De Intrepid Rat-snuiven Terriers van South Georgia Island / knaagdieren

Erik Sörling deed er alles aan om een rat te vangen. Het was 1905 en de assistent-taxidermist in het Zweedse natuurhistorisch museum was samen met de Zweedse Antarctische expeditie getagd tijdens een reis naar South Georgia Island. Deze rotsachtige, verwaaide landmassa is de grootste van een paar eilanden - allemaal nu aangewezen Britse overzeese gebiedsdelen - in de zuidelijke Atlantische Oceaan, nabij de zuidpoolcirkel. Sörling wist dat het geplaagd werd door ratten. Hij kon ze gewoon niet vinden.

Hij volgde hun voetstappen in de sneeuw van halverwege april en legde vervolgens stalen vallen bloot met vis, gebakken varkensvlees en brokken wortels en appels. Deze verlokkingen waren niet genoeg en de vallen bleven leeg. We weken voorbij. Toen de maan helder was, waagde Sörling zich 's nachts met een jachtgeweer uit. Hij bleef hun kleine prenten volgen en volgde hen door bosje tussacgras, maar alles wat hij vond, was doodlopend - aan de voet van een steenhoop of aan de rand van het water, waar hij vermoedde dat de ratten op zoek waren naar voedsel. "Ik had niet het geluk om er een te zien," herinnerde hij zich.

Natuurbeschermers maken zich lange tijd zorgen over de knaagdieren die rond het eiland rondscharrelen. Men denkt dat de bruine ratten in de 18e of 19e eeuw zijn geland, als verstekelingen op zeehondenjacht of op walvisschepen die daar zijn gestopt. Terwijl zwarte ratten op sommige van de naburige eilanden een grotendeels vegetarisch dieet hebben gevolgd, zijn hun bruine neven op South Georgia omnivoor en niet-onderscheidend, terwijl ze op groen, insecten en de South Georgia-pipit hebben gezeten - de zuidelijkste zangvogel ter wereld, die het niet doet t nergens anders wonen. Blijkbaar hebben ratten iets met ze. "De pipit is bijna afwezig overal waar ratten voorkomen", zegt Robert Headland, een voormalige officier in de British Antarctic Survey.

Om de vogels een vechtkans te geven, begon de South Georgia Heritage Trust in 2011 met een enorme inspanning voor het uitroeien van knaagdieren. Het project van $ 13,5 miljoen besloeg ongeveer 400 vierkante mijl van het 1500 vierkante kilometer grote eiland en had de neiging van een militaire aanval -tactiek omvatte het gooien van miljoenen vergiftigde pellets van helikopters. (De pelletregen was een project in de nazomer, om de bijkomende schade aan koning pinguïnkolonies die daar van november tot april eieren leggen te beperken.)

Omdat het eiland is gesegmenteerd door gletsjers, waar ratten niet overheen kunnen kruipen, kan het team op één portie tegelijk werken. Het was traag en methodisch werk, maar tegen het einde van 2016 waren wetenschappers er vrij zeker van dat ze alle ratten hadden gekregen. Ze waren echter niet positief, en de inzet is hoog: "Zelfs een zwangere rat die terugkeert naar South Georgia kan deze hele cyclus opnieuw starten", vertelde Mike Richardson, de voorzitter van de stuurgroep van het restauratieproject. BBC.

Zoals Sörling had geleerd, betekent het niet zien van ratten niet dat ze er niet zijn. Het vinden van hen vereist soms bovenmenselijke zintuigen. Dus, voor de laatste fase van het project, heeft het team enkele harige, vierpotige speurneuzen met uitstekende sniffingvaardigheden ingezet.

Honden hebben geweldige neuzen die we ons eigenlijk niet eens kunnen voorstellen of begrijpen, echt waar ", zegt Miriam Ritchie, een hondengeleider en trainer bij het Nieuw-Zeelandse Departement voor Natuurbehoud, die het project als aannemer hebben toegevoegd.

Ritchie introduceert de honden al vroeg bij het dier waar ze om gevraagd zullen worden - maanden voordat ze zich inzetten. Ze bedenkt games rond de geur en beloont de honden met veel lof wanneer ze met succes een parcours volgen. "Het maakt gewoon gebruik van hun natuurlijke instinct", zegt ze.

Thuis slapen de werkhonden van Ritchie in kennels; oudere, gepensioneerden, krul binnen. Op het eiland verbleef het team maandenlang in een kleine tent zonder badkamer of stromend water. De terriers, Will, Wai en Ahu, werden elke ochtend om 18.30 uur wakker. Na een korte ochtendwandeling en ontbijt - droogvoer, blikvoer en worst - gingen ze aan het werk.

De projectdirecteuren hebben een lijst met sites doorgegeven die de honden moeten controleren. Dus uren achter elkaar deden ze dat - off-leiband en gemuilkorfd, over bruine, kale heuvels en rond meren die witte toppen reflecteerden. De meeste dagen was er niemand anders in de buurt, maar cruiseschepen kwamen af en toe langs zodat passagiers zich konden verbazen over de pinguïns.

Enorme pinguïn- en zeehondenkolonies zien er misschien fantastisch uit op foto's, maar "als je vlak naast hen zit, stinken ze absoluut", zegt Ritchie. "Ze wentelen zich in hun poep." Zeehonden zouden elkaar opbellen en het geluid kaatste tegen de kliffen. "Het was eindeloos", zegt ze. "Zo lawaaierig, op een goede manier." Soms, terwijl ze afdaalden uit een gletsjerachtige vallei, raakten Will en Ahu opgewonden, denkend dat de blaffende zeehonden andere honden waren.

Ritchie zegt dat de honden "beste vrienden" zijn, maar hebben verschillende gedragswijzen. "Will is erg waggy en nogal behoeftig - hij wil altijd je voet of hand stoten om je te laten aaien", zegt ze. Ahu, aan de andere kant, "is een vrij cool karakter", voegt ze eraan toe. 'Hij gedraagt zich alsof het hem niets kan schelen, en het is een voorrecht dat je hem aait.' Ze waren allemaal gefocust op de taak en Ritchie keek de honden aandachtig aan om te zien of ze hun staart slingerden of een lijn krasten. in het stof om naar een rattenhol te wijzen.

Dat waren ze niet. "Iedereen wil niets vinden, maar als handler is het leuker als er iets gebeurt," zegt Ritchie. Het is niet ongebruikelijk, voegt ze eraan toe, dat de honden rondlopen "op zoek zijn naar iets dat er mogelijk is, maar dat meestal niet is." Dat is het beste scenario voor ecologen - een schone gezondheidsverklaring voor het eiland - maar het is een beetje saai voor de honden. Om de terriers geïnteresseerd te houden, plantte Ritchie soms bevroren rattenkarkassen om uit te rooten. Maar ze hebben nooit levende dieren gevonden.

Toen de honden eenmaal heen en weer rookten over het eiland, verklaarde de South Georgia Heritage Trust het officieel ratvrij. Na een paar weken in quarantaine, waarbij de drie honden werden gecontroleerd op ziekten die ze misschien op het eiland hadden opgepikt, keerden ze terug naar hun werk thuis in Nieuw-Zeeland, neus op de grond op zoek naar muizen. De honden hadden niet veel rust nodig en ze lijken de hele dag rond te rennen, zegt Ritchie. "Ze hebben het op de voet gevolgd."