Is deze eend koosjer? Het is ingewikkeld / koosjer voedsel

De basis van de joodse voedingswetgeving - de wetten van Joods dieetregels-zijn vrij bekend: geen varkensvlees, geen schaaldieren, geen melk en vlees samen. Maar er zijn veel, veel meer wetten dan dat, waarvan sommige onduidelijk zijn, waarvan sommige gelokaliseerd zijn en niet noodzakelijk van toepassing zijn op alle landen, en waarvan er vele nooit echt zijn opgelost. Het geval van de Barbarijse eenden is een van de leukste.

De regels van kasjroet hebben een aantal problemen die het hele proces destabiliseren om erachter te komen wat joden wel en niet kunnen eten. Een van deze fundamentele kwesties is dat de wetten niet noodzakelijkerwijs een grotere filosofie volgen. Joodse geleerden hebben de wetten van het jodendom al lang verdeeld in een aantal verschillende categorieën. mishpatim-de -im en -ot eindes van woorden duiden meervouden in het Hebreeuws aan - zijn wetten die vanzelfsprekend zijn voor het voortbestaan van een samenleving, zoals 'niet moorden' of 'niet stelen'. edot zijn wetten die meestal rond feestdagen gaan, symbolische regels die ontworpen zijn om gebeurtenissen te herdenken of een gemeenschap bij elkaar te brengen, zoals het dragen van een keppeltje of het niet eten van brood op Pascha. En dan zijn er de chukim.

De chukim zijn wetten die nergens op slaan. Ze zijn soms geformuleerd om ze beter verteerbaar te maken; bijvoorbeeld dat dit wetten zijn die rechtstreeks door God zijn doorgegeven, en het is niet nodig dat we ze begrijpen. De regels van kasjroet worden soms, maar niet altijd, in deze categorie geplaatst.

Een ander fundamenteel probleem met de wetten van kasjroet is het ontbreken van een joods bestuursorgaan. Het jodendom heeft geen gecentraliseerde kracht, zoals het katholicisme doet met het Vaticaan. In plaats daarvan zijn er eenvoudigweg een stel uiterst geleerde kerels, gedurende duizenden jaren geschiedenis, die als zeer slim en deskundig worden beschouwd en wier argumenten over de verschillende wetten veel gelezen en soms aangenomen worden. Maar deze kerels-meestal maar niet altijd de titel van Rabbi-hebben meningsverschillen en hun eigen volgen.

Omdat Joden overal ter wereld verspreid zijn, is er een grote verscheidenheid in denken. Verschillende omgevingen vragen andere regels. En de regels in de Torah zijn niet altijd duidelijk, dus verschillende gemeenschappen zullen de suggesties van de verschillende geleerde kerels volgen.

De wetten van kasjroet zijn een grote grab-bag met verschillende soorten rulings. Soms zijn het duidelijke verbodsbepalingen op categorieën, zoals een algemeen verbod op het consumeren van bloed. Soms zijn ze specifiek in het geven van richtlijnen: Je kunt alleen vis eten die zowel vinnen als schubben heeft, wat bijvoorbeeld haaien diskwalificeert. Hier is de exacte regel, vertaald, van Leviticus: "Deze mogen jullie eten van al wat leeft in water; alles in water, of het nu in de zeeën of in de beken is, met vinnen en schubben - dit mag je eten. "

Maar zelfs die richtlijnen kunnen lastig zijn. Zoals, hier is een vraag: Hebben haaien vinnen en schubben? Vinnen, natuurlijk, ja. Schalen? Nou ja, haha, een beetje. Blijkt dat haaien eigenlijk volledig bedekt zijn met placoïde schubben, microscopische ruggengraatachtige schubben. Dit werd niet ontdekt voor een paar duizend jaar nadat de Joden haaien al verboden hadden verklaard. Dus kunnen Joden nu haaien eten? Over het algemeen geen: een stel van die geleerde kerels heeft besloten dat de verwijzing naar 'schalen' schalen moet hebben bedoeld die je daadwerkelijk kunt zien en verwijderen. Hoe zit het bijvoorbeeld met zwaardvis, die schalen heeft als hij jong is, maar ze afwerpt als hij volwassen is? De antwoorden verschillen: Over het algemeen zullen orthodoxe joden ze niet opeten, maar conservatieve joden (tenminste degenen die koosjer zijn of die om deze fijne kneepjes geven) zullen.

