In die tijd werd de tamale al snel net zo populair in Amerika als de hotdog. Zoals Gustavo Arellano schrijft in Taco USA: How Mexican Food veroverde Amerika*, tamales maakten een plons op de Wereldtentoonstelling in 1893 in Chicago, en steeds meer Amerikanen verhuisden naar het westen in wat eerder Mexicaans grondgebied was geweest. Daar kwamen ze goedkope, vullende tamales tegen en ze vonden ze leuk. Hilarisch, de Atlantic Monthly verklaarde tamales aan onbekende lezers in 1898: "De hete tamale (uitgesproken ta-molly) -een gesmolten, peper-gezette kippenkroket, met een laagje Indiase maaltijd en een overjas van maïsschil." Voor veel blanke Amerikanen, met hun niet-ingewijden smaakpapillen, iets zo pittig eten was een openbaring: het Atlantic Monthly ging verder met het beschrijven van de smaak van een tamale als "een duivelse combinatie die smaakt naar een vreugdevuur."
Een wagen-gedragen Tamale verkoper in 1910. Universiteit van Zuid-Californië Geschiedenis Collectie / Public DomainTamale-verkopers hebben de groeiende steden in het Westen bezocht en hun waren uit waterkokers, karren en wagens gediend. De kreten van "Hot tamales!" Of "Red-hot tamales!" Werden al snel onderdeel van de soundscape. Mannen en vrouwen van alle etnische groepen werden tamale leveranciers en het bedrijfsleven was goed, omdat stedelingen 's avonds laat en goedkoop wilden eten. Maar misschien was het zakenleven te goed. In 1893, een fictief kort verhaal, getiteld Liefde en Tamales, detailleerde een Romeo-en-Juliet verhaal van blanke en Mexicaanse tamale verkopers die hoofden over het bedrijfsleven zetten (met alle problemen uiteindelijk opgelost door een huwelijk tussen de twee partijen).
Maar de realiteit was niet zo harmonieus. Al snel publiceerden kranten lugubere verhalen over "tamale oorlogen": mishandelingen en moorden tussen rivaliserende tamale-verkopers. In 1921, de Omaha Daily Bee gerapporteerd op een partij gehouden door "concurrerende" hete tamale ringen '"waar een lid van tamale-selling bedrijf een ander met de bijl doodde. (De partij was een poging geweest tot verzoening tussen de twee partijen.) Andere gevechten tussen tamale leveranciers bestonden uit bijna-rellen over grasmatten in Arizona, nagemaakte tamales in Washington en een saloon shoot-out tussen twee rivaliserende verkopers in Kansas.
Een elegant geklede dame en heer die tamales in New York kopen. NYPL Digital Collections / Public DomainHoewel er wel degelijk geweld plaatsvond, betekenden de etniciteit en de sociale status van veel tamale-verkopers ook een grotere controle. In een profiel van de legendarische Tamale verkoper Zarif Khan, New Yorker schrijver Kathryn Schulz wijst erop dat tamale leveranciers in Amerika arm waren of minderheden: natuurlijk Mexicaans, maar ook Italiaans, Midden-Oosters en Afro-Amerikaans. Tamale verkopers werden als heetbloedige stereotypen gesponnen in de pers en fictie, vechtend tegen grasmatten en zaken. Verhalen over hun veldslagen werden vaak nieuws op de voorpagina.
Op het einde maakte het afnemen van de populariteit van de tamale een einde aan zowel tamale gevechten als de meeste tamale leveranciers. Volgens Schulz verminderde de vraag in de loop van de jaren 1910 naarmate de tamale trend aanving. Veel voormalige verkopers wendden zich tot andere carrières: degenen die hopelijk minder oorlog voerden.
* Update 9/4/18: Dit bericht is bijgewerkt om het werk van te citeren Gustavo Arellano, die onderzoek deed naar en schreef over de geschiedenis van tamale leveranciers in zijn boek "Taco USA."
Gastro Obscura bestrijkt 's werelds meest wonderbaarlijke eten en drinken.
Meld je aan voor onze e-mail, twee keer per week afgeleverd.