Opo the Gay Dolphin (homo als in opgewonden, niets te maken met seksuele geaardheid) was een eenzame vrouwelijke tuimelaar die rond juni 1955 het Opononi-strand begon te bezoeken. De vissers merkten dat ze graag bekrast en wreef met een roeispaan of dek dweil, tussendoor rondrollend onder hun boten. Toen de vissers comfortabeler met de dolfijn omgingen, leek ze ze op hun beurt vaker op te zoeken. Al snel zou ze bijna altijd zwemmen met het geluid van een buitenboordmotor.
De dolfijn begon uiteindelijk vertrouwde boten te volgen toen ze naar huis terugkeerden, waardoor ze dichter bij de kust kwam en ze bijna dagelijks contact had met lokale strandgangers. Aanvankelijk gaf de lokale bevolking haar de bijnaam "Opononi Jack", als een verwijzing naar een andere beroemde Nieuw-Zeelandse dolfijn, Pelorus Jack, die rond de eeuwwisseling beroemd werd omdat hij zogenaamd boten door de verraderlijke wateren van de rivier leidde. Cook Strait. Omdat de Opononi-bezoeker een vrouw was, werd de bijnaam uiteindelijk afgekapt tot Opo.
Opo begon in de zomer van 1955 dagelijks met het strand en leek vooral te willen werken met kinderen. De dolfijn zou rond kinderen zwemmen, en zelfs toestaan dat sommigen van hen door het water op haar rug worden voortgetrokken. Opo vormde een bijzonder sterke band met een jong meisje genaamd Jill Baker. Toen Baker, die bijna elke dag zwom, het water in kwam, schoot Opo meestal naar haar toe om te spelen, soms onder haar benen zwemmend en haar op te pikken voor een korte rit.
Terwijl de drukte op het kleine strand bleef groeien, groeide ook het arsenaal aan trucs van Opo. Het wezen werd bekend door het spelen met een strandbal, stuiterde het van haar neus, rolde het langs haar buik en balanceerde het op haar kin. Opo raakte ook gewend aan het uitvoeren van soortgelijke trucs met een bierflesje.
Tijdens de maanden dat Opo een terugkerende attractie was op het strand van Opononi, heeft ze nooit iemand gebeten of op een andere manier gewond geraakt, wat niet onbelangrijk is, gezien de porren, prikkels en mishandeling die ze ongetwijfeld heeft doorstaan. Verhalen van Opo troffen de nationale kranten en daarbuiten, en trokken duizenden nieuwsgierige bezoekers naar het kleine stadje. De wegen in de buurt waren vaak vol met auto's die vastzaten in het verkeer en probeerden naar het strand te komen. Tegen het begin van 1956 was Opo-koorts in volle gang.
Uiteindelijk begonnen de inwoners maatregelen te nemen om haar te beschermen. De Opononi Gay Dolphin Protection Committee organiseerde de installatie van een bord dat luidde: "Probeer onze homo-dolfijn niet te schieten", mogelijk een andere verwijzing naar Pelorus Jack, die ooit werd beschoten door sommige zeilers. Maar uiteindelijk bleken dergelijke inspanningen tragisch genoeg te weinig, te laat.
Begin 1956 lobbyde het Beschermingscomité met succes de regeringsraad om een nieuwe wet te creëren ter bescherming van dolfijnen in de Hokianga-haven. Deze nieuwe regeling, die het illegaal maakte om dolfijnen in de haven te "vangen" of te molesteren, droeg een boete van £ 50 en ging in op middernacht op 8 maart. Op 9 maart werd Opo dood aangetroffen tussen enkele scherpe rotsen.
Het standbeeld van Opo in Opononi. Sas Cuyvers / Public DomainDe precieze oorzaak van Opo's dood werd al snel een kwestie van debat. Sommigen suggereerden dat ze verward was geraakt tijdens het jagen op sommige vissen en eindigde tussen de scherpe rotsen, terwijl een andere populaire theorie was dat ze door sommige vissers die explosieven gebruikten in de rotsen was verschrikt. Hoe dan ook, Opononi's gay dolphin-dagen waren ten einde.
Mensen in het hele land observeerden het overlijden van de geliefde dolfijn. In Opononi werden bedrijven geblindeerd voor een dag van rouw. Een hockeyteam aan de andere kant van het eiland droeg zwarte armbanden tijdens een van zijn wedstrijden. Brieven en condoleances stroomden de stad in vanuit het hele land. Opo werd plechtig begraven in een met bloemen bedekt graf naast de plaatselijke veteranenhal.
Terwijl Opo niet leefde om de wet of erfenis te zien die zij heeft geïnspireerd, wordt de vrolijke dolfijn nog steeds goed herinnerd onder de Nieuw-Zeelanders. Er is een stenen monument voor Opo in Opononi en haar verhaal is vereeuwigd in liederen en kinderboeken. Als een van de liedjes over Opo (haastig en onnauwkeurig geschreven net daarvoor, en net daarna vrijgegeven, haar dood) zegt,
Er was nog nooit zo'n dolfijn
in de hele Tasmanzee
Over de golven fotografeert hij graag
je hebt nog nooit een vis gezien die er zo schattig uit zag