Decennia eerder Zuidelijke Stille Oceaan klik op Broadway-podia, films uit die tijd bevatten witte, mannelijke avonturiers en inheemse meiden worstelen met magische eilandbetovering, scheepswrakken, piraten, romantiek en dergelijke. Ze waren een hit en Polynesië werd het de facto beeld van het paradijs in de collectieve verbeelding van Amerika.
Ga naar de tiki-balk. In deze tropische vestigingen konden grootmogol de atmosfeer en opwinding van de Stille Zuidzee opsnuiven zonder hun buitenwijk te verlaten. Natuurlijk was een groot deel van de sfeer waarin ze zaten geen juiste weergave van het leven op een eiland in de Stille Oceaan.
Ernest Beaumont Gantt, alias Donn Beach, in het Beachcomber Cafe. (Foto: Hawaiian Beachcomber)
Ernest Beaumont Gantt maakte zijn weg door de depressie als een bootlegger, maar toen het verbod eindigde was hij werkloos. Hij werkte een aantal klusjes, maar nadat hij in het Caribisch gebied en de Stille Zuidzee gereisd had, merkte hij dat hij succesvol was als technisch adviseur bij de vele films uit Zuid-Zee die Hollywood uitwerkte.
In 1934 opende hij een bar in Los Angeles, waar hij rumdranken maakte (het was de goedkoopste drank die hij kon krijgen) en versierde het met Polynesische flair die hij had verzameld, samen met boeien en netten die hij uit het water scheerde. Hij noemde het het Beachcomber Café, en hij deed er alles aan om vaste klanten het gevoel te geven dat ze ergens in de buurt van de Stille Oceaan in een kleine grashut waren.
Gantt gooide zichzelf als de ceremoniemeester en veranderde zijn naam wettelijk in Donn Beach. Beroemdheden en burgers stroomden samen naar de Beachcomber, en Donn wist hoe ze daar te houden: wetende dat de klant eerder zou blijven om nog wat te drinken als het weer slecht was, creëerde hij zijn eigen tropische regenbui via tuinslang op het dak. Zachte ukulele en 'exotica'-muziek waren altijd aanwezig, beiden werden live gespeeld en in het gehoor gestoken. Uiteindelijk zou er een myna-vogel worden opgeleid om te zeggen: "Geef me een pintje, dom."
Bob Hope leert hula bij Don the Beachcomber in Waikiki. (Foto: Hawaiian Beachcomber)
Ondanks het feit dat hijzelf was opgeroepen, bleek de Tweede Wereldoorlog het beste wat Donn Beach en de tiki-rage hadden kunnen overkomen. Eerst werden duizenden Amerikaanse jongeren naar de Stille Oceaan verscheept, waar velen van hen pal voor het eerst palmbomen en stranden zagen. Militaire mannen brachten kokosnootschelpen en graskanten terug naar hun nieuwe huizen in de buitenwijken. Nieuws van dit paradijs kwam terug van overzee, en het idee van een tropische vakantie begon te groeien in het Amerikaanse popcultuurbewustzijn.
Ten tweede, terwijl Donn in het buitenland was, regelde zijn vrouw Sunny Don the Beachcomber (de bar, niet de man). Ze bleek twee keer zo slim als hij, en breidde het establishment uit tot een keten en een populaire.
Verschillende copycats volgden, waaronder de zeer succesvolle Trader Vic's.
Handelaar Vic's
ATLANTA, GEORGIË
Illustratie uit de omslag van het menu van een handelaar Vic. (Foto: California Historical Society)
Victor Bergeron ontdekte de ontluikende populariteit van alle tropische dingen en opende in 1934 een bar aan de overkant van de supermarkt van zijn ouders in Oakland, Californië. Rond dezelfde tijd opende Donn de Beachcomber..
Als 'Trader Vic's' bekend voorkomt, komt dit omdat de supermarktketen Trader Joe's hun naam leende van Vic's, samen met haar handelspostvibe. Ze zijn grotendeels sinds hun merk weg van de op tiki geïnspireerde oorsprong verhuisd, hoewel hun werknemers nog steeds Hawaiiaanse overhemden dragen.
Om eerlijk te zijn, de jury is uit wie heeft gestolen van wie. Zowel Donn Beach als Victor Bergeron (handelaar Vic) claimden de uitvinding van de Mai Tai-cocktail (wat in Tahitian vertaalt naar 'goed') en beide kleedden hun restaurants in de stijl die iconisch zou worden voor tiki-bars.
Een van de restaurants van de eerste Trader Vic. (Foto: Trader Vic's Atlanta)
Ze bleven gedurende hun hele carrière in vriendschappelijke competitie, maar terwijl Donn ging voor beroemdheid en spektakel, zocht Vic naar kwantiteit in zijn bedrijf. Een deel van wat mensen naar de tiki-rage trok, was het gevoel van escapisme. Als je niet in de Pacific kon komen, was dat niet zo - een tijdelijke vakantie was beschikbaar voor jou bij Trader Vic's. Om te profiteren van het verlangen naar goedkope, gemakkelijke ontspanning, opende Vic tientallen van zijn restaurants in binnenlandse en internationale hotels.
Terwijl Donn en Vic hun kettingen over de hele wereld uitbreidden, concentreerden clubs zoals de Tonga Room in San Francisco zich op exclusiviteit.
Tonga-kamer
SAN FRANCISCO, CALIFORNIË
De band speelt bovenop het centrale zwembad van de Tonga Room. (Foto: The Tonga Room and Hurricane Bar)
De Tonga Room was een van de eerste "high style" tiki bars. In plaats van een duikbar in een houten hut, was de eetclub elegant en glamoureus. Het vertegenwoordigde een nieuwe stijl die in zwang kwam.
Naarmate tiki-koorts vorderde, werd de esthetiek gehuld in een hoge cultuur. In plaats van te worden beschouwd als laagwaardige, waren "primitieve" houtsnijwerk en bamboe rotan meubels modieus en chic. Architecten bouwden A-frame huizen in navolging van de inheemse lange longhouses in de Pacific. Vrouwen begonnen met hibiscus bedrukte barkcloth-jurken te dragen. Exotica-muzikanten zoals Les Baxter en Martin Denny fuseerden Amerikaanse jazz met bongo's, marimbas, vibrafoons en zelfs vogeloproepen in wat echte loungemuziek zou worden.
En natuurlijk zou het een vergissing zijn om de associatie van Elvis Presley met Hawaii te vergeten, die vervolgens de inrichting van zijn favoriete kamer in Graceland heeft geïnspireerd..
De Jungle Room op Graceland
MEMPHIS, TENNESSEE
Dansers en muzikanten op de Mai-Kai. (Foto: 1950sUnlimited / CC BY 2.0)
Er waren plaatsen zoals de Mai-Kai in Fort Lauderdale die het Floridiaanse landschap gebruikte om een Polynesische fantasie na te bootsen, compleet met dansers en muzikanten. Meer dan alleen een plek om een drankje te nemen en semi-exotisch eten te eten, de Mai-Kai was bedoeld als een ervaring. Het bevat acht eetzalen, elk vertegenwoordigen een aparte groep Polynesische eilanden, een weelderige tropische tuin en een vloer show compleet met vuurspuwers..
Indian Shores, aan de andere kust van Florida, was de thuisbasis van Tiki Gardens, een Polynesisch themapark. Maar natuurlijk wilden de goede mensen in Midden-Amerika ook een tropisch uitje in hun buurt, het klimaat zou verdoemd zijn.
De Sip 'n Dip Lounge. (Foto: Sip 'n Dip Lounge O'Haire Motor Inn)
Een kitscherige renaissance in de jaren negentig maakte plaats voor een aantal nieuwe tiki-bars, en sindsdien is hun aantal gestaag toegenomen. New York heeft er maar weinig, waaronder Otto's Shrunken Head. Las Vegas heeft Frankie's Tiki Room; Vancouver is gastheer van de Shameful Tiki Room. De beroemdste tiki-ruimte is Walt Disney's "betoverde" kamer, hoewel het waarschijnlijk ook de enige is die geen alcohol serveert.
Tegenwoordig zijn er maar weinig mensen die de illusie koesteren dat een bezoek aan een tiki-bar representatief is voor elke authentieke Pacifische cultuur. In feite verwijzen de meeste tiki-enthousiasten niet eens naar de werkelijke Stille Oceaan wanneer ze don Hawaiiaanse overhemden en gastheer achtertuin luaus.
Integendeel, ze zijn bezig met een nostalgische fantasie voor de nieuwigheid van een vervlogen tijdperk. De Tiki-cultuur is een geromantiseerde kopie van een exemplaar van Polynesië, een paradijs in de Verenigde Staten dat nergens naartoe leidt. De volgende keer dat je jezelf in een tiki-bar vindt, neem je een seconde om te zonnebaden in de mid-century kitsch die ons Mai Tais, de limbo en dashboardhula girls gaf.