Temple Wall Recipes onthullen een rijkdom aan onontdekte culinaire geschiedenis / hindoeïsme

Tegenwoordig kan het geven van een gift u een belastingaftrek opleveren, maar in het middeleeuwse Zuid-India is het waarschijnlijk een gelegenheid om uw naam in steen te laten snijden. Tijdens de Chola-periode dienden tempelmuren als een iets meer permanent community-prikbord, behalve met de hand gesneden en geschreven in Tamil, een van de langste talen ter wereld. Aankondigingen en openbare documenten die de tempel binnenkwamen, omvatten overheidsmandaten, verkoop van eigendommen en tempelfinanciën - waaronder, belangrijker nog, verslagen van donaties door aanbidders.

Onderzoekers hebben deze middeleeuwse inscripties van tempelmuren jarenlang bestudeerd, waarbij ze door duizenden epigrafen zijn gepolijst om financiële verslagen van middeleeuwse Zuid-Indiase geschiedenis samen te voegen. Maar Andrea Gutiérrez, die Zuid-Aziatische foodways aan de Universiteit van Texas studeert, zag het schrijven op de muur een beetje anders. Sommige van deze inscripties, betoogt Gutiérrez, hebben iets in hen gebakken: het zijn in zekere zin recepten. Hoewel donaties een algemeen aanbod kunnen zijn, vaak voor het zalven, baden of decoreren van goden, waren er veel die bedoeld waren om naivedya, voedselaanbod voorbereid voor en geserveerd aan de god van de tempel.

Volgens Gutiérrez, suddhannam, of gekookte witte rijst, was (en blijft) de 'naivedya par excellence', omdat het een van de meest gewaardeerde voedingsmiddelen was in het middeleeuwse Zuid-India. Talloze inscripties dicteerden suddhannam-bepalingen, vaak zonder specifieke instructies of recepten. Dit is meestal het geval met veel inscripties, merkt Gutiérrez op. De gerechten waren vaak gewoon, en de tempel kookt goed thuis in naivedya, dus er hoefde geen verdere details te worden gegeven dan de naam of hoeveelheid van het gerecht..

Maar middeleeuwse naivedya kan vele vormen aannemen. Sommige gerechten, zoals suddhannam, worden dagelijks gepresenteerd, terwijl anderen, zoals geroosterde rijst in ghee, worden gereserveerd voor festivaldagen. Sommige inscripties hebben betrekking op standaardaanbiedingen, terwijl anderen uitgebreid ingaan op welke ingrediënten moeten worden gebruikt. Als algemene regel geldt hoe groter de gegeven gift, hoe meer bepalingen voor dure ingrediënten, misschien meer ghee of ongeraffineerde suiker.

In India en daarbuiten speelde suiker een belangrijke rol in het middeleeuwse tempeldienstenaanbod. Terwijl Gutiérrez door duizenden inscripties tuurde, werd ze getroffen door hun zoetheid. Bijna elk gerecht had te maken met suiker, inclusief groentegerechten en zure curries. In sommige gevallen kan het gerecht om ruigere producten vragen, een ongeraffineerde variëteit die eenvoudiger en goedkoper zou zijn geweest voor toegang en voorbereiding. Maar vaak vond ze, tempelrecepten gespecificeerd met behulp van carkarai, een enigszins geraffineerde bruine suiker die meer vaardigheid, arbeid en verwerking vereiste om te produceren. Dit voegde wat smaak toe aan het gerecht en misschien een beetje textuur aan gefrituurd voedsel. Maar bovenal, zegt Gutiérrez, was het een marker van waarde. "Suiker is ... het aanbieden aan God eenvoudig omdat het zoet en goed is, zoals de goddelijke ervaring," schrijft ze. "Offers voor God moeten zoet zijn, zelfs als het hartig is!"

Hoewel ze voedselaanbod voor goden in detail beschrijven, lichten deze inscripties veel meer op dan een middeleeuws middeleeuws gerecht voor de goden. Volgens Gutiérrez bieden ze ook een unieke blik op het alledaagse culinaire leven van diegenen die in de periode van de 10e tot de 13e eeuw in Zuid-India woonden. Tot nu toe is veel van wat we weten over Zuid-Indiaas eten in deze periode afkomstig van koninklijke kookboeken, waarin luxe gerechten zijn verwerkt die voor adel zijn bereid. Maar aangezien naivedya vaak dagelijkse kost was, of misschien een iets zoetere versie ervan, vertegenwoordigen deze tempelrecepten waarschijnlijk culinaire trends en tradities in een veel bredere demografische context..

"Wat je aan God voedt, zou ook moeten zijn wat aan mensen wordt gevoed", zegt Gutiérrez, "dus er is meer een aspect van normaliteit aan." Tempel eten bekend als appam, zoals platte pannekoeken en gestoomde of gefrituurde zoete snacks, waren en zijn zowel heilige gerechten als gewoon straatvoedsel. "Voor het grootste deel zijn dit gerechten die je ook kunt vinden in eetstalletjes en op een aantal keukentafels voor ontbijt of lunch."

Terwijl de gerechten niet altijd luxueus, ingewikkeld en zeldzaam waren, was de gelegenheid voor de donatie vaak. Volgens Gutiérrez maakten aanbidders vaak naivedya-donaties om een mijlpaal of gebeurtenis van groot belang te herdenken, en soms worden korte verslagen van deze momenten in de inscripties opgenomen. Gutiérrez beschrijft haar vreugde toen ze een inscriptie vond die uitlegde hoe een hoofdman een voedseloffer maakte om de eerste voeding van vast voedsel aan zijn zoontje te markeren, een hindoeïstische overgangsrite die vandaag nog steeds gevierd wordt. "Hier krijg je echt plezier", zegt ze, "terwijl je ondertussen iets leert over iemands dagelijkse leven en wat er echt toe deed."

Diepe zorg en persoonlijke verbinding met de gerechten die aan God worden geserveerd, vormen een belangrijk onderdeel van het hindoeïsme, merkt Gutiérrez op, met name in Zuid-India. Veel naivedya-aanbiedingen die in deze tempels worden beschreven, lijken op hedendaagse tempelgerechten, prasad, die eerst wordt gevoed aan god als naivedya en later diende aan aanbidders, een gangbare praktijk in hindoeïstische en sikh-tempels.

Gutiérrez vond een bijzonder recept voor een uitvoerig gearomatiseerde appam in steen gehouwen in de Srirangam-tempel die ze erkende als een vroege voorganger van de hedendaagse appam die er vandaag nog steeds wordt gediend. De Tamil-inscriptie vroeg om kruiden als peper en komijn, samen met ongeraffineerde suiker, banaan en kokosnoot. "Dat zoiets nog steeds wordt geserveerd, 800 jaar later, is behoorlijk opmerkelijk," zegt ze. "Het is een beetje anders voorbereid ... maar het zou raar zijn als mensen honderden jaren later exact hetzelfde aten."

Volgens Gutiérrez, beschrijvingen van pongal verschijnen vroeg in het inscriptie-geluid, vergelijkbaar met dat wat nog steeds wordt gediend in duizenden tempels als prasad, evenals tijdens de Pongala festival. "Het is vrijwel identiek, hoewel mensen tegenwoordig soms cashewnoten toevoegen", zegt ze. Cachou werd pas enkele eeuwen later in India geïntroduceerd. Maar als je op zoek bent naar authentiek middeleeuws Zuid-Indiaas tempeleten, merkt ze op, zijn er nog steeds traditionele tempels die geen ingrediënten gebruiken van het westelijk halfrond, zoals tomaten, chilis en cashewnoten..

"Deze tempels zijn zelf plaatsen van historisch behoud", zegt Gutiérrez. "Je kunt naar binnen stappen en eten ervaren dat smaakt zoals het honderden jaren geleden zou hebben geproefd."

Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.