Hoewel dit voor sommige moderne oren misschien buitengewoon klinkt, werd ontluchten beschouwd als een natuurlijk en efficiënt middel om de doden voor duizenden jaren weg te gooien. Het is beoefend in Zoroastrische gemeenschappen in Iran en India, en in bepaalde boeddhistische regio's van Tibet, China en andere landen in Azië.
Aangezien de bevolking in deze gebieden is gegroeid, zijn de plaatsen van de corpsenblootstelling schaarser geworden, en de meer moderne vormen van begrafenis hebben in populariteit gewonnen. Er zijn nog maar een handvol overgebleven sites over de hele wereld waar rouwrituelen in de open lucht nog steeds worden beoefend, of waar de overblijfselen van deze traditionele structuren te zien zijn, al lang geleden verlaten.
Deze enorme ringachtige structuur heeft nu een telecomtoren erboven. sunriseOdyssey / CC BY-SA 2.0Chilpik Tower of Silence
NUKUS, OEZBEKISTAN
Gelegen aan de oevers van de Amu Darya rivier in de Chilpik regio Karakalpakstan, een autonoom territorium van Oezbekistan, is een oud dakhma geloofde de eerste ooit gebouwd. Gebouwd ergens tussen de 1e eeuw vGT en de 1e eeuw GT, is deze Toren van Stilte vooral belangrijk omdat de lokale legende zegt dat Zarathoestra de oude Zoroastrische geschriften in deze regio begon te schrijven.
In de traditie van Zoroastrian, een oude religie die in sommige delen van Azië een sterke aanhang heeft, wordt een lijk als onzuiver beschouwd en mag het niet worden toegestaan om zijn onzuiverheid door te geven aan de elementen er omheen, vooral het element vuur, waarvan wordt gedacht dat het wees heilig. Zo werden Dakhma's of Torens van Stilte gebouwd om de doden te laten rusten.
Dakhma's zijn opgeheven, afgeronde structuren, met een centrale put. Het lichaam van een overleden Zoroastrian wordt op depressies in het ronde platform geplaatst en blootgesteld aan zowel de elementen als de roofvogels, die zich voeden met het vlees en de botten achterlaten. Het gebruik van deze torens werd voor het eerst meer dan 2000 jaar geleden gedocumenteerd, hoewel de Engelse term "Tower of Silence" pas in de 19e eeuw in gebruik kwam, toen het werd bedacht door een Britse vertaler gestationeerd in koloniaal India.
De Chilpik dakhma is een populair symbool geworden in Karakalpakstan, en is zelfs op het wapen van de republiek te zien. Hoewel het eeuwenlang niet is gebruikt voor begrafenisrituelen, is de structuur een vitaal onderdeel van de lokale geschiedenis en geschiedenis in de regio..
De toren van stilte in Yazd, die niet meer in gebruik is. indigoprime / (CC BY 2.0)Yazd Tower of Silence
YAZD, IRAN
De Toren van Stilte in Yazd, Iran, is nog een voorbeeld van een oude dakhma die niet meer in gebruik is - hoewel tot 40 jaar geleden nog steeds lichamen bovenop de structuur te vinden waren, langzaam desintegrerend of uit elkaar gehaald door woestijngieren.
Terwijl Iran zich ontwikkelde en verstedelijkte, raakten dakhma's steeds dichter bij de stadsgrenzen, wat hun gebruik als zuiveringsproces ernstig inperkte. In de jaren zeventig werden ze als illegaal beschouwd, waardoor orthodoxe zoroasters gedwongen werden zich aan te passen aan nieuwe begraafmethoden. Velen in de gemeenschap van Zoroastrian zijn verhuisd naar het begraven van lichamen onder het beton om verontreinigingen buiten te houden.
Een structuur binnen het doongerwadi-complex. PP Yoonus / CC BY-SA 3.0Mumbai Tower of Silence
MUMBAI, INDIA
Het Zoroastrische geloof reisde naar India tussen de 8e en 10e eeuw, toen zijn volgelingen naar het land migreerden om vervolging na de Arabische invasie van Perzië te voorkomen. Tegenwoordig is India nog steeds de thuisbasis van een kleine maar welvarende Parsi-gemeenschap, terwijl de Zoroastrians in het land werden geroepen. Mumbai heeft een van de grootste populaties Parsis.
De dakhma van Mumbai ligt binnen de stadsgrenzen, maar ligt diep in een bos van 54 hectare, een complex dat lokaal de doongerwadi wordt genoemd en nog steeds wordt gebruikt door parsi's in de stad. De Tower of Silence in Mumbai heeft echter te maken met problemen, vanwege het feit dat de lokale gierenpopulatie de laatste jaren is afgenomen. Zonder voldoende roofvogels om zich te voeden met de lijken, is het excarnatieproces vertraagd of zelfs onvolledig.
Het kloostercomplex omvat gebedsruimten, tempels en residenties. Antoine Taveneaux / CC BY-SA 3.0Drigung-klooster
LHASA, TIBET
In de bergen van Tibet en in sommige provincies van China, Bhutan, Mongolië en Nepal vindt een ritueel plaats dat lijkt op de Zoroastrian Towers of Silence: de traditie van jhator, of hemel begraven.
Deze vorm van interment is een onderdeel van de Vajrayana Boeddhistische traditie, gedicteerd door zowel religieuze tradities als praktische zaken - in bergachtige gebieden waren hemelgraven een gemakkelijkere vorm van begraven wanneer brandstof voor crematies schaars was en het terrein te rotsachtig was graven graven.
De luchtbegraafpraktijk werd in de jaren zestig kort verboden, maar kwam later weer tot leven. Maar logistieke en sanitaire problemen hebben geleid tot de trage achteruitgang van de jhator gebruik ten behoeve van crematie, en vandaag zijn actieve hemelbegraafplaatsen ongelooflijk zeldzaam.
Het Drigung Thil-klooster in Tibet is de thuisbasis van een van de weinige overgebleven en beroemdste begraafplaatsen in de lucht, en lichamen uit de omliggende vallei worden hierheen gestuurd. De doodsceremonies worden elke middag door de monniken uitgevoerd en de volgende ochtend worden de lichamen naar de locatie gedragen, die zich op 14.975 voet bevindt, hoog op de bergtop, omringd door kleine stoepa's en tempels. Gieren uit de Himalaya worden uitgenodigd om zich te voeden met het vlees en alles wat overblijft wordt verbrand en aangeboden aan de hemel in een ander ritueel.
Schedels en overblijfselen liggen op de bodem van de bange banyanboom in Trunyan. Yusuf IJsseldijk / CC BY 2.0Trunyan
TEMBUKU, INDONESIË
Eén gemeenschap op Bali begraaft de luchtgraven iets anders en plaatst de lichamen erondereen heilige banyanboom om te ontbinden in de open lucht.
De wandeling naar de Trunyan-begraafplaats in Tembuku is bezaaid met schedels en menselijke botten die in stenen zijn gezet. De dorpelingen die zich aan deze praktijk houden behoren tot een groep die bekend staat als de Bali Aga, mensen die afstammen van de oorspronkelijke Balinese inboorlingen. Hun unieke begrafenistradities worden verondersteld honderden jaren terug te gaan.