Freddy, de geliefde Rogue Bison van Manitoba, is in het lied vereeuwigd / inheems

De beroemdste bizon in Manitoba wordt Freddy genoemd. Hij woont in Lorette, een kleine stad ten zuidoosten van Winnipeg, en hij houdt ervan op zijn hek te springen en de buurt te verkennen. Hij ontsnapt vaak genoeg dat hij een toegewijde volgeling heeft gekregen, een lijn van opstandige sweatshirts met de slogan 'Run Freddy Run' en roofzuchtige persdekking overal uit de CBC naar Maclean's Magazine.

"We weten niet eens of het elke keer dezelfde bizon of een andere bizon is", legt Kevin Patton uit, die eerst Freddy zijn naam gaf, en de Facebook-groep creëerde die zich toelegde op zijn heldendaden. 'We hebben zojuist de vluchteling Freddy genoemd en hij is onze stadsmascotte geworden.'

Nu is hij ook een muze. Freddy's verhaal en een parallel verhaal - over een Amerikaanse bison die in het begin van de twintigste eeuw weigerde naar Canada te worden verscheept - werden onlangs samen in een onverwachte vorm samengedreven: een koorstuk. Geschreven door de componist Eliot Britton en in opdracht en uitgevoerd door het Manitoban vocale ensemble Camerata Nova, "Run, Freddy, Run!" Ging in première op zaterdag 28 april 2018. Het was onderdeel van het Red River Song concert van de groep, een viering van de Met's cultuur.

Zoals Britton uitlegt, gaat Manitoba's liefde voor bizons eeuwen terug. Vanaf de jaren 1600 kwamen de Frans-Canadese en Schotse pelsjagers naar het hedendaagse Manitoba, dat toen bekendstond als de Red River Valley, om bizons te jagen. Velen van hen huwden First Nations of Inuit-vrouwen en begonnen gezinnen. Hun afstammelingen noemen zichzelf Metís. "Ze creëerden deze gemengde gemeenschappen die hun eigen unieke cultuur ontwikkelden", zegt Britton, die Metis zelf is. "Ze hebben de provincie Manitoba opgericht zoals we die nu kennen ... [en] bizons waren hun primaire voedselbron, [evenals] een cultureel symbool."

In de 21e eeuw manifesteert deze gehechtheid zich op verschillende manieren. De mascotte van de universiteit van Manitoba is een eeuwige botsing met bizons. Een zachtere cartoon, genaamd Morty, schetst een draadloos bedrijf. "Er is zoveel bizon-branding dat je je niet realiseert totdat je weggaat en terugkomt", zegt Britton. Ondertussen zijn de nazaten van Pablo's specifieke kudde teruggestuurd naar Montana, als erkenning van de banden van inheemse Amerikanen met de dieren.

Britton houdt ook van bizons, om al deze redenen, en vanwege de tegenstellingen die ze bevatten. Hij lacht om het logo voor een plaatselijk sanitairbedrijf dat Bison Janitorial Services heet: "Het is deze bizon die er opgewonden uitziet over zijn zwabber en zijn emmer", zegt hij. Maar hij is ook bang geworden voor zijn leven tijdens een backcountry kampeertrip wanneer een kudde voorbij sukkelt. (Hij verstopte zich onder een picknicktafel.) "Manitobans hebben deze grappige, vreemde manier om alles wat ze nodig hebben op dit dier te projecteren", zegt hij. "Ze zijn tegelijkertijd tragisch en angstaanjagend. Heldhaftig en taai. "

Britton's eerste bizon-gerelateerde muziekstuk, "Heirloom Bison Culture," debuteerde op het Winnipeg New Music Festival in januari 2017. Voor dit stuk speelde het Winnipeg Symphony Orchestra melancholieke akkoordenschema's, bedoeld om te klinken als thema's uit trieste films. Ondertussen nam Britton opgenomen bizongeluiden, manipuleerde het elektronisch en pompt ze door het massieve subbassysteem van het gebouw. "Ik liet het hele concertgebouw klinken alsof het een ademende bizon was," zegt hij. "Het werkte heel goed ... mensen waren doodsbang."

Daarna, legt hij uit, was hij in feite de bizon. Vrienden stuurden hem foto's en nieuwsverhalen. Mede dankzij zijn online activiteiten wist "internet dat ik erg hield van bizonbeelden", zegt hij. Toen verhalen over Freddy viral begonnen te worden, "stroomden er binnen milliseconden Engelse en Franse versies in mijn feed [sociale media]."

De tekst van "Run, Freddy, Run!" Komt van deze ervaring. "Het was een optelsom van alle dingen die mensen me stuurden," zegt Britton. "Ik begon het te verzamelen en allemaal samen te kruipen." Het stuk begint met een citaat van een CBC kop: "Brazen bison blijft niet thuis op het assortiment." Later is het uit de Facebook-groep - "Freddy is weg. Hij is net buiten zijn tuin aan River Road. "Het heeft fragmenten van de New York Times artikel over Pablo's laatste kudde. En er is een herhaalde bezwering: "Rennen! Rennen! Rennen!"

Muzikaal combineert het stuk 'een contrapuntische renaissance koorstijl' met 'een grotendeels geïmproviseerde Metes fiddle-part', een robotkoor en meer bison-sampling elektronica, schrijft Mel Braun, een dirigent bij Camerata Nova, in een e-mail. "De vocale delen in de Renaissance waren een knipoog naar de liefde van Camerata Nova voor deze stijl, de vioolhits van Met met het verhaal van Met, aan de basis van Red River Song, en de elektronica bracht allerlei soorten kleur in het levensechte Freddy-verhaal."

Een opname van het hele concert is te zien op de Camerata Nova Facebook-pagina: "Run, Freddy, Run!" Begint ongeveer 80 minuten. Britton introduceert het stuk in zijn Freddy-hoodie. "De première was geweldig," zegt hij, later toevoegend dat het concert te danken was aan een beroemd citaat van Met's leider Louis Riel: "Mijn mensen slapen honderd jaar, maar als ze wakker worden, zullen het de kunstenaars zijn die ze geven hun geest terug. "

Dus wat is de toekomst voor de bizons muziekscene van Manitoba? Een optreden op het bereik? Een door een kudde aangedreven synthesizer? Britton lacht, en verzucht: "Dat zou een hele kunst zijn, om een bizon helemaal te laten doen of om iets anders te doen dan wat ze willen."