De regels voor vogels zijn zelfs nog erger dan die voor vissen, waardoor het nog moeilijker wordt om vast te stellen waar de Muscovy-eend in dit alles valt. De Torah neemt niet eens de moeite om richtlijnen op te stellen; het somt eenvoudig een aantal vogels op die verboden zijn, en zegt dat je elke andere vogel kunt eten. Omdat de Thora duizenden jaren geleden in een archaïsche vorm van het Hebreeuws werd geschreven, kunnen we niet noodzakelijk al deze soorten definitief vertalen en identificeren. Een van de verboden soorten zou translitereren als atalef. In het moderne Hebreeuws is dat ... een vleermuis. Wat geen vogel is. De meeste mensen interpreteren het op die manier, ervan uitgaande dat de vleermuis destijds als een soort bizarre vogel werd beschouwd, maar niet iedereen. Niemand is er vrij zeker van of atalef dezelfde betekenis had als nu, en een vroege Rabbijnse discussie over de Torah beschreef de atalef als het leggen van eieren, maar ook het verhogen van zijn jeugd. Dit heeft ertoe geleid dat sommige geleerden geloven dat de atalef eigenlijk een verscheidenheid aan krijsende uilen is, of zelfs - dit is een serieus argument dat serieus werd gemaakt - een vogelbekdier.

Er zijn twee afzonderlijke lijsten van vogels die verboden zijn, één in Leviticus en één in Deuteronomium. Er zijn enkele overlappingen, maar er zijn 24 verschillende Hebreeuwse namen voor vogels in deze lijsten. Die zijn met zekerheid vertaald door verschillende bronnen in het moderne Engels en omvatten meestal de volgende soorten: adelaar, gier (de lammergier, witte gier en zwarte gier worden afzonderlijk vermeld), vlieger, visarend, torenvalk, raaf, struisvogel, gaai, sperwer, havik, uil, meeuw, steenuil, spreeuw, ekster, reiger, aalscholver, pelikaan, ooievaar, hop en atalef. Soms zie je verschillen, zoals een soort die in Leviticus wordt vermeld als 'reiger' en in Deuteronomium als 'ibis', ondanks dat het hetzelfde Hebreeuwse woord is. Soms zie je archaïsche Engelse termen, zoals "sea-mew" voor meeuw en "ossifrage" voor lammergier.

Ik heb er een op die lijst achtergelaten, omdat het erg leuk is. Een, in de Leviticus-lijst, zou translitereren naar tinshemet. Wat, vraag je je af, is een bliksemschicht? Niemand weet het. Soms wordt het vertaald als een zwaan, een ander type uil of (nogmaals!) Als een knuppel. Hetzelfde woord verschijnt nog een beetje later, onder een lijst van verboden dieren die zich langs de grond bewegen, gegroepeerd met hagedissen en wezels. Er is een kleine samenzweringstheorie die, omdat het zowel naar een vogel als een hagedis verwijst, dat dit woord de naam was van een vliegende dinosaurus die nooit uitgestorven was.

Hoe dan ook, die lijst met vogels is natuurlijk totaal afval als je probeert het naar buiten uit te breiden en uit te zoeken wat je wel en niet kunt eten. We weten niet of die woorden betrekking hadden op specifieke soorten of hele categorieën vogels, en er zijn zeker veel meer soorten ontdekt sinds de Thora werd vastgesteld. Geleerden, om dit goed te maken, hebben geprobeerd de patronen in de verboden vogels te zien en vervolgens die patronen te gebruiken om regels te maken die van toepassing kunnen zijn op soorten die nieuw zijn voor Joden, zoals bijvoorbeeld een ongewone eend afkomstig uit Amerika. Dit is duidelijk een zwaar streven als je je abonneert op de overtuiging dat de wetten van kasjroet chukim zijn - totaal zinloos.

In de afgelopen 2000 jaar hebben Joodse wetenschappers een aantal algemene conclusies getrokken over wat werd bedoeld met deze specifieke 24 soorten. Of, nou ja, 22 soorten en wat dan ook tinshemet en atalef worden verondersteld te zijn. Over het algemeen is iedereen het er vrijwel mee eens dat er een sterke neiging is om roofvogels of roofvogels te verbieden. Zelfs vogels die niet echt als roofvogels worden beschouwd, zoals de reiger en ooievaar, zijn jagers. Predators. In het Hebreeuws is het woord voor roofdier Dores, en dit is een zeer goede start. Veel vogels die niet specifiek worden vermeld, kunnen als verboden worden beschouwd, omdat ze erg lijken op de vogels op de lijst. De roodstaart havik, zeg maar. Klauwieren. Penguins. Alle vogels waargenomen als roofdieren.

