Dertien jaar geleden vandaag, bedraad een paar hun zenuwstelsel samen en probeerden erachter te komen.
Het feit dat dit koppel Kevin Warwick bevat, maakt het iets minder verrassend. Warwick, momenteel hoogleraar cybernetica aan de Universiteit van Reading in Engeland, heeft decennialang een reputatie opgebouwd als 's werelds meest vooraanstaande cyborg. De connectiviteitstest van het zenuwstelsel was slechts een van een reeks experimenten om dat doel te bereiken.
In maart 2002, twee maanden voor de zenuwverbinding, werd Warwick chirurgisch geïmplanteerd met een array met honderden elektroden, ontworpen om signalen van zijn zenuwstelsel op te nemen. De erwt-sized gizmo zat vast in een zenuwcluster net onder zijn linker pols, en verbonden met een externe elektrische terminal door draden geregen door zijn arm. Impulsen sprongen van zijn zenuwen de array in, fizzed door de draden en belandden in de terminal - waar Warwick ze kon vertalen naar andere soorten communiceerbare signalen en signalen terug ontvangen.
Lente 2002: Kevin Warwick brengt zijn visuele en gespierde systemen in kaart aan de universiteit van Oxford om zijn implantaat te laten wennen aan zijn nieuwe lichaam. (Foto: Kevin Warwick)
Warwick gebruikte deze opstelling om een aantal leuke trucjes uit te voeren. Hij controleerde bijvoorbeeld een robothand en voelde wat het was "voelen" - "we konden ook signalen uit de hand laten sturen, zodat ik kracht, druk, [en andere] gewaarwordingen kon ervaren," hij legt uit. Hij maakte ook gebruik van de op afstand krimpende eigenschappen van het internet om zijn krachten over de oceaan uit te breiden door de hand van een Britse robot te buigen vanuit een laboratorium aan de Columbia University in New York. Door zijn implantaat aan te sluiten op ultrasone sensoren, tikte hij in op wat hij beschrijft als "een basis nieuw zintuig", vergelijkbaar met het vleermuizengebruik om in het donker te navigeren..
"Op een gegeven moment bracht een van de onderzoekers een groot bord heel snel naar me toe - ik kon het niet zien omdat ik een blinddoek op had, maar ik voelde het ultrasoon", zegt hij. "Het was erg eng."
Warwicks nieuwe gevoel waarschuwt hem voor dit naderende vel karton. (Foto: Kevin Warwick)
Toen een van zijn experimenten een tweede vlees-en-bloedwezen in plaats van een bot vereiste, bood zijn vrouw, Irena, zich aan. Ze had een kleinere elektrode-array op een passende plek geplaatst en ze brachten de sensoren door het internet en begonnen elkaar te knipperen.
"Heel eenvoudig, we hebben zojuist onze zenuwstelsels met elkaar verbonden", zegt Warwick. "Telkens wanneer ze haar hand opendeed of sloot, kreeg ik pulsen." Het originele artikel meldt dat de pulsen met meer dan 98 procent nauwkeurigheid kwamen - slechts iets minder betrouwbaar dan een traditionele handpers.
10 juni 2002: Kevin en Irena Warwick pronken met hun elektrodenarrangementen van hem en haar. (Foto: Kevin Warwick)
Desondanks is dit type zenuw-tot-zenuw communicatie meer een ontcijferbare schreeuw over een veld.
"We deden het in een zeer eenvoudige betekenis, zoals Morse code", legt Warwick uit. "Het behandelde de signalen van mijn vrouw niet als pijn of hitte of iets dergelijks."
Omdat ze de twee maanden durende voorsprong van haar man niet had gehad, was de vertaling van Irena's brein nog meer geïmproviseerd. "Telkens als ik mijn hand sloot, beschreef ze het gevoel 'bliksem in de palm van haar hand'," zegt Warwick. "Haar hersens moesten een idee krijgen van de signalen toen ze binnenkwamen, en dat was het gevoel dat ze van hen maakten."
The Utah Array: een zeer kleine, zeer scherp ogende array met honderden elektroden die Kevin Warwick een andere manier gaf om te interfacen. (Foto: Kevin Warwick)
Warwick heeft een voorliefde voor flitsende experimenten. Vier jaar vóór het elektrode-implantaat van 2002, stak hij een eenvoudigere chip in zijn arm en draaide hij zichzelf in wezen om in een loopafstand voor huishoudelijke apparaten - deuren gingen open toen hij dichterbij kwam, zijn computer begroette hem bij naam, en hij kon lichten aanzetten en weg met een beweging van zijn pols. Hij heeft de krantenkoppen gehaald voor het bouwen van een robot die te eng is voor minderjarigen, in een poging om een elektronische kat met de naam Hissing Sid op een vlucht van British Airways te brengen, en, meest recentelijk, omdat hij beweerde dat een rudimentaire chatbot de Turing-test had doorstaan.
Deze showcases, gecombineerd met een talent voor ernstige voorspellingen over de voortreffelijke opkomst van kunstmatige intelligentie, hebben Warwick veel critici opgeleverd. Een Britse krant noemde hem "Captain Cyborg" en een aantal speciaal toegewijde sceptici had ooit een website genaamd Kevin Warwick Watch gewijd aan het kenschetsen van zijn meer extreme claims.
Kevin Warwick kijkt naar de robothand die hij bestuurt met zijn hersenen. (Foto: Kevin Warwick)
De experimenten van Warwick, zeggen critici, kunnen alleen als doorbraken worden beschouwd als we een zeer beperkte definitie van "directe communicatie" accepteren. Levende dingen zenden al millennia lang informatie uit via verschillende media. Waarom is het cool of handig om terug te bellen naar elektrische impulsen, vooral wanneer je daarbij geen snelheid of finesse krijgt?
Professor Inman Harvey, van het Center for Computational Neuroscience and Robotics van de University of Sussex, legt zijn problemen met Warwick als volgt uit:
"Op dit moment zorgt mijn zenuwstelsel ervoor dat mijn vingers op toetsen tikken, in verbinding met een computer. Door de wonderen van het internet, zal dit ertoe leiden dat symbolen op een computerscherm voor je verschijnen, patronen van licht door je ogen en op je netvlies deze interface met je zenuwstelsel. Bingo, dacht communicatie door elk zenuwstelsel te interfacen met een computer. [Ik stuur een of andere specifieke gedachte over van mij over - 'roze olifant' - en ik ben ervan overtuigd dat een versie van die gedachte bij je opkomt ... is het 'directe' aspect belangrijk? Welnu, het is duidelijk van belang voor sommige mensen met een handicap, maar ik zie op dit moment geen enkel wetenschappelijk belang. "
Kevin Warwick en de robothand zoeken een wapenstilstand. (Foto: Kevin Warwick)
Op de vraag drukt Warwick de hoop uit dat "verbinden" met zijn vrouw inderdaad de eerste stap is naar iets groters.
"Voor mij was dit het hoogtepunt van het hele experiment," zegt hij; inderdaad, van alle experimenten die hij heeft gedaan, is het nog steeds zijn favoriet. "Ik denk dat in de komende jaren ... mensen op een bepaald moment aan elkaar zullen denken. Het is de volgende stap, uiteindelijk is het net hoe lang het duurt. "(Plus, hij zegt dat het ons kan helpen bij te blijven met die hyperintelligente, super-verbonden robots waarvan hij denkt dat ze er zijn:" Als je niet kunt verslaan, doe mee. ")
Misschien nog interessanter is dat Warwick de zenuwverbinding vond als een totaal andere communicatie-ervaring: "Ik moet zeggen, iets dat me verbaasde toen we werden aangesloten, het is een heel intiem iets," zegt hij. "Je verbindt eigenlijk je zenuwstelsel met het zenuwstelsel van iemand anders. En als je bedenkt wat er bij seks hoort, is seks vrij intiem, maar het is niet zo intiem! Dit is echt - je krijgt de binnenkant van je lichaam aan elkaar gekoppeld. Dus op een bepaalde manier ben ik blij dat het mijn vrouw was - als ik het met een andere vrouw had gedaan, denk ik dat het echt problemen had kunnen veroorzaken. "