Hoe Close-Up Glamour Shots Buzz for Bees genereren / bijen

Sam Droege houdt echt van bijen. Hij denkt dat ze schattig zijn, voor één ding. (Kijk maar naar die kleine slurf, die stugge antennes en die samengestelde ogen, breder en meer open dan die van een hinde.) Hij kan er geen genoeg van krijgen en af en toe krijgt zijn enthousiasme de overhand. "Ik zou betogen, zoals veel andere bijenologen," zegt hij, "dat de meeste bijen aantoonbaar leuker zijn dan de meeste kinderen."

Het is moeilijk te zeggen of hij een grap maakt. Maar de taak van Droege bij de United States Geological Survey (USGS) is deelspsychologische en part-publieke relaties. Zijn klanten zijn de bijen, en hij is op een missie om mensen te overtuigen om net zo veel van hen te houden als hij.

Droege is een natuurbioloog bij het Patuxent Wildlife Research Center in Maryland, waar hij een programma ontwikkelt om de inheemse anthophiles van Noord-Amerika te inventariseren en te volgen. Sommige van zijn taken omvatten veldwerk, waar hij zo van geniet dat hij een reis beschrijft om de bijenfauna in het Kruger Nationaal Park in Zuid-Afrika te analyseren als een 'vakantie'. Ik kan niets bedenken dat mijn geest meer voedt, hij zegt, "dan om een ononderbroken natuurlijke geschiedenis te doen in een warm, zonnig, bijen gevuld deel van de wereld terwijl anderen sneeuw in het noorden doorstaan." Eerlijk genoeg. Zelfs als je nooit mee reist, zal Droege zijn uiterste best doen om je ervan te overtuigen dat bijen die boven de bloemen van het droge landschap staan even de moeite waard zijn om over te zwijmelen als de trots van leeuwen die voorbij stuiven.

Daarvoor wendt hij zich tot Flickr, waar hij de unsubtle kunst van hype beheerst. Droege heeft duizenden foto's van de USGS Bee Inventory and Monitoring Lab gedeeld, meestal portretten van exemplaren tegen inktzwarte achtergronden. Hierdoor zijn de functies van de insecten gemakkelijk te observeren en te documenteren, maar het ziet er ook slecht uit, waardoor glamoureuze portretten van ruwe en roterende rocksterren worden opgeroepen, of een stilleven van luxe handtassen in een glossy magazine. Elke foto gaat vergezeld van een heleboel informatie over het uiterlijk en de gewoonten van het onderwerp - en vaak ook een beetje van het bucolische couplet van Emily Dickinson en een ouderwetse emoji die een beetje lijkt op het hoofd van een bij. Bijna 800 van de favoriete opnames van Droege worden gecompileerd in een album dat hij "Eye Candy" noemt.

Zelfs wanneer de afbeeldingen en bijschriften speels zijn, zijn ze allemaal in dienst van de wetenschap - of beschrijven ze de grenzen ervan. Neem het geval van een kleine mannetjesbij van het geslacht Mourectotelles. "Wat een aantrekkelijke bij", schrijft Droege in het bijschrift. "Helaas, dat is ongeveer alles wat we kunnen zeggen over deze soort, andere dan het wordt gevonden in de westelijke gematigde streken van Zuid-Amerika" (dit individu komt specifiek uit Argentinië). Omdat het insect nog niet in een specifieke soort is onderverdeeld, heeft Droege hem 'Bee cute harige gezicht' genoemd. Deze naam en andere goofy's zijn interne placeholders voor Droege en zijn collega's, maar gebruikten 'soms als een manier om de essentie van de soort aan te geven die we uitbeelden, "zegt hij. "Het is meestal een ongeluk dat iemand onze verborgen nomenclatuur tegenkomt."