Rond het jaar 200, heeft ergens tussen de 100 en 200 rabbi's de Misjna, het eerste belangrijke werk van rabbijnse kritiek en een compendium van de joodse orale geschiedenis. Deze rabbijnen, gedeeltelijk, probeerden sommige dingen in de Torah uit te leggen die niet logisch waren, inclusief de wetten van kasjroet. Ze eindigden met een paar bonusrichtlijnen om een dores te definiëren. Bijvoorbeeld: A dores eet zijn prooi terwijl hij nog leeft. A dores houdt de prooi gevangen met zijn klauwen en scheurt stukken af om te eten, of gebruikt zijn klauwen om voedsel naar zijn mond te tillen. Wanneer een dores-vogel op een touw staat, splitst deze zijn tenen, wat betekent dat twee voor en twee achterin liggen.

Deze richtlijnen zijn nogal willekeurig en zijn meestal gebaseerd op het (zeer beperkte) begrip van de natuurwetenschap in die tijd. Kippen eten bijvoorbeeld veel dieren terwijl ze nog leven: wormen, larven, vliegen. Ongewervelden werden kennelijk op dat moment niet echt als "dieren" beschouwd.

De Misjna gaf ook, behulpzaam, enkele regels over hoe een aanvaardbare vogel eruit zou kunnen zien. Een non-dores-vogel heeft een extra teen, op de achterkant van zijn enkel, als een aansporing. Een niet-dores-vogel heeft een gewas, dat een anatomische structuur is in sommige vogels die worden gebruikt om voedsel op te slaan vóór de vertering. Een niet-dores-vogel heeft een afpelbare spiermaag. Dit is eigenlijk een regel! Als je een nieuwe vogel vindt en je weet niet zeker of je hem kunt opeten, dan moet je hem vermoorden, uit elkaar halen, de spiermaag vinden en proberen een deel van de huid af te pellen.

Voor het geval deze regels niet nutteloos genoeg waren, is er nog een rimpel. Over het algemeen zijn roofvogels onbegrensd, wat er ook gebeurt. Maar voor alle andere vogels, als er discussie is over of je het wel of niet kunt eten, vertrouw je erop Mesorah.

Mesorah is een soort van orale traditie van het jodendom. In dit geval betekent dit dat als de uitspraak onduidelijk is, maar er een geschiedenis is van Joden die deze specifieke soort eten, dan zal die soort worden toegestaan. Het is rond, ja: om als koosjer te worden beschouwd, moet je het al hebben gegeten, maar hoe kun je het eten als je niet zeker weet of het als koosjer wordt beschouwd? Ongeacht! Mesorah wordt vaak opgeroepen in het geval van de Barbarijse eenden.

In feite daalt de hele wereld van gedomesticeerde eenden af van de wilde eend, die waarschijnlijk is ontstaan in Oost-Europa. De grootste uitzondering is de Muscovy-eend, die ondanks de Russisch klinkende naam inheems is in de Nieuwe Wereld, uit Mexico en verder naar het zuiden. Het is niet bijzonder nauw verwant aan de wilde eend, hoewel het ook al duizenden jaren gedomesticeerd is. De Muscovy-eend is groter dan een wilde eend, meestal zwart en wit, en met karakteristieke karbonkels op zijn gezicht - weet je, die knobbelig vlezige dingen die meer geassocieerd worden met kalkoenen.

De Muscovy-eend werd, na zijn ontdekking door Europeanen, vrijwel onmiddellijk naar de Oude Wereld gestuurd, waar hij werd grootgebracht als andere eenden. Het kan zelfs broeden met wilde eenden; de nakomelingen worden genoemd mulards, of muilezels, en komen vaak voor bij de productie van foie gras. Joden in Rusland begonnen het vrijwel onmiddellijk te eten, en zagen het als, nou ja, een eend. Joden in de zuidelijke Verenigde Staten, evenals die in Midden- en Zuid-Amerika, aten het ook, tenminste, tot 1861.

