Hoe de 'Maancode' van een blinde arts duizenden lezers heeft geholpen nog eens goed te lezen / codes

Op het eerste gezicht lijkt het onbekende alfabet hierboven, gedrukt op de pagina onder de onze, een beetje ondoorzichtig. Met zijn gestroomlijnde duikt, hoeken en streepjes lijkt het ergens anders te horen, zoals schrijven uit het verleden, of de toekomst, of een andere planeet.

Doe er echter een beetje tijd over en u zult merken dat het niet zo moeilijk is om erachter te komen wat er aan de hand is. Dit is geen cijfer, bedoeld om mensen buiten te laten - het is een systeem, uitgevonden om mensen binnen te laten. Dit is Moon Code, een leestaal voor blinden die, hoewel overschaduwd door braille, een specifieke populatie de kans heeft gegeven om te lezen alweer honderden jaren.

Moon Code is uitgevonden door dr. William Moon, een boekenwetenschapsjurist en leraar uit een dorp in Kent, Engeland. Als jonge man had Moon priester willen worden. Maar een vroege aanval van roodvonk liet hem blind aan één oog, en in de loop van de jaren zakte zijn overgebleven zicht langzaam weg. Tegen de tijd dat hij 22 was, kon hij helemaal niet zien.

Moon had al verschillende van de bestaande leessystemen voor blinden geleerd. Destijds waren er verschillende soorten 'reliëfletters', dit waren gewone Romeinse letters die uit de pagina staken, soms cursief of in hoofdletters gedrukt om het aanraakgevoel te vergroten. Er was het Frere-systeem van James Hatley Frere, een fonetisch alfabet dat bestaat uit verschillende vormen en symbolen, elk gebaseerd op een bepaald geluid. En daar was de nog steeds bekende Braille, die een paar jaar eerder was geïntroduceerd.

Hoewel Moon zijn studies voortzette na blind te zijn, merkte hij dat zijn onmiddellijke prioriteiten aan het veranderen waren. Hij begon zijn kennis te delen door een school in zijn huis te openen om andere mensen met een visuele beperking te leren hoe ze deze bestaande systemen moesten gebruiken.

Maar in het klaslokaal vond hij problemen met elk van hen - vooral toen hij hen probeerde les te geven aan volwassenen. Romeinse letters in reliëf waren te verwarrend, vanwege hun 'talloze lijnen en ingewikkelde vormen', schreef hij later, in De gevolgen en verbeteringen van blindheid. Het Frere-systeem, hoewel eenvoudiger, was "belast met talloze weeën" en moedigde onjuiste uitspraak aan. Braille, "hoewel nuttig voor kinderen, wordt ook ongeschikt geacht voor de volwassene," vooral "als hij gewend is aan ruwe handarbeid" -gekwetste vingers vonden het moeilijk om de stippen te onderscheiden.

In 1845, als reactie op deze frustraties, nam Moon het heft in eigen handen. Hij vond een nieuwe methode uit, die hij 'Moon's System of Embossed Reading' noemde, maar die al snel bekend werd als 'maantype' of 'maancode'. Het maansysteem is ook gebaseerd op het Romeinse type, maar elke letter is vereenvoudigd een basisset van lijnen of krommen: "A" is een omgekeerde V, "B" is een eenvoudige vishaak, en "S" is een schuine streep naar voren. Door overbodige slagen te verwijderen, blijven de vormen in de woorden van Moon "open en helder om aan te raken".

In een uit Frere geleende strategie werden tekstpagina's gerangschikt in "os-ploegende successie" - de eerste regel wordt van links naar rechts afgedrukt, de volgende van rechts-naar-links, enzovoort. In plaats van elke keer terug te gaan naar het begin van de pagina en mogelijk haar plek te verliezen, kan de lezer haar hand voortdurend bewegen, zoals een ossen op en neer door rijen marcheren.

Vroege experimenten waren veelbelovend. "Velen die jarenlang vergeefse pogingen hadden gedaan om door andere systemen te leren, hebben het gemakkelijk volbracht deze," Hij schreef. "Veel van degenen die konden lezen voordat ze hun gezichtsvermogen verloren, hebben het in één les geleerd." De tapijtmakers en mandenvlechters, wiens eeltige vingers hij oorspronkelijk in gedachten had, konden het gemakkelijk aan. Sterker nog, zowel blinde als ziende mensen kunnen het extreem snel oppikken en anderen op hun beurt leren.

Met de hulp van een paar vrienden had Moon Moon Code-drukplaten gemaakt en begon hij een maandelijks tijdschrift uit zijn huis te publiceren. Hij ging snel verder met de Bijbel, die hij in brokken afdrukte. Hij bleef zijn leer volgen, wat hem meer en meer ideeën opleverde - nadat hij een blinde meisje ontmoet had die dacht dat paarden rechtop op twee benen liepen, begon hij illustraties in reliëf te maken en gaf hij ook muziek, kaarten en meetkundelessen uit..

Tegen 1875 had Moon in zijn eigen woorden "37 delen religieuze werken, 53 biografieën, 49 delen Tales and Anecdotes, 27 poëzie, [en] een atlas van de sterren" afgedrukt. Hij bracht de rest van zijn leven door de wereld rondreizen, zijn systeem onderwijzen op verschillende scholen en samenlevingen. Bij zijn dood in 1894 leerden groepen overal, van Engeland tot Noorwegen tot Syrië, Moon Code en verspreidden boeken.

Hoewel Moon Code ooit een van 's werelds populairste leessystemen was, werd het snel overtroffen door Braille, dat met zijn all-dot-formaat veel eenvoudiger te printen en produceren is. Moon Code "wordt bijna nooit aangeboden als een alternatief formaat voor items zoals huishoudelijke rekeningen, bankafschriften en restaurantmenu's", schrijft het Royal National Institute of Blind People. Maar de groep moedigt het gebruik ervan nog steeds aan, vooral onder het publiek dat Moon oorspronkelijk voor ogen had: mensen wier leven hen heeft achtergelaten met minder gevoelige ogen en vingers, die toch hun weg over de pagina willen vinden.