. Hier op aarde is het onderwerp geweest van poëzieboeken, een nog niet geproduceerd scenario en ten minste één SXSW-paneel. Vorig jaar kreeg het na een succesvolle Kickstarter-campagne zelfs een heruitgave van vinyl. In zekere zin heeft de plaat zijn beoogde publiek al gevonden. Als consultant B.M. Oliver schreef in een geschiedenis van het project, "de echte functie ervan is om de menselijke geest aan te spreken en uit te breiden."

Maar ten minste twee diehard fans denken dat er iets te winnen valt bij het iets rigoureuzer beschouwen van alternatieve doelgroepen. "Telkens wanneer je probeert te communiceren, heb je een intentie die je zoekt", zegt Sheri Wells-Jensen, een professor in de taalkunde aan de Bowling Green University, en een bestuurslid van Messaging Extraterrestrial Intelligence (METI), een organisatie die zich richt op het bereiken van buitenaardse wezens. "Maar je hebt geen idee hoe je zult worden ontvangen."

De laatste tijd onderzoekt Wells-Jensen, samen met fictieschrijver Rebecca Orchard, het Gouden Record met nieuwe ogen en oren. Het resultaat was een verwarrende kakofonie. "Er zijn zoveel manieren waarop het verkeerd kan worden begrepen", zegt Orchard, die het over dit onderwerp presenteerde tijdens de "Language in the Cosmos" -conferentie van METI in mei. Als ongelukkige tieners die een mixtape maken, hebben we onze ziel op deze plaat gegrift en het naar wezens gegooid die we in het minst niet begrijpen. Als ze het daadwerkelijk zouden vinden, wat zouden ze dan denken?

Om aan dit scenario te komen - waarin iemand die daar echt de Gouden Record onderschept, en serieus probeert te decoderen, moet hij na de kroning van onwaarschijnlijkheden werken. Ten eerste omdat de makers ervan goed wisten: "er is een oneindig kleine kans dat het Gouden Record wordt opgepikt", zegt Wells-Jensen. "[The Voyager sondes] zijn tip-toesing rond daar in de interstellaire leegte. Ze zijn itty-bitty, en het is donker ... de kansen zijn laag. "

Maar stel dat iemand doet haal het record uit het niets en breng het naar een soort buitenaards DJ-station. In dat geval "kunnen er twee dingen gebeuren", zegt Wells-Jensen. De eerste optie is dat de aliens al weten wat ze moeten doen - dat ze een hele stapel interstellaire missies hebben en een reeks criteria om ze te begrijpen. Ze lanceert een imitatie: "Ze zeggen, 'Oh, het is een ander artefact, van een andere planeet die gewoon in een technologische fase van de beschaving kruipt! Een baby race. Is het niet schattig? '"

De tweede mogelijkheid, vervolgt ze, 'is dat ze in plaats daarvan ernaar kijken en gaan,' Wat is dat in hemelsnaam? '' Het is dit bijzondere wat-als, zij en Orchard zijn het daarmee eens, dat is het leukst om over na te denken.

Het gouden record is volgepropt met informatie. Het heeft 116 beelden, een mix van liedjes in verschillende muziekstijlen en begroetingen opgenomen in 55 talen. Er is een audiocollage, "The Sounds of Earth", die begint met een sonische interpretatie van de planetaire beweging en eindigt met de zap van een pulsar, met tussenstops voor kletterende rotsen, blaffende honden en tragerende tractoren. Er is ook een uur aan hersen-en-hart data, getransformeerd in geluid. Dit kwam met dank aan de creatieve regisseur van de plaat, Ann Druyan, die later schreef dat ze dacht aan "de geschiedenis van ideeën", "de hachelijke situatie waarin onze beschaving zich bevindt" en "wat het is om verliefd te worden" -specifiek met projectleider Carl Sagan, met wie ze later trouwde.

Voor een Aardse luisteraar is dit allemaal redelijk begrijpelijk. Krekels en chimpansees? We hebben die jongens gehoord. "El Cascabel" gevolgd door "Johnny B. Goode"? Laten we rocken. Breken op Carl Sagan? Hé, velen van ons snappen dat ook. Maar begin je weg te abstraheren, en het album ziet er steeds nieuwsgieriger uit. "Het is bijna duizelingwekkend om na te denken over alle verschillende manieren waarop deze momenten verkeerd kunnen worden geïnterpreteerd", zegt Orchard.

Neem bijvoorbeeld die reeks meertalige begroetingen. De berichten zeggen alles van "Hallo, hoe gaat het?" Tot "We groeten u, O groten" in talen die variëren van Akkadisch tot Zulu. Linda Salzman Sagan, die de opnamen coördineerde, beschreef het algemene effect als "een auditieve Gestalt, waarin elke cultuur een bijdragende stem is in het koor." De structuur van de opname - elk fragment zei met een andere stem, de een na de ander- zou kunnen helpen om dit over te brengen, schreef ze.

Wells-Jensen wijst er echter op dat er nog veel andere interpretaties beschikbaar zijn. "We kunnen zien dat die stemmen veranderen dat een ander persoon aan het woord is," zegt ze. "Maar dat is niet noodzakelijk duidelijk [voor een alien]." Is de hele opname één persoon, die op verschillende manieren spreekt? Immers, veel van de albums die op Aarde zijn gemaakt, zijn bedoeld om alle verschillende dingen die iemands stem kan doen te laten zien.

Of misschien is het bedoeld om een soort van time-lapse te zijn - vergelijkbaar met Tony Schwartz's 'Nancy Grows Up', waarin de documentarist de opnames van 13 jaar van het leven van zijn nichtje in een paar minuten geluid distilleerde. Een ander deel van de compilatie "Sounds of Earth" streeft ernaar enigszins chronologisch te zijn: het beweegt van "tijdloze" geluiden, zoals stortbuien en voetstappen, door recentelijk ontwikkelde geluiden, zoals morsecode en raketschepen. Als de buitenaardse wezens dit wisten te achterhalen, waarom zouden ze dan niet aannemen dat "Greetings to the Universe in 55 Different Languages" in plaats daarvan "Earthling Grows Up" was?

Zelfs als ze groeten dat het meerdere mensen zijn, voegt Wells-Jensen toe: "Waarom praten ze met elkaar? Hebben ze ruzie? Spelen ze een spel, zoals we een telefoon spelen? Is het een religieus ritueel? "Als je op deze manier gaat denken, lijken 55 onsamenhangende begroetingen op een rij niet voor de hand liggend.

Dan zijn er alle dingen die als aanwijzingen kunnen worden beschouwd, maar dat zijn ze niet. Orchard is vooral gefascineerd door de 116 beelden van de plaat, waarvan hier een selectie te zien is. "Als je de foto's van achteren bekijkt, vormen delen daarvan een verhaal", zegt ze. Een bevruchte eicel wordt bijvoorbeeld gevolgd door een foetus en vervolgens een baby die wordt geboren. Andere juxtaposities zijn echter helemaal geen verhaal. "Er is een foto van een pad in een hand, gevolgd door een foto van een dode, omgekeerde alligator." Wij mensen weten dat dit twee verschillende wezens zijn. Maar buitenaardse wezens, in hun pogingen om te begrijpen, kunnen andere conclusies trekken. "Groeit de pad in die alligator?"

Het is ook gemakkelijk om je voor te stellen dat de buitenaardse wezens de "Geluiden van de aarde" spelen terwijl ze door de beelden bladeren, terwijl ze de twee in een diavoorstelling stijl vormen. (Het is een oefening die de moeite waard is.) Sommige convergenties hebben geluk: een foto van de Rode Zee bijvoorbeeld, komt overeen met het geluid van druipend water. Maar met anderen komt verdere verwarring naar voren. De foto van een adelaar gaat bijvoorbeeld met het geluid van een beestachtige aap, of misschien zelfs een kakelende kip (het is moeilijk te zeggen). Later, "krijg je het geluid van een kettingzaag met een kleine narcis", zegt Wells-Jensen. "Dus dat is een manier waarop het ding verkeerd geïnterpreteerd kan worden."

Zowel Wells-Jensen als Orchard benadrukken dat ze niet proberen om een stelschrijvers uit de geschiedenis te trekken, die zich goed bewust waren van de beperkingen ervan. In Murmurs of Earth, Sagan, Ann Druyan, Jon Lomberg en anderen hebben uitgebreid geschreven over de vele beslissingen die zij tijdens het compilatieproces hebben genomen. Sommige waren retorisch: ze bevatten geen openlijk verontrustende beelden, zoals champignonwolken of zieke mensen, want wat als buitenaardse wezens hen als intimidaties namen? Anderen waren bureaucratisch: de NASA drong erop aan dat zij een lijst met rollen van verschillende leden van de Senaat van de VS in 1977 bevatten.

Dit soort dingen maakt een groot deel uit van waarom, slechts 40 jaar later, bepaalde aspecten van het verslag ook voor Earthlings belachelijk lijken. "Maar je moet onthouden dat ze zes weken hadden!" Zegt Wells-Jensen. "Ze hebben fantastisch werk geleverd."

Trouwens, begin te denken aan wat je anders zou doen, en verwarring lijkt onvermijdelijk. Misschien, in plaats van zoveel berichten in zoveel verschillende talen toe te voegen, wil je hetzelfde steeds weer zeggen, op een Rosetta Stone-manier. Wells-Jensen zegt dat dit misschien ook niet zo'n geweldig idee is, omdat het in strijd is met een spreekwoord dat, althans op aarde, vrij algemeen lijkt.

"Als ik je vier keer iets zeg, probeer ik dan heel voorzichtig en heel duidelijk te zijn, of vertel ik je dat je dom bent?" Legt ze uit. "Of betekent het dat ik heel saai ben, omdat ik maar één ding te zeggen heb?" Wat betreft het probleem met de foto / het geluid, moet je ervoor zorgen dat al die dingen perfect op elkaar aansluiten? En als dat zo is, zoals Wells-Jensen het verwoordt, "welk geluid maakt een bloem dan toch?"

Het is genoeg om iemand zijn handen te laten overgeven (en dan weer neer te leggen, uit angst om gezien te worden als bedreigend voor buitenaardse wezens). Andere pogingen tot interstellaire communicatie komen met hun eigen voor- en nadelen. We hebben enige wetenschappelijke informatie naar een sterrencluster gestraald in 1974. In 2008 stuurden we een Doritos-commercial naar een nabijgelegen zonnestelsel.

METI probeerde zijn eigen strategie in 2017: het stuurde een radiogolftransmissie bestaande uit rekenkunde, trigonometrie en geometrie, werkend volgens de theorie dat degene die de technologie heeft om het bericht te ontvangen waarschijnlijk wiskunde begrijpt. Wells-Jensen beschouwt dit allemaal, samen, als een fatsoenlijke strategie. "Ik weet niet of we minder verwarrend kunnen zijn," zegt ze. "Maar we kunnen en moeten andere dingen proberen."