Het Midden-Oosten is bezaaid met duizenden Puzzling vlieger-vormige structuren / klimaatverandering

Eind 2017 werd aangekondigd dat 400 langwerpige, stenen gebouwen, zo groot als voetbalvelden, waren gezien in Saudi Arabië's onherbergzame Harrat Khaybar, een van de verschillende vulkanische velden (harrats) verspreid over het Arabische schiereiland. De identificatie van deze zogenaamde "poorten", waarvan sommige wel 9.000 jaar oud kunnen zijn, genereerde veel aandacht in de media. Volgens de New York Times, "Google Earth heeft de poorten naar oude mysteries over de hele wereld ontgrendeld", met deze recent ontdekte structuren, grotendeels geclassificeerd via satellietbeelden, zijnde het nieuwste voorbeeld van de kracht van archeologie van bovenaf.

Deze poorten zijn echter slechts een hoofdstuk van een veel grootser verhaal, een met wilde dieren, klimaatverandering, vulkaanuitbarstingen en een samenleving van mensen wier identiteit nog steeds zeer ongrijpbaar is. "Wat mij echt fascineert", zegt Michael Petraglia, hoogleraar menselijke evolutie en prehistorie aan het Max Planck Instituut voor de Wetenschap van de Mensgeschiedenis, "is dat dergelijke structuren in het Midden-Oosten voorkomen." Met andere woorden, de poorten zijn niet niet de enige opmerkelijke antieke constructies van dit soort in de regio. Deze andere enorme stenen gebouwen, vergelijkbaar in grootte met de beroemde Nazca-lijnen in de Andes, staan bekend als 'vliegers'.

Dankzij luchtfoto's, satellietbeelden en rapporten van mensen op de grond weten onderzoekers dat er duizenden vliegers zijn over het hele Arabische schiereiland en zelfs zover als Kazachstan en Oezbekistan. In de loop van de tijd is gebleken dat het oorsprongsverhaal van de vliegers zich uitstrekt over vele duizenden jaren oude menselijke geschiedenis, maar drie belangrijke vragen blijven: waar werden ze voor gebruikt, hoe oud zijn ze en wie bouwde ze?

Hoewel deze structuren al geruime tijd worden gesproken door mensen die nog steeds in de regio wonen, komt een van de eerste bekende schriftelijke beschrijvingen van hen uit dankzij de Flight-Lieutenant Percy Maitland van de Britse Royal Air Force, die hen een paar jaar later serendip zag het einde van de Eerste Wereldoorlog.

Tegen de jaren twintig was een groot deel van het Midden-Oosten in een overeenkomst tussen de Britten en de Fransen uit elkaar gehaald. Terwijl hij probeerde opstanden en revoluties in Irak en Egypte af te weren, bleef de RAF tussen Bagdad en Cairo vliegen, zowel om de regio in kaart te brengen als om de post te bezorgen..

In een luchtsurveillancerapport uit 1927 beschrijft Maitland het zien van stenen muren, zowel in lijnen als in stralende, meer cirkelvormige patronen, ongeveer 120 mijl ten oosten van de Dode Zee in oude lavavelden. De nomadische bedoeïen, zegt hij, noemt ze 'De werken van de oude mannen'. Maitland zegt dat de structuren 'erg ingewikkeld en moeilijk te begrijpen' zijn. Hij vermeldt dat de Arabieren ze aan christenen toeschrijven, wat impliceert dat ze pre-islam zijn . "Ze lijken zeker op een grote oudheid", schrijft hij. De RAF kwam deze structuren 'vliegers' noemen, omdat ze er van boven uitzagen.

In de loop der tijd begonnen archeologen deze vliegers van dichtbij te onderzoeken. Het werd duidelijk dat ze in alle soorten en maten kwamen en vaak worden gevonden met artefacten, variërend van vee - met afbeeldingen van rotstekeningen tot stenen werktuigen. Sommige hebben cairns, die mogelijk funeste structuren zijn. Vele van hen beschrijven "substantieel" en Petraglia legt uit dat er veel tijd en moeite aan hen is besteed. "Er is echt een gevoel op gemeenschapsniveau voor al deze vliegers", zegt hij.

Rémy Crassard, een archeoloog van het Franse Centrum voor Archeologie en Sociale Wetenschappen in Koeweit, legt uit dat er in de jaren negentig slechts enkele honderden vliegers werden geschat. Nu weten we dat er minstens 6000 zijn, van Saoedi-Arabië tot het Sinaï-schiereiland. Dit is te danken aan niet alleen luchtfotografen, maar ook initiatieven zoals het Globalkites-project, waarvan Crassard de leider is, die de structuren bestudeert met behulp van zowel satellietbeelden als veldwerk.

Het blijkt dat de dichtste concentratie van vliegers te vinden is in het Syrische en Jordaanse deel van de vruchtbare halve maan, een ooit vochtig en vegetatie-dicht deel van de regio waar enkele van de eerste beschavingen van de mensheid ontstonden. De dichtheid van vliegers neemt af als je Armenië en Turkije binnenstapt en omhoog door Centraal-Azië, hoewel het niet duidelijk is waarom dit het geval is.

De leeftijden van de vliegers zijn al lang ambigu, maar vulkanische activiteit kan hier een aanwijzing zijn. Károly Németh, universitair hoofddocent geologie aan de Massey University in Nieuw-Zeeland, legt uit dat het langzame uit elkaar scheuren (of wrijven) van de regio veel van de vulkanische activiteit in dit deel van het Midden-Oosten heeft aangewakkerd en heeft talloze harrats geproduceerd die thuis zijn voor veel van de vliegers.

Vandaag, gezien vanuit de ruimte, zien de harrats er positief uit. Ze zijn pokdalig met kleine vulkanische heuvels genaamd scoria-kegels, bevroren lavameren en explosief gevormde putten genaamd maar kraters. Geochemische composities variëren, wat betekent dat de velden zo donker kunnen zijn als 's nachts of bijna perfect wit.

Sommige harrats dateren 30 miljoen jaar, lang voordat de mensheid zijn debuut maakte. Omgekeerd vloog de lava nog steeds tot slechts 1000 jaar geleden in de door gaten gehulde Harrat Khaybar. Archeologisch bewijs toont aan dat er naast deze latere uitbarstingen mensen woonden, waarbij sommige van deze structuren daadwerkelijk lavastroom over hen heen hadden laten stromen. Dit betekent dat losse leeftijden van sommige van hen kunnen worden vastgesteld.

Crassard en zijn collega's, die deze optie overwegen, hoopten toch een nauwkeuriger chronologie te krijgen. Te weten, groeven ze rond in een aantal van de putten gevonden in deze vliegers, en ontsloten veel dierlijke resten.

Met behulp van meerdere dateringsmethoden, ontdekten ze dat sommige van de vliegers in Jordanië dateren uit de Neolithische periode, misschien al 9.000 jaar geleden. Ze zijn "veel ouder dan we hadden verwacht", legt Crassard uit. Hij voegt eraan toe dat, naarmate deze vliegers verder weg zijn van de Fertile Crescent, ze ook jonger lijken te worden.

"Het gebied is een van de meest verbazingwekkende archeologische, vulkanologische en culturele locaties in de wereld."

Deze kuilen wezen ook op wat in veel gevallen het doel van de vlieger zou kunnen zijn. In Arabië vond het team van Crassard gazelle-resten; in Armenië, ezels en geiten; en in Kazachstan en Oezbekistan, saiga. Ze vermoedden dat deze vliegers door jagers werden gebruikt om kuddes dieren te vangen en op te sluiten, en toen ze in die putten vastzaten, konden ze niet uitstappen en werden ze afgeslacht En masse.

Dit idee is al eerder geopperd door andere onderzoekers, gebaseerd op ander archeologisch bewijs. Vliegers in Jordanië lijken bijvoorbeeld op een zodanige manier georiënteerd dat ze de migratie van dieren naar Syrië onderscheppen. Er zijn ook ooggetuigenverslagen van ontdekkingsreizigers, waaronder de avonturier John Burckhardt, die in 1831 een gazelle-jacht beschrijft in wat waarschijnlijk Syrië was. Het volk deed de gazelle bang voor deze vliegers, schreef hij, soms bij honderden. Het is ook mogelijk dat vee eenvoudig in deze vliegers werd opgesloten, net zoals tegenwoordig op boerderijen.

Petraglia merkt echter op dat de vliegers in de regio niet allemaal op één specificatie zijn ontworpen. Sommige hebben een zeer gestandaardiseerde functie, terwijl andere nogal oppervlakkig van elkaar verschillen. Crassard is het hiermee eens en legt uit dat zijn team van Globalkites statistische en wiskundige modellen heeft gebruikt om dingen in kaart te brengen die de vliegers wel of niet met elkaar gemeen hebben. Details zullen in komende publicaties worden onthuld, maar het is duidelijk dat hoewel veel idiosyncratisch zijn, overeenkomsten in hun ontwerpen vaak voorkomen..

Aanwijzingen voor hun ontwerp kunnen zitten in het veranderende klimaat, dat drastisch veranderde terwijl de vliegers werden gebouwd.

Petraglia maakt deel uit van het Palaeodeserts-project, dat een miljoen jaar aan milieuverandering in de Arabische woestijn documenteert. Hij legt uit dat mensen van 10.000 tot 6000 jaar geleden in de vroege holoceen-natte fase leefden. Destijds was het gebied bezaaid met oases. Het was vochtiger, een tijd die gekenmerkt werd door meer regenval, meer meren, en, zegt Petraglia, een "heel netwerk van rivieren door heel Arabië." Vegetatie was een normaal verschijnsel en landbouw en veeteelt werden beoefend door veehouders en zittende mensen. "Het was een veel rijkere omgeving, in termen van middelen," voegt hij eraan toe.

Hugo Murcia, een geoloog aan de universiteit van Caldas in Colombia, merkt op dat het vulkanische puin dat hier achterblijft duidelijk laat zien dat magma in wisselwerking staat met water - nog een duidelijk teken dat het gebied ooit met het spul stroomde. "Je kunt je alleen maar voorstellen hoe mooi deze vulkanen zouden zijn geweest tijdens de natte periodes, met rivieren en dieren die er omheen weven", zegt Petraglia..

Belangrijker is dat uit eerder archeologisch werk is gebleken dat deze vliegers minstens zo oud zijn als de overgangsperiode van deze natte fase naar de hedendaagse hyperdroge fase. Dat suggereert dat de functie van deze structuren in de loop van de tijd kan zijn veranderd toen de mens zich aanpaste aan de veranderende omgeving - maar op dit moment is het buitengewoon moeilijk om te zeggen hoe.

"We hebben dat verhaal helemaal niet verteld", zegt Petraglia.

Het helpt natuurlijk niet dat we nog steeds geen echt idee hebben wie de vliegers heeft gebouwd. Hoewel het een enorme misvatting is dat mensen gewoon verdwenen toen de zandduinen arriveerden - mensen hebben altijd in Arabië gewoond, benadrukt Petraglia - de identiteit van de 'oude mannen' waarnaar Maitland verwijst onbekend blijft.

Lavabuizen, ondergrondse grotten gevormd door lavastromen, kriskras door de hele regio, en Petraglia suggereert dat in sommige van deze overblijfselen menselijke resten te vinden zijn. Deze potentiële graven zullen voor het eerst begin 2019 door Petraglia en zijn collega's worden uitgegraven, waarbij mogelijk enig licht wordt geworpen op deze archeologische kloof.

Op de vraag wie mogelijk in de buurt van de oudste vliegers heeft geleefd, suggereert Crassard dat ze misschien nomaden waren, die naar deze steeds dorere gebieden kwamen toen de dierenprooi door het gebied trok. Als alternatief kunnen die jagers er de hele tijd gewoond hebben. "We hebben geen idee," zegt hij.

De poorten zijn misschien zelfs ouder dan de vliegers: hoewel ze afgezonderd blijven van de vliegers, is er minstens één exemplaar van een vlieger in de knoop en misschien zit hij bovenop een hek. Net als de vliegers zijn de poorten duidelijk zichtbaar vanuit de ruimte; ze werden aanvankelijk gespot door het Desert Team, een groep Saoedische amateurarcheologen, via satellietbeelden. Dit werd vervolgens opgevolgd door werk onder leiding van David Kennedy, een professor in de archeologie aan de universiteit van West-Australië, die in zijn paper van november 2017 schreef dat deze poorten uitsluitend werden gevonden in "sombere, onherbergzame lavavelden." Er is weinig bekend over hen.

Huw Groucutt, een postdoctoraal fellow aan de School of Archeology van de Universiteit van Oxford, noemt de poorten zowel 'erg interessant' als 'heel vreemd'. Hij zegt dat hij 'geen duidelijk' functioneel 'doel kan zien, dus ze zijn zeker een soort van site waar rituele activiteiten van een soort plaatsvonden, "maar voegt eraan toe," wie weet wat die zouden kunnen zijn. "

De enige weg voorwaarts voor zowel de poorten als de vliegers is om meer systematisch veldwerk van allerlei aard uit te voeren. "Het gebied is een van de meest verbazingwekkende archeologische, vulkanologische en culturele locaties in de wereld", zegt Németh. "Het is ook te weinig onderzocht."

Er zijn de laatste decennia zeker belangrijke vorderingen gemaakt met betrekking tot de vliegers, maar vergeleken met de honderden archeologische inspanningen die in bijvoorbeeld Europa op elk moment plaatsvinden, is er een meelijwekkend bedrag in Arabië, zegt Petraglia. "De media zouden de structuren misschien 'mysterieus' willen noemen, 'legt hij uit,' maar dat komt alleen omdat archeologen hun werk nog niet hebben gedaan. '