Ari Z. Zivotofsky en Zohar Amar, professoren aan de Bar Ilan University, hebben twee uitgebreide geschiedenissen geschreven over de plaats van de Muscovy-eend in de Joodse wetgeving. Ze schrijven dat een rabbijn die net naar New Orleans was verhuisd, in 1861 ontdekte dat zijn nieuwe Joodse gemeenschap een rare eend at die hij nog nooit eerder had gezien. Hij schreef naar een aantal andere rabbijnen terug in Europa, die zeiden dat er geen mesora was op de Barbarijse eenden, en verder dat de eieren er vreemd uitzagen, en dus zou het verboden moeten worden. Die rabbijnen lijken onjuiste informatie te hebben gekregen, waaronder dat de Muscovy-eend met zijn klauwen uit de lucht grijpt (hij niet), groenachtige, bolvormige eieren legt (dat klopt niet; de eieren lijken op elke andere eend) ei), en dat het met slangen past (lol).

Rabbijnen in Argentinië stuurden eigenlijk twee levende Moskovische eenden terug naar Europa - slechts één overleefd - voor een aantal andere Europese rabbijnen om te onderzoeken. Die andere rabbijnen schreven terug en zeiden dat de vogel prima te eten was en dat ze in feite de overlevende eend hadden opgegeten. Met die uitspraken won de Muscovy populariteit onder Joodse boeren in de Oude Wereld, vooral in Frankrijk en Israël, evenals in Zuid-Amerika. Maar niet in de VS.

In 2010 werd het debat hervat toen een leverancier een stel Muscovy-eenden vervoerde in plaats van wilde eenden naar koosjer slachthuizen in Pennsylvania en Kiryas Joel, een Satmar Hasidic-gemeenschap in New York. De twee slachthuizen vroegen de lokale rabbijnse autoriteiten wat deze eendentransport duurde, en een heel nieuw hoofdstuk van het Moskovische debat begon.

Volgens Zivotofsky en Amar lag een fundamenteel probleem in het onderzoek van deze Amerikaanse gemeenschappen. Blijkbaar hebben ze op Googled "Muscovy duck" geglimlacht en zijn ze geland op een enthousiaste website genaamd Muscovy Duck Central. Die site heeft een sectie die sommige gewelddadige gedragingen van Muscovy-eenden beschrijft en zegt dat deze eenden agressief zijn en andere dieren, zelfs jonge eendjes, zullen doden. De Amerikaanse joodse gemeenschappen lazen dit en besloten dat de Moskovië eigenlijk een doolhof is, een roofdier, en dus moet worden verboden.

Zivotofsky en Amar spraken een tijdje met experts uit de duck en observeerden eenden van Muscovy in persoon, en bestudeerden ze om te zien of er gedrag was. Ze verklaren dat de Muscovy-eenden misschien iets agressiever zijn dan de wilde eenden, maar dat de rapporten over hun gewelddadige aard overdreven worden overschat, en dat, in feite, gedomesticeerde Muscovy-eenden gewoon ... eenden zijn. "Degenen die de vogel willen verbieden, mobiliseerden alle tactieken, inclusief geruchten, geruchten, onderdrukking van feiten en simpele leugens", schrijven ze in een van hun kranten..

De Muscovy-eend is niet het enige pluimvee uit de Nieuwe Wereld dat onderhevig is aan dit soort debat. Een rabbijn, Rabbi Shlomo Kluger (1785-1869), schreef dat letterlijk elke vogel in de Nieuwe Wereld verboden is, omdat er tot voor kort geen Joden waren en dus geen mesora. Het is nog steeds niet echt geregeld of kalkoen koosjer is; de meeste koosjere joden zullen het opeten, daarbij verwijzend naar het feit dat het grotendeels gelijk is aan een grote kip, dat het een afpelbare spiermaag en een gewas heeft, dat het geen roofvogel is. Maar er zijn nog steeds enkele Joodse families die geen kalkoen eten (die overigens wordt genoemd tarnegol hodu in het Hebreeuws - letterlijk, India-kip, omdat het uit West-Indië kwam, een beetje). Hun redenering is een soort persoonlijke mesorah: hun families hebben geen kalkoen gegeten, daarom doen ze dat niet.

Het geval van de Barbarijse eenden kan niet worden opgelost, omdat de regels zelf niet echt bekend zijn. Het is net alsof je basketbal introduceert bij mensen die nog nooit basketbal gespeeld hebben, maar er wel een beetje van gehoord hadden. Moet je de bal dribbelen? Wel, ik hoorde dat sommige andere mensen dat deden, dus ja, ik denk het wel. Kun je de bal schoppen? Ik heb daar niets over gehoord, dus je kunt de bal schoppen. Je kunt je de argumenten voorstellen die zouden kunnen volgen. Is de Moskovische eend koosjer? Zeker. En nee. Ik weet het niet.

Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.