Als iemand voor die charmes valt, kan het zijn vruchten afwerpen. Zoals te verwachten is, is uit onderzoek gebleken dat hoe sympathieker een soort lijkt, hoe enthousiaster mensen zijn over het behoud ervan. Over het algemeen lijken mensen zich redelijk aardig te voelen over bijen, volgens een onderzoek uit 2017 in PLOS One. Voor dat werk onderzochten Duitse onderzoekers 499 studenten en 153 imkers, en ontdekten dat zowel beginners als fans aan boord waren met beschermende bijen - maar dat betekent niet noodzakelijk dat ze er veel van afweten. In een ander onderzoek uit 2017 ontdekten ecologen van de Utah State University dat zelfs mensen die bijenhabitats wilden behouden, het gebruik van pesticiden wilden beperken en koloniën tegen instorting wilden instoppen, uiteindelijk een beetje geen idee hadden van de insecten. "In onze recente enquête zei 99 procent van onze respondenten dat bijen kritisch of belangrijk zijn, terwijl slechts 14 procent binnen 1.000 het werkelijke aantal bijensoorten in de Verenigde Staten kon raden", zegt hoofdauteur Joseph Wilson, een staat in Utah bioloog, in een persbericht. "De meeste mensen schatten ongeveer 50 soorten bijen, terwijl het juiste aantal ongeveer 4000 soorten is."

De glamourshots "bereikten een publiek dat nooit een van mijn papieren zou lezen", legt Droege uit, en de foto's getuigen van de oogverblindende diversiteit van bijen: klein, pluizig, breed, langsnak, smaragdgroen, aubergine. De foto's zijn over het internet gesmokkeld, zelfs op de r / woahdude subreddit terechtgekomen, een thuis voor afbeeldingen en audio "die een nuchter persoon stoned maken, of een stoned persoon die harder tript." De foto's zijn de haak en als de lezers eenmaal zijn gestrikt , de bijschriften herinneren ons eraan dat bijen en andere bekende bestuivers slechts het topje zijn van de biodiversiteitsberg.

Laurence Packer, een melittoloog (dat is een bijenexpert) aan de Universiteit van York in Toronto, die het monster "Bee cute furry face" verzamelde, wijst erop dat experts er ook moeite mee hebben om ze recht te houden. Wanneer hij identificatiequizzen geeft aan studenten en professoren, komt hij er vaak achter dat zelfs mensen die al jaren in het veld werken voor de gek gehouden worden door andere insecten die op bijen lijken en bijen die op andere insecten lijken. "Er zijn 20.355 beschreven bijensoorten, en niemand op de planeet kan ze allemaal herkennen, om vrij duidelijke redenen", zegt Packer. Er zijn veel te veel voor één brein om te onthouden - en ze zullen zeker worden vergezeld door meer bijen die in de toekomst gedocumenteerd zullen worden.

Packer reist de wereld rond die soorten verzamelt en maakt regelmatig uitstapjes naar Argentinië en Chili. (Soms fluit een Droege mee.) Soms is een regio ver genoeg verwijderd, zodat Packer er vrij zeker van is dat bijna elke soort die hij vindt niet zal worden geregistreerd in de wetenschappelijke literatuur. Hij verzamelde wat terwijl hij een berg afreed in de Atacama-woestijn, bijvoorbeeld in wat hij een "spectaculair rare" omgeving noemt, waar een paar vlekken bloemen plaatsmaakten voor een zee van zand en een tros lange, langwerpige, bleke bijen zwermden. Soms weet hij niet zeker of iets al is vastgelegd tot hij het specimen vergelijkt met identificatiesleutels of DNA-analyse uitvoert. Het laboratorium van Packer heeft al 200 soorten ontdekt en heeft nog eens 150 manuscripten in de pijplijn.

Er is nog genoeg academisch werk te doen: Packer vermoedt dat er enkele duizenden soorten zijn die nog moeten worden verzameld en beschreven. "Alleen in [Mourectotelles] alleen bestaat tientallen graduate degrees, wachtend op iemand die de levensgeschiedenis van deze groep verkent, "schrijft Droege op Flickr. Public relations campagnes zoals Droege's kunnen nieuwsgierigheid over hen helpen wekken, en een bereidheid om in te zetten om hen te helpen waar ze het moeilijk hebben. "Als je iets niet weet," zegt Packer, "kun je het niet leuk vinden."

"Bijen hebben geen stem", zegt Droege. "Ik ben blij dat ik gedeeltelijk voor hen kan spreken."