Al in 1714 werd de originele Riot Act door het Britse parlement aangenomen. Het trad 300 jaar geleden in werking, op 1 augustus 1715. Het was gericht op 'het voorkomen van tumult en losbandige vergaderingen' en maakte voorzieningen voor 'een snellere en effectievere straffen' van degenen die zich in burgerlijke onrust bezighielden..
Als een groep van een tiental of meer mensen samenkwam en tekenen vertoonde van onhandelbaarheid, stelde de Riot Act een officier van de wet in staat de menigte te benaderen en hen te vertellen zich te verspreiden. Om dit te doen, moest de officier letterlijk de Riot Act lezen, op een manier die vergelijkbaar is met die in de Verenigde Staten, dat hij iemand hun Miranda-rechten leest voordat hij ze ondervraagt..
Het proclamatiedeel van de Riot Act, dat hardop moest worden gereciteerd, ging zo:
"Onze Soevereine Heer de Koning laadt en beveelt alle personen die bijeengekomen zijn, zich onmiddellijk te verspreiden, en vreedzaam te vertrekken naar hun woningen, of naar hun wettige handelwijze, op de pijnen die besloten liggen in de handeling die in het eerste jaar van Koning George gedaan werd, voor het voorkomen van tumult en losbandige vergaderingen. God bescherme de koning!"
Zodra de officier - die een burgemeester, een deurwaarder, een sheriff of een vrederechter zou kunnen zijn - deze zinvolle zin leest, idealiter in een bloeiende en gezaghebbende stem, ontving de groep een gratieperiode van een uur. Na 60 minuten zijn alle leden van de overblijvende menigte officieel overleden. De straf? Dood.
In het ideale geval zou een gespannen broek luisteren naar het lezen van de Riot Act, nadenken over hun wandaden en iedereen wegsluipen in stille contemplatie, waardoor verdere confrontatie en uiteindelijke dood door executie wordt vermeden. In de praktijk waren geassembleerde menigten echter minder geneigd tot dergelijke vreedzame oplossingen.
Als de situatie uit de hand liep, was de officier die de wet handhaafde niet verplicht om het hele uur op te houden terwijl de zaken verder escaleerden. In die gevallen zou de genoemde officier alle valide omstanders kunnen rekruteren om het onstuimige gepeupel te helpen bedwingen.
Soldaten en demonstranten botsen tijdens de Gordon-rellen van 1780. (Afbeelding: Painting by John Seymour Lucas / Public domain)
Tijdens een speciale commissie voor het proces tegen relschoppers die deelnamen aan de massale anti-katholieke Gordon Riots van Londen in 1780, verduidelijkte Lord Loughborough de procedures na de lezing van de Riot-Act:
"Als de menigte, collectief of een deel daarvan, of een persoon, binnen of vóór het verstrijken van dat uur, een verontwaardiging tracht of begaat ten koste van een misdrijf, om huizen neer te halen of door enige andere handeling om de Wet, het is de plicht van alle aanwezigen, van welke beschrijving ze ook zijn, om te trachten het onheil te stoppen en de overtreder te arresteren. '
De Gordon-rellen, die het grootste deel van een week hoogtij vierden over Londen en resulteerden in honderden doden, behoorden tot de vele schermutselingen die plaatsvonden in dat stormachtige tijdperk van klassenconflicten en religieuze conflicten.
"De Riot Act was constant in gebruik tijdens de turbulente achttiende en vroege negentiende eeuw", schrijft Frances Webber in "Six Centuries of Revolt and Repression," gepubliceerd in het tijdschrift Race & klasse. Londen in het bijzonder, "leed minirellen bij bijna elke openbare gelegenheid; verkiezingen, beurzen, executies gingen gepaard met raampjes en plunderingen door de armen, die snel in de doolhofachtige steegjes konden verdwijnen die 'no-go'-gebieden waren voor heren en troepen.'
Tijdens grotere protesten zou het lezen van de Riot Act een reeds gewelddadige menigte verder kunnen tegenwerken. In 1768 veranderde een protest in Zuid-Londen tegen de gevangenneming van radicale John Wilkes in een dodelijk gevecht, zoals Jerry White schrijft in Een geweldig en monsterlijk ding:
"De Surrey-magistraten lazen de Riot Act, maar het geweld nam toe en de soldaten moesten bevel geven om te vuren. Er werden twee salvo's musketbal in en over de menigte geschoten. Zeven stierven die dag, waaronder een oranje verkoper van vrouwen en een man in een hayrack, ongelukkig getroffen door een bal die over de hoofden van mensen werd afgevuurd. '
Het incident werd bekend als het bloedbad van St. George's Fields.
Protestor David Kirkwood wordt door de politie vastgehouden tijdens de slag om George Square in 1919. (Foto: Publiek domein)
Volgens de BBC vond de laatste poging tot lezen van de Riot Act plaats in de Battle of George Square in Glasgow, Schotland, op 31 januari 1919. Bij die gelegenheid kwamen demonstranten die voor kortere werktijden vochten in botsing met de politie. Tijdens het conflict begon een sheriff de wet te lezen, maar het vel papier was, in de woorden van de BBC, door demonstranten "weggerukt".
De Riot Act werd uiteindelijk herroepen in Engeland en Wales in de Criminal Law Act van 1967, waardoor een hele reeks oude wetten achterhaald was. Hoewel Britse politieagenten niet langer in het midden van een onhandelbare menigte moeten staan lezen van een blad papier, het concept van het lezen van iemand die de rel overleeft, overleeft.
Zelfs 300 jaar nadat het voor het eerst in werking trad, wordt de dreiging met "de oproeract" verteld: stop met het veroorzaken van problemen, of er zullen problemen zijn.