Boll zag hoe de beer uithaalde hoe hij op het hek moest springen. "Uiteindelijk grijpt het de stam van een boom en klimt het over," herinnert ze zich. "En ik zie de pijp aan de bovenkant van het hek van de kettingschakel ver naar beneden bukken onder het gewicht van deze enorme beer. En dan realiseer ik me, oh - dat is wat al die kleine bochten zijn, in al mijn hekken rondom mijn huis. "
Boll leeft niet diep in het bos. Ze woont in Asheville, de 11de meest bevolkte stad in North Carolina, en wordt steeds bekender als zowel een hippe reisbestemming als een geweldige plek om te wonen. In het afgelopen decennium heeft Asheville allerlei onderscheidingen behaald: volgens één lijst met koppen van fawning is het 'Fantastically Yoga-Friendly', 'Een van de twaalf grootste muzieksteden van Amerika', 'De grootste kleine culinaire hoofdstad van Amerika', "# 1 Beer City USA," en "America's # 1 Quirkiestiest Town."
Een zwarte beer die in de voorwerf van Colleen Boll in Asheville, Noord-Carolina hangt. (Foto: Colleen Boll)
Enigszins stiller is het ook een van Amerika's beste steden voor beren. Ze hangen rond in het plaatselijke ziekenhuis en in de storied Grove Park Inn. Mailmannen komen ze geregeld tegen op hun routes. In augustus jongstleden brak een beer het huis van een Asheville-man binnen en stal een stuk boter uit zijn keukenafval. Als onderdeel van de pre-show toont het Fine Arts Movie Theatre, in het centrum, een foto van een nieuwsgierige zwarte beer die zijn tent aan de overkant van de straat leest. "Ik heb nog nooit een zwarte beer gezien tot ik naar de stad verhuisde," zegt Boll. "Nu, ik zal rijden en ik zal gaan, 'Er is een beer in iemands tuin!' of 'Kijk naar die beer, gooi die vuilnisbak om en pak de tas!' "
Als we het hebben over urban wildlife, hebben we het meestal over kleine, behendige wezens-eekhoorns, duiven of andere stand-bys die zich bezighouden met hun eigen bedrijf en op de achtergrond verdwijnen. Uw doorsnee stedeling kan af en toe een hert in hun koplampen vangen of een wasbeer zien die door de prullenbak graaft. Een beer is iets van een ander verhaal. Een mannetje kan 600 pond wegen. Dat is niet het soort wezen dat je tijdens je reis gewend bent geraakt.
Ergens rond 8.000 zwarte beren lopen rond westelijk Noord-Carolina, en veel daarvan maken Asheville zelf deel van hun meanderende. Volgens de Urban-Suburban Bear Study, een lopend project van de Wildlife Resources Commission van de staat en de North Carolina State University, hebben deze beren net zoveel welpen als je gemiddelde scrappy mountain beer, en zijn ze vaak zelfverzekerd genoeg om binnen stadsgrenzen te kampen - 100 yards van een menselijke woning, in sommige gevallen.
Na een paar jaar studie vragen de onderzoekers zich af, samen met de meeste mensen van Asheville, hoeveel beren de stad precies kan vasthouden.
Zwarte beren en Noord-Carolinianen hebben eeuwenlang door de ruimte bewogen. Tijdens zijn reis door het westelijke deel van de staat in 1774 klaagde naturalist William Bartram over hen in zijn dagboek en schreef hij: "De beren zijn nog te talrijk." Amerikaanse pioniers jaagden op hen voor eten en voor sport, vaak tot overmaat - als trapper "Big Tom "Wilson stierf in 1908 in Asheville, zijn doodsbrief opschepte dat hij 110 beren had gedood (zijn zoon, Adolph, beweerde 90). Dit alles heeft hun aantal nauwelijks aangetast.
Beginnend in de jaren 1920 begonnen ontwikkeling en ontbossing echter hun tol te eisen. Toen een midscheepse aanval van kastanjebloesems langs kwam en de voedselvoorraad van de beren had gedecimeerd, waren ze al aan het worstelen. In 1970 waren er nog maar ongeveer 1500 beren over in de staat en de milieubeschermers in North Carolina begonnen beschermde natuurgebieden opzij te zetten om te proberen hun aantallen te verhogen. De soort begon langzaam te herstellen, maar de dingen zagen er nog steeds somber uit. "Mensen vroegen zich af of ze zouden verdwijnen," vertelde Mike Carraway, een bioloog bij de North Carolina Wildlife Resources Commission Asheville Citizen-Times in 2014.
Toen kwamen de jaren 1990 en de huizenmarkt. Nieuwe ontwikkelingen betekenden meer ruimte voor mensen, maar zoals bewoners en wetenschappers al snel leerden, waren het ook perfecte veilige ruimtes voor beren, vol voedsel en vogelzaad en vrij van jagers. Terwijl Asheville uitgroeide tot een bloeiende metropool, bleven de beren rond en floreerden ze ook tussen het uitgestrekte Smokey-gebergte en de krappe en toch trash-rijke ontwikkelingen. In 1993 kreeg de Wildlife Resources Commission 33 oproepen over ontmoetingen tussen mens en beer. In 2013 kregen ze 569.
Nick Gould, projectleider van de Urban-Suburban Bear Study, leert Asheville-kinderen hoe de wetenschappers bepalen hoe diep een beer verdoofd is. Nick GouldDe wetenschappers achter de Urban-Suburban Bear Study bekijken deze toestroom vanuit een aantal invalshoeken en onderzoeken de levensstijlen, reisroutes en familierelaties van de beer. Maar ze zijn ook geïnteresseerd in het uitzoeken van de 'sociale draagkracht' van deze nieuwe habitat - met andere woorden, precies hoeveel van deze nieuwe buren de menselijke inwoners van de stad willen tolereren. "Als de habitat veel kan ondersteunen, maar het publiek ze niet wil, komen we problemen tegen", zegt Dr. Chris DePerno, de hoofdonderzoeker van het onderzoek.
Het ontwerp van de studie vereist een zekere mate van publieke steun. Bewoners in de hele stad hebben aangeboden om menselijke valstrikken op hun eigendom te hosten. Wetenschappers controleren de vallen elke ochtend en avond, of vaker als een bewoner hen waarschuwt voor activiteit. Als een beer naar binnen is gegaan, komen ze langs, bevestigen een GPS-halsband om de bewegingen van de beer te volgen en laten hem dan los. Als ze de achtertuinen van mensen niet als aas konden gebruiken, zou de hele studie gedoemd zijn. "Alles wat we doen, is op privéterrein", zegt DePerno. "Als we geen overheidssteun hadden, hadden we dit project niet kunnen doen, maar we hebben enorm veel steun gehad."
Natuurlijk is het omgekeerde ook waar: het betrekken van het publiek bij het onderzoek heeft de onderzoekers in staat gesteld om gewone burgers te leren over het beheer van de beren, hun vragen te beantwoorden, hun angsten te beteugelen en ervoor te zorgen dat ze deze in geen geval voeden. Dit maakt DePerno hoopvol - als stadsmensen beren kunnen accepteren, is er een kans dat andere dieren die in de beschaving worden verdreven een eerlijke schok krijgen. "Het gaat verder dan alleen beren in Asheville," zegt hij. "We hopen andere wetenschappers en het publiek te informeren over het potentieel voor het beheer van andere stedelijke soorten."
Een andere beer bij Boll's, kauwend op eikels. Colleen BollHet hebben van beren naast de deur vergt een aantal unieke verantwoordelijkheden. In berenzware gebieden wordt Ashevillians gevraagd om hun vuilnis buiten de ochtend van het ophalen te doen in plaats van de avond ervoor. Wanneer dat niet genoeg is, kan een soort wapenwedloop volgen, waarbij sommige bewoners hun blikjes aan bomen koppelen en de deksels vastschroeven. (Boll bevriest etensresten en legt haar zak met gebruikt kattengrit bovenop de prullenbak en zegt dat het werkt als een bedel.)
Birdfeeders zijn zo'n beetje een no-go-bears die de hele feeder verpletteren alsof het één groot zaad is en de inhoud opslurpen. Ze vinden het leuk om de dekens van hottubs af te klauwen. En in de buurt van Boll heeft 's nachts lopen een kleine versnellingskit nodig: "Je draagt een licht en een fluitje en je bent constant op zoek," zegt ze. "Niet omdat er iets is gebeurd waarvan ik weet - maar omdat hallo, er zijn beren!"
Maar de meeste menselijke bewoners lijken te denken dat het het waard is. "Elke waargenomen waarneming van een beer heeft veel indruk op me gemaakt, omdat ik ontzag voor hen heb", zegt Boll. Ze zegt dat ze niemand tegen draagt, en dat nieuwe bewoners die verward of bang zijn snel worden opgevoed door hun buren, als de wetenschappers niet eerst bij hen zijn. Onderzoekers hebben zeer gedetailleerde gegevens over de verblijfplaatsgegevens, maar ze hebben deze niet vrijgegeven - niet omdat ze wraak hebben tegen de beren, maar omdat ze zich gerealiseerd hebben dat mensen van de beren houden te en misschien gaan ze op zoek naar hen.
Boll heeft geen kaart nodig om haar te vertellen dat ze daar zijn - ze kan gewoon uit haar raam kijken. "Een deel van mij zou graag die informatie willen weten," zegt ze. "Maar ik ben een beetje blij dat ze het niet delen, omdat ik denk dat ze constant achter mijn huis staan."
Update, 10/25: dit artikel is bewerkt om bepaalde details van de Urban-Suburban Bear Study te verduidelijken.