Het mysterieuze object is een gebeeldhouwde steen, beschermd door een glazen paneel in de muur. Er staat; St Peter le Baily, St Martin, All Saints en St Aldate.
De steen stond vroeger in een steegje dat later werd overspoeld door de winkel. Het markeerde de grens tussen drie oude kerkparochies, waarvan de oorspronkelijke positie wordt aangegeven door een metalen plaat in de vloer in de buurt.
Op Hemelvaartsdag * passeert een priester met een witte baard, gewaden die achter hem lopen, een zonnebril voorbij, gevolgd door 40 mensen die allemaal lange wilgenstokjes dragen, groter dan zijzelf. Winkelpersoneel staat opzij, winkelend publiek pauzeert om te staren. De groep verzamelt zich rond de metalen plaat. De priester knielt en schrijft erop met krijt, stapt achteruit en de menigte roept: "Mark! Mark! Mark! ", Slaan op de plaquette met hun wilgenstokjes.
"We moeten het tempo oppakken!" Roept de priester terwijl hij de deur uit rent en de straat overstak naar een winkelcentrum, op de voet gevolgd door zijn bonte congregatie..
Dit is een van de laatst overgebleven vieringen in het Verenigd Koninkrijk van 'het verslaan van de grenzen', een traditie met een 600-jarige geschiedenis. Een optocht van kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders en parochianen markeert de grenzen van hun parochie door ze te bewandelen en markeringsstenen te raken met wilgenstokjes.
Takken gesneden uit wilgen zijn gebruikt om de grenzen honderden jaren te verslaan.Vandaag is het de congregatie van Sint-Michiel aan de Northgate, de stadskerk van Oxford, die zijn grenzen verslaat. St Michael's is het oudste gebouw in de stad. De boxy-toren, nu verloren in een wirwar van moderne winkelpuien, keek ooit bijna duizend jaar geleden neer op het modderige stratenpatroon van de Angelsaksische stad. De parochie ligt ruwweg over het gebied dat wordt omsloten door de middeleeuwse stadsmuur.
"Het was belangrijk om te weten in welke parochie je zat", zegt eerwaarde Bob Wilkes, vicaris van St. Michael. "De parochie was de eenheid van lokale belastingen, en de tarieven kunnen variëren. Als je in een parochie was met een goed tarief, wilde je niet dat veel er naast de deur sluipte en probeerde je binnen te komen op je complot. Er was een verdedigingselement; dit is onze grens, blijf buiten! "
Het verslaan van de grenzen was een soort van middeleeuwse gegevensback-up, een manier om de kennis van de parochiegrenzen door te geven aan de volgende generatie.
Het verhaal gaat dat de geestelijkheid de koorknapen versloeg met de toverstokken bij elke halte, om indruk te maken op hun parochiegrenzen. Dat, niet verwonderlijk, is een element dat is uitgefaseerd. Tegenwoordig zijn de kloppers voornamelijk parochianen van middelbare leeftijd, toeristen en studenten.
Een schot slaan in een werf achter de historische overdekte markt van Oxford.De volgende stop is een grenssteen op een muur boven een vuilniscontainer in een steegje achter een Japans restaurant. De congregatie drukte zich in en reikte hoog om de marker te verslaan.
"We gaan hier doorheen," roept dominee Wilkes, wijzend naar een vuile deur in de muur. "Het is een restaurantkeuken. Kom niet allemaal meteen binnen. 'De stoet doorzoekt de keuken en pauzeert om de steen in zijn achterwand te verslaan en dan langs de lachende koks en verwarde gasten..
Dus waarom, in een tijdperk van satelliettoewijzing, wanneer parochies vrijwel overbodig zijn als markering voor iets veel, is de route nog steeds gelopen?
'Oxford is een plek waar traditie wordt bewaard', zegt eerwaarde Wilkes schouderophalend.
Maar er is meer. De kloppers genieten duidelijk van deze vreemde rondzwerving achter de gevels van de stad, ploegen over bloembedden, oversteken quads, blokkeren wegen, sjokken door de goedereningang van het stadhuis terwijl toeristen gapen en foto's nemen.
Er is iets aanlokkelijks om een pad te volgen dat een vinger aan de pols houdt bij de moderne planning en sociale en commerciële grenzen negeert.
De oudste markersteen bevindt zich in de achterwand van de fietsenstalling voor personeel van de kledingwinkel Zara. Wanneer de processie het bereikt, wacht een winkelmanager om hem te ontgrendelen.
Wachten tot een opslagruimte wordt ontgrendeld om de oudste overgebleven grenssteen te onthullen.Toen hij naar de kerk kwam erfde eerwaarde Wilkes een kaart van de grensstenen en een spreadsheet van contactnummers voor de mensen met sleutels aan deuren waarachter verborgen markeringen op de loer liggen.
"Een jaar lang had een jonge vrouw net de rol van manager op zich genomen toen ik belde", zegt eerwaarde Wilkes. "Ze zei dat haar regionale manager haar had verteld dat er iets in de fietsenwinkel was. Ze wilde weten of het spookachtig was. '
De processie stopt in het midden van Broad Street, een van de hoofdstraten van Oxford. Fietsen zwaaien om hen heen en vrachtwagens langzaam op kruipen. Aan hun voeten zijn een aantal oude kasseien achtergelaten door generaties asfaltleggende wegbemanningen. De kasseien zijn hier in een kruis geplaatst als de marker.
In een gebouwde omgeving die steeds meer wordt ontoegankelijk, in eigendom, beperkt, beschuldigd en in een technologisch tijdperk dat ons steeds meer van het fysieke scheidt, is dit een soort alternatieve cartografie. Het is een mapping met de voeten die de stad van het verleden in kaart brengt en weinig aandacht besteedt aan het moderne landschap van retail en business; een neuraal pad in het geheugen van een gemeenschap.
De optocht van de grenzen neemt Oxford Street over. Alle foto's: Emily Cleaver"Bedevaart is een zeer oude christelijke traditie, en dit is een korte bedevaart," zegt eerwaarde Wilkes. "Als we onze parochie markeren, markeren we dat stukje van het grondgebied van de aarde dat van ons is. In de Anglicaanse traditie krijgt een gemeente een deel van de aarde om te bidden en na te denken. Ons is toevallig een stuk van het centrum van Oxford. '
De kloppers volgen een ander pad dan de arbeiders op weg naar kantoren, de winkelmensen in de ochtend, de studenten die naar tutorials wandelen. Ze voeren een vorm uit die elk jaar moeilijker traceerbaar wordt. Vandaag is één markering ontoegankelijk achter een geparkeerde vrachtwagen. Een andere is permanent uitgewist door de Ierse pub met een O'Neill-thema.
Dominee Wilkes pauzeert bij een verbannen hek. "Dit is vergrendeld. Dat zou het niet moeten zijn. "De kloppers stoppen, toverstokjes stuiken. "De marker is daar," zegt hij wijzend. Als het ware op een rijtje zwaait de poort stil open op verborgen lagers en de processie stroomt door.
*Correctie: Dit stuk is bijgewerkt om het feit weer te geven dat de datum van Hemelvaartsdag elk jaar varieert.