Maar iets verder de Caraïbische Zee in ligt een eiland waarvan de manier van leven honderden jaren grotendeels onaangetast is gebleven. La Isla Grande is de thuisbasis van ongeveer 800 eilandbewoners die zichzelf grotendeels onderhouden door te vissen en te kweken, afgesloten van de moderne wereld. Zonder stromend water en elektriciteitsleidingen draait het dagelijkse leven nog steeds over het algemeen wanneer de zon opkomt en ondergaat. Maar deze idylle kreeg de aandacht van één vakantieganger, die een paleis bouwde dat nu verlaten is.
Dat zou de beruchte King of Cocaine zijn, het origineel El Patron, Pablo Escobar.
Aan de andere kant van het eiland, verborgen en afgelegen tussen het tropische bos en de Caribische Zee, ligt een groots complex van luxe gebouwen. Het verval van de gebouwen weerspiegelt de ondergang van de man. Op het hoogtepunt van zijn krachten was Pablo Escobar verantwoordelijk voor ongeveer 80 procent van de cocaïne in de wereld. Hij stond aan het hoofd van het drugskartel van Medellín en smokkelde dagelijks vijftien ton cocaïne naar de Verenigde Staten. Zijn voorraad aan contanten was zodanig dat zijn broer Roberto Escobar schatte dat ze rond de $ 1.000 per maand alleen op elastiekjes doorbrachten om de eindeloze stapels geld in te pakken. Zijn beleid voor het smokkelen van cocaïne naar de VS was gebaseerd op wat hij noemde "Plata o plomo," betekent "zilver of lood"; dat wil zeggen, het steekpenningsgeld accepteren of de kogels onder ogen zien. Tegen 1989 was hij naar schatting $ 30 miljard waard, met het Forbes-magazine als een van 's werelds tien rijkste mannen. En Escobar was even meedogenloos als hij rijk was; vanuit zijn bolwerkfort in Medellín vocht hij een dodelijke drugsoorlog met het rivaliserende kartel de Cali, de Colombiaanse regering en de CIA.
Het uitzicht vanuit een gebroken raam op wat ooit een weelderige tuin was. (Foto: Luke Spencer.)
Zoals het een van 's werelds rijkste mannen betaamt, was het leven van Escobar gevuld met overdaad. Naast talloze luxe auto's had hij 15 vliegtuigen en zes helikopters. Zijn weelderige huis in Puerto Tiunfo, de Hacienda Napoles kwam compleet met zijn eigen dierentuin van neushoorns, giraffen, olifanten en een dinosauruspark gemaakt van echte prehistorische botten. Hij bankde zijn geliefde voetbalteam, Atletico Nacional, in de mate dat zij het eerste Colombiaanse team waren dat het Zuid-Amerikaanse clubkampioenschap, de Copa Libetadores, won. Zoals beschreven in de ESPN 2010 30 voor 30 documentaire, "The Two Escobars", corruptie en omkoping domineerden het Colombiaanse voetbal, en er wordt beweerd dat veel wedstrijdofficials in het proces werden afgekocht.
Voor zijn feesthuis op La Isla Grande waren de plannen van Escobar niet minder ostentatief. Hij liet een gigantisch complex bouwen met een landhuis, appartementen aan het water, een palmenhof rond een enorm zwembad en een helikopterplatform. Met meer dan 300 kamers voor gasten en feestgangers, werden geen kosten bespaard, zelfs niet tot de gouden douchekoppen in de badkamers. Escobar's speeltuin leek in de bloeitijd van de jaren 80 op een strook van South Beach in Miami.
Geweldige feesten waren hier ooit geweest. (Foto: Luke Spencer.)
Over het zwembad, opkomend uit een ander afbrokkelend landhuis, een half dozijn mannen stapte uit in het zonlicht, stil en hield verroeste machetes vast.
Mijn gids Jesús legde een waarschuwende hand op mijn arm en liet me stil zijn. En met goede reden; simpelweg voet stappen overal in de buurt van deze plek in de late jaren 80 of 90, zou je hebben gedood bij het zien. Escobar onderhield een leger meedogenloze lijfwachten, geleid door 'Popeye' John Jairo Velasquez, die alleen opschepte dat hij 300 mensen had vermoord en de dood van meer dan 3000 hits plantte, inclusief zijn eigen vrouw.
In het landhuis. (Foto: Luke Spencer.)
Colombianen hebben een complexe relatie met Pablo Escobar. Zijn meedogenloze criminele activiteit is goed gedocumenteerd. Maar hij heeft ook zorgvuldig een Robin Hood-afbeelding gecultiveerd met de werkende klassen van Colombia. Hij bouwde luxe voetbalvelden in de barrios, en georganiseerde teams en competities voor de kinderen. De straatverkopers van Cartagena, las Palenqueras verkoop t-shirts met het gezicht van El Patron naast replica shirts van de Colombiaanse held en Real Madrid voorwaarts James Rodriguez. In hoeverre Escobar een echte weldoener was voor de arbeidersklasse in Colombia, versus het hagiografische beeld dat hij rond zichzelf creëerde, is moeilijk te beoordelen. Zeker zijn openbare begrafenis leek op het overlijden van een populaire koning, en niet op een massamoordenaar. Maar zijn populariteit in de arbeidersklasse profiteerde ook van hem toen hij kwam werken voor een openbaar ambt. Jesús en andere eilandbewoners op Isla Grande vragen of El Patron deed alles voor hen, het antwoord was nee. Ik werd getroffen door de openlijke vriendelijkheid van de mensen van Orika en door de paradox van hun thuis op het eiland. Ze hebben nog nooit een politiemacht gehad volgens Jesús, maar door het bos was het fort van 's werelds meest dodelijke drugsbaron. Jesús had nog nooit op het eiland gewoond, en hij zei opgroeien, je kwam daar gewoon nooit in de buurt.
De planten zijn uitgegroeid tot het eigendom. (Foto: Luke Spencer.)
Terwijl we naar de machete liepen Cartagneros, Jesús begon uit te leggen wat ik aan het doen was. Ze kwamen overeen om mij foto's te laten maken en rond te dwalen, maar gewoon niet van zichzelf. Jesús legde uit dat ze krakers waren. Een van hen gebruikte zijn machete om ons open kokosnoten te snijden, die we samen dronken in de schaduw van het reusachtige verlaten landhuis. Ik zei hem dat hij in een leuk huis woonde. "Het grootste huis," antwoordde hij in het Spaans glimlachend.
Zelfs in puin heeft de plaats een zekere glamour. (Foto: Luke Spencer.)
In de afgelopen jaren heeft Colombia een opmerkelijke renaissance doorgemaakt, vooral op het gebied van toerisme. En de nalatenschap van Escobar wordt dienovereenkomstig aangepast. Na zijn dood vielen de Hacienda Napoles in handen van de Colombiaanse regering. Er zijn plannen om van het herenhuis een drugsmuseum, themapark en dierentuin te maken, compleet met Escobar's menagerie van exotische dieren die nog steeds in het wild leven in Puerto Tifuno. Maar zijn landhuis in La Isla Grande, ook in handen van de overheid, is gestaag in verval geraakt. Voorbij het zwembad keek een reeks afgebroken chalets uit over de oceaan. Dit is waar het bezoeken van speedboten zou zijn aangemeerd en waar zwaar bewapende uitkijkposten werden gepost. Net als bij de grotere gebouwen, zijn de afzonderlijke chaletappartementen al lang begonnen te verslechteren door de meedogenloze Caribische passaatwinden. Voor de mensen van Isla Grande gaat het leven gewoon door zoals het was voordat Escobar arriveerde.