Als de officiële stadsarcheoloog van Boston is Bagley belast met het onderzoeken van alles, van ontgraven scheepswrakken tot historische locaties zoals 72 Dale Street, die het best bekend is bij de lokale bevolking als het "Malcolm X House". Als toekomstige burger heeft de toekomstige burgerrechtenleider hier gewoond jaar met zijn halfzus, Ella Little-Collins. Tientallen jaren later staat het huis leeg en in verval. De neef van Malcolm, Rodnell Collins, hoopt het in zijn glorie uit de jaren 40 te herstellen - uiteindelijk wil hij het omvormen tot een studentenhuis voor studenten, voor geleerden van sociale rechtvaardigheid en Afrikaans-Amerikaanse geschiedenis.
Het Malcolm X & Ella Little-Collins House in zijn huidige staat. (Foto: Joseph Archeology-programma Joseph Bagley / City of Boston)
Maar voordat de bouwvakkers terrein kunnen breken, moet Bagley een kijkje nemen. Dus deze lente hebben hij en zijn team van afstudeerders, drop-ins en vaste vrijwilligers hun dagen doorgebracht met het opgraven, doorzoeken en puzzelen van de meerlaagse geschiedenis van het pand.
Toen Malcolm X in de zomer van 1940 voor het eerst naar Roxbury kwam, was hij Malcolm Little, een 15-jarige die een groot deel van zijn leven in pleeggezinnen in het Midwesten had doorgebracht. Met de hulp van zijn halfzus, Ella, die hij beschreef als 'een leidend licht van de lokale zogenaamde' zwarte samenleving ', "nam hij heel Boston in huis: zijn cultuur, zijn geschiedenis, zijn klassenverschillen. Toen Malcolm het moeilijk vond om naar Michigan terug te keren, adopteerde Ella hem formeel en hij woonde met hem in het Dale Street-huis tot hij 21 was.
Later zou hij zijn tijd daar essentieel vinden voor zijn persoonlijke traject. "Geen enkele fysieke beweging in mijn leven is meer cruciaal en diepgaand geweest in de gevolgen ervan," schreef hij.
Een oude ijzeren krik uit het midden van de 20e eeuw. (Foto: Joseph Archeology-programma Joseph Bagley / City of Boston)
Maar wat achteraf of in de bladzijden van een boek duidelijk is, is niet per se zo zichtbaar in een oude achtertuin. "Om eerlijk te zijn, ik dacht dat deze site een beetje saai zou gaan worden," zegt Bagley, opmerkend dat er in de jaren 1940 in Boston vuilnis werd opgeruimd, en geen echte reden voor de voormalige bewoners om hun spullen achter te laten. Maar zodra hij en zijn team begonnen te kijken, begonnen ze sporen van hun leven te vinden: een perzikput, roestige ijzeren hefbomen, zelfs een folkrecord uit de late jaren vijftig. De meesten waren waarschijnlijk verspreid tijdens een incident in de jaren 1970, toen vandalen binnenbraken en de plaats doorzocht. "Het heeft helaas het huis vernield", zegt Bagley, "maar we hebben tenminste een deel van het spul gevonden."
Ondanks de titel van de Malcolm X Dig moet het archeologische protocol steeds dieper gaan, en sommige verder gevonden vondsten zijn veel mysterieuzer gebleken. Om de hoek, tegen de oostelijke muur van het huis, staat Ramona Steele ongeveer drie voet in een zorgvuldig gegraven put. Steele, een archeologiestudent aan de University of Massachusetts Boston, is sinds maandag aan het graven en heeft onlangs de bovenste lagen geel vuil in een rijke, bruine laag gebroken die dateert uit de 18e eeuw. Om de paar minuten belt ze Bagley naar hem toe en overhandigt hem iets nieuws: een wijnglas, een pruikkrultang en een opklapbare tinnen mok ("om de vliegen uit je bier te houden", zegt Bagley).
Ramona Steele maakt aantekeningen over koloniale artefacten die ze in de loop van de week heeft gevonden. (Foto: Atlas Obscura)
Deze artefacten zijn totaal onverwacht. Volgens alle kaarten en bescheiden was deze site een recht stuk landbouwgrond tot het huis voor het eerst werd gebouwd in 1874. Maar hier zijn de onmiskenbare attributen van iets anders: het rijke, koloniale huiselijk leven, steeds opnieuw opduikend. "Ik heb echt bekende koloniale sites gegraven die minder spul hadden", zegt Bagley. 'We hebben hier ergens een groot chique huis dat zich verstopt.'
Bagley vervoert Steele's emmers met vuil naar de oprit, waar werknemers het door zeven gieten. Charles Deknatel, een landplanner en frequent vrijwilliger van de Boston City Archaeology, heeft al "een paar hele mooie pijpstukken gevonden", zegt hij. De tieners van het volgende station, die vanmorgen van de straat liepen, haalden snel een loodmuskebal zo groot als een marmer tevoorschijn. Door het van persoon tot persoon door te geven, speculeren ze over wie het kan hebben geschoten en waarom.
Joseph Bagley heeft een fles die ooit toebehoorde aan een Ierse familie uit de jaren 1920. (Foto: Atlas Obscura)
Hoewel die specifieke kenmerken verloren zijn gegaan, heeft het team vandaag nog een ander mysterie opgelost. Tussen die verrassende koloniale aristocraten en het huishouden van Little-Coleman, tonen verslagen aan dat de ruimte werd ingenomen door een paar Ierse families, die het huis deelden tijdens de Grote Depressie. Dagenlang kon Bagley er geen spoor van vinden. Vandaag toonden ze zich uiteindelijk in een vuilnisbak in de achtertuin, in de vorm van kreeftengranaten, een valse tand en een assortiment medicijnen en parfumflesjes. Bagley haalt er een uit zijn plastic opbergtas - een zaadje begon erin te groeien terwijl het ondergronds was, en de wortels nog steeds zichtbaar door het gevlekte glas.
Nu ze zijn gevonden, ingepakt en geëtiketteerd, gaan al deze voorheen levendige bits en bobs-jacks, pijpen en kreeftengranaten naar een lab in West Roxbury om te worden schoongemaakt, onderzocht en preciezer gedateerd. Daarna zullen ze ergens op de plank liggen, beschikbaar voor toekomstige geleerden. Bagley hoopt dat deze laatste rustplaats dichtbij zal zijn: "We proberen het in de buurt te houden," zegt hij. Na al die jaren zou het zonde zijn ze kwijt te